***
recensie Jack the Giant Slayer
Vermakelijke remake van Brits volksverhaal
door Joan Gebraad
In 1963 bracht de Amerikaanse regisseur Nathan H. Juran het verhaal Jack and the Bean Stalk tot leven op het witte doek. Vijftig jaar later maakt Bryan Singer een remake met hedendaagse technieken, maar ouderwets filmplezier.
Net als in het origineel, is Jack (Nicholas Hoult) een simpele boerenjongen. Tijdens een trip naar de markt om wat pingels binnen te halen voor zijn oom, ontmoet Jack een monnik op de vlucht die zijn ooms paard ruilt voor een stel bonen. En passent redt Jack ook een dame in nood. Niet zomaar een dame, maar de vrijgevochten prinses Isabelle (Eleanor Tomlinson) die liever op avontuur gaat dan te moeten trouwen met oude sik Roderick (Stanley Tucci). Wanneer Isabelle op een regenachtige dag voor Jacks huis staat en een van de bonen contact maakt met de regen, schiet er een reusachtige bonenstaak uit de grond, Isabella meenemend.
Isabelle’s vader (Ian McShane) stuurt een reddingsteam onder leiding van Elmont (Ewan McGregor) de staak in. Boven aanschouwen ze Gantua, waar een stel kannibalistische, schetenlatende en neuspeuterende computeranimatiereuzen hen opwacht. General Fallon (Bill Nigh), gezegend met een tweede minihoofd (stem van John Kassir) en leider van dit rapalje, is vastbesloten Isabelle, Jack en zijn maten te verorberen. Ze belanden dan ook als tapasingrediënt in de keuken. Ondertussen heeft Roderick macht over de reuzen vergaard. Hij wil met een leger reuzen de macht grijpen.
Singer just wants to have fun
Wat Jack the Giant Slayer aangenaam maakt is dat regisseur Bryan Singer (X-men) de film duidelijk met plezier heeft gemaakt. Dit uit zich onder meer in de mooie landschapsanimaties en digitale reuzen. Soms doet de film hierdoor aan The Lord of the Rings denken. Dit geldt ook voor de gevechten met hordes heldhaftige zwaardvechters, kruisbogen met brandende peilen en hongerige reuzen.
Verder bevat de film een dosis humor. Naast wat platte grappen zoals scheten latende en neuspeuterende reuzen en venijnige opmerkingen van onder meer Roderick en zijn maffe schildknaap, verwijst Singer – soms heel subtiel – naar allerlei films en verhalen. Wie goed oplet, hoort in het begin van de film een toneelspelende dwerg zeggen: ‘Guantua is where we lay our scene.’
Elmont, de reuzendoder
Wat Jack the Giant Slayer ook overeind houdt, is de goede casting. Hierdoor is het minder erg dat de verhaallijn wat dunnetjes is. Jammer is dat de belangrijkste personages niet sprankelen. Prinses Isabelle lijkt niet echt een functie te hebben. De romance tussen Jack en Isabelle krijgt weinig aandacht. Personages als Roderick en Elmont stelen de show. Het was uiterst aangenaam geweest als Elmont een groter aandeel in de film had gekregen. Naast McGregor – let op de close-ups van zijn in details gestylede snor – is Hoult een muurbloempje.
Jack the Giant Slayer is de zoveelste film in de trend van sprookjesreanimaties als Alice in Wonderland, Red Riding Hood, Snow White and the Huntsman en is zeker niet de slechtste. Singers plezier en goede casting verzekert de bioscoopganger van twee uur vermaak.
20 maart 2013