***
recensie Reality
Vrolijke Italiaanse film met absurde bite
door Eva Baaren
Wat doe je als je zeker weet dat je beroemd wordt, maar het verlossende telefoontje steeds maar op zich laat wachten? Tegenstellingen tussen het verlangen naar roem en de realiteit van het leven in een humoristische Italiaanse film met een rauw tintje.
Als de uit Napoli afkomstige visboer Luciano (Aniello Arena) door zijn kinderen aangespoord wordt om deel te nemen aan de tv-realityshow Big Brother doet hij voor de grap auditie. Na twee succesvolle rondes begint voor hem, zijn familie en zijn dorpsgenoten het lange wachten op de uitslag. Maar hoe langer het verlossende telefoontje uitblijft hoe meer hij zijn grip op de realiteit verliest en hoe meer zijn familieleden hun grip verliezen op hem.
Italiaanse lelijkheid
In Reality zien we een grote Zuid-Italiaanse familie, chaotische discussies, een schattig dorpsplein, eigenwijze oude vrouwtjes, Mariabeelden, kleine zwembaden en slecht televisie-entertainment. Voeg hieraan een kleurenfilter toe en je hebt de nieuwste film van Matteo Garrone (First Love, Gomorra): een Italiaanse setting met magisch tintje waarin iemand makkelijk zijn realiteitszin verliest.
Maar Garrone zou Garrone niet zijn als de film niet ook een rauwe kant zou hebben. Net als in Gomorra zet Garrone een beeld neer van een arm Zuid-Italië waar het leven hard is en de verlangens naar een rijker leven groot. De verzadigde kleuren dragen hieraan flink bij, samen met te dikke familieleden in te krappe kleren, afgebladderde muren en troosteloze uitgaansgelegenheden. De rauwe lelijkheid dient in Reality eerder een komisch dan een tragisch doel: ze zorgt voor een bijna absurde wereld waarin Luciano’s verlangen naar echte roem in contrast staat met de dagelijkse kitscherige neproem waarvan zijn familie zich (van) bedient.
Hoop, geloof en familieliefde
Dat een protserige familie uiteindelijk toch beter is dan een de illusie van roem, maakt Garrone op subtiele manier duidelijk. De beweeglijke camerashots op ooghoogte van de acteurs maken de kijker tot een toevallige passant in het verhaal. Ze volgen niet alleen Luciano, maar ook de reddingspogingen en gesprekken van Luciano’s gezin en familie, die hem ondanks zijn gedrag proberen te ondersteunen en bij te sturen.
Het zijn deze pogingen en een reeks verwijzingen naar katholieke waarden die een duidelijke moralistische hint geven op de vraag wat realistisch, echt betekenisvol is en wat slechts een onbelangrijke illusie. Deze hint komt echter eerder bij de kijker aan dan bij de hoofdpersoon. De afloop van de film blijft daarom onzeker.
6 februari 2013