**
recensie Cheerful Weather for the Wedding
Ingehouden romantiek
door Cor Oliemeulen
Op de dag van haar huwelijk weet een meisje dat ze een grote vergissing zal begaan. Het soms komische drama Cheerful Weather for the Wedding keuvelt lekker door tot de onvoorspelbare finale, maar verrast te weinig onderweg.
Ruim tachtig jaar nadat Julia Strachey het gelijknamige boek schreef, heeft het thema nauwelijks aan verbeeldingskracht ingeboet. De aanstaande bruid is onzeker en leegt haar maag boven de wc-pot. Dolly (Felicity Jones) sluit zich vervolgens op boven in haar slaapkamer met een fles rum in een poging haar innerlijke strijd te neutraliseren. De grote vraag is of het (volgens kenners) poëtisch geschreven grimmige verhaal goed tot zijn recht komt op het witte doek. Debuterend regisseur Donald Rice doet zijn best, maar staat voor een lastige opgave.
Chaotische taferelen met venijnige opmerkingen
Beneden in het landhuis wachten familie, vrienden en personeel gespannen totdat Dolly in haar prachtige trouwjurk de trap zal afdalen. Het gemengde gezelschap is een circus met chaotische taferelen en venijnige opmerkingen, maar de emoties blijven allemaal keurig binnen de perken, zoals dat hoort in de jaren dertig. De komst van Dolly’s ex-geliefde Joseph (Luke Treadaway) zet de boel op scherp. Vooral bij Dolly’s moeder (Elizabeth McGovern) die een hekel heeft aan de enigszins pedante Joseph en in de degelijke maar saaie Owen een meer geschikte echtgenoot ziet.
De scènes van de trouwdag ademen een kille, winderige, regenachtige atmosfeer. Iedereen oogt wat verfomfaaid en eenmaal binnen zijn er drank en spijzen, echter warm en gemoedelijk wordt het zelden. Plichtplegingen zijn gelardeerd met bijtende opmerkingen. Het levert een potpourri van snelle gebeurtenissen en conversaties op. Erg Engels, soms grappig, maar te onrustig en warrig om werkelijk te fascineren. De flashbacks, geschoten met warme tinten in de laatste zomer, blijken veel gemakkelijker verfilmbaar en vormen een mooi contrast. In pittoreske shots wordt langzaam duidelijk hoe Dolly en Joseph samen een gelukkige tijd doorbrengen. Hoewel je voor de eerste kus wel bijna een uur geduld moet hebben.
Meer huilebalk dan romanticus
De verfilming Cheerful Weather for the Wedding oogt wat onaf. Niet in de laatste plaats omdat het de twee hoofdpersonages nauwelijks lukt veel sympathie op te wekken. Dolly is ondoorgrondelijk en egoïstisch, Joseph is over het paard getild en praat een tikkeltje te geaffecteerd. Uiteindelijk gedraagt hij zich meer als huilebalk dan als onvervalst romanticus. De kleinere rollen (Dolly’s zus Kitty die schreeuwt om mannelijke aandacht en dominee Oom Bob die vrouwen lieve woordjes toefluistert) zijn veel interessanter, maar bieden evenmin veel houvast. Toch zal het verhaal bij liefhebbers van ingehouden romantiek de nodige weemoed en spanning oproepen. Zeker omdat Dolly maar niet kan kiezen met wie ze haar leven wil delen.
8 februari 2013