*
recensie Pixels
Opgeruimd staat netjes
door Cor Oliemeulen
Pixels is ouderwets popcornvermaak als je je hersens thuislaat, verslaafd aan videogames bent of heimwee naar de eighties niet kunt onderdrukken. Helaas kunnen alleen special effects een film niet maken, noch redden.
Het gaat misschien wat ver te veronderstellen dat regisseur Chris Columbus zijn commerciële successen niet direct aan zichzelf heeft te danken. De inmiddels klassieke kerstfilm Home Alone (1990) is gezegend met het uitstekend gecaste inventieve jochie Kevin en de twee ideale domme inbrekers; Mrs. Doubtfire (1993) was zonder Robin Williams vast al spoedig in de vergetelheid geraakt en zijn lucratieve regieklussen voor The Sorcerer’s Stone (2001) en The Chamber of Secrets (2002) waren mogelijk het gevolg van het feit dat Colombus voor deze twee Harry Potter-films optrad als executive producer.
Familiefilms
Chris Columbus is vast een aardige man en we gunnen hem het behaalde succes natuurlijk van harte. Steven Spielberg ontdekte zijn landgenoot. Hij zag als enige wel wat in Columbus’ script van The Gremlins (1984) en verfilmde direct daarna ook diens The Goonies (1985). Alle hierboven genoemde films tonen de belevingswereld en avonturen van kinderen en zijn stuk voor stuk onderhoudende familiefilms. Hoewel Columbus sinds Harry Potter niets noemenswaardig meer heeft gemaakt, leek hernieuwd succes bij voorbaat verzekerd met zijn jongste film Pixels, omdat hij hierin nostalgisch teruggrijpt naar begin jaren ’80 – ook al speelt het grote kind Adam Sandler de hoofdrol.
De sfeer van de toenmalige spelletjeshallen waarin de jeugd zich stortte op 16 bits videogames als Pacman, Centipede, Donkey Kong en Space Invaders roept misschien heel even zowel heerlijk archaïsche herinneringen op bij degenen die toen opgroeiden als verwondering bij de huidige generatie gamers die met de overdaad aan gewelddadige spellen de onschuld allang voorbij is. Desalniettemin hebben intergalactische aliens destijds de klassieke games beschouwd als een oorlogsverklaring en achten zij nu, ruim dertig jaar later, de tijd rijp om de aarde aan te vallen. Dat doen ze met de populaire spellen uit die tijd, waarbij alles wat ze raken, verandert in pixels die oplossen in de ruimte.
Non-conformist
Dat onze planeet wordt bestookt met klassieke videospellen is een prima uitgangspunt voor een originele, spannende hedendaagse film. Maar omdat Chris Colombus Pixels beschouwt als ‘Gremlins meets Goonies meets Harry Potter’ gaat het bij voorbaat mis. Met alleen wat nostalgie, een vriendengroepje en goede special effects maakt zelfs zijn ontdekker Steven Spielberg geen goede film. Het script is ronduit belabberd en de cast loopt er bijna continu verveeld bij.
Adam Sandler speelt de gebruikelijke loser die met zijn typische non-conformisme zijn tegenspelers aan de lopende band te kijk mag zetten. Hij speelt een technicus die zowaar bevriend is met de Amerikaanse president (Kevin James) en samen met de spelletjeskampioenen van weleer de strijd met de boosaardige aliens aangaat om de wereld voor de ondergang te behoeden. Wat Pixels echt uniek en aangenaam zou hebben gemaakt, is als de aarde voor de verandering eens een keer niet zou worden gered, maar wanneer ze in triljoenen spikkels zou verdwijnen in de kosmos waar een nieuwe wereld ontstaat. Een wereld waarin zelfs Adam Sandler een nieuwe kans krijgt.
Eén pixel voor de moeite.
15 augustus 2015