*
recensie White Bird in a Blizzard
Per ongeluk grappig
door Wouter Spillebeen
Gregg Araki, die in 2004 het tienerdrama Mysterious Skin regisseerde, is gedeeltelijk verantwoordelijk voor het lanceren van Joseph Gordon-Levitts carrière na 3rd Rock from the Sun. Daarna slaagde hij er nooit in dat succes te herhalen en dat is met White Bird in a Blizzard niet anders.
In 1988 verdwijnt Eve Connor (geportretteerd door Eva Green, die ook in die andere teleurstelling Sin City: A Dame to Kill For speelt) zonder enig spoor. Haar rebelse dochter Kat (Shailene Woodley, The Descendants) gaat ervan uit dat ze met een minnaar is gaan lopen, haar huwelijk loopt namelijk al zo lang als ze zich kan herinneren erg stroef. Ze is bezorgd over haar vriendje die haar niet meer neukt zoals vroeger en over of ze al dan niet iets zou beginnen met de rechercheur die haar moeder zoekt. Enkel vreemde dromen over sneeuwstormen en haar moeder weerhouden de zeventienjarige ervan zorgeloos door het leven te gaan.
Tienermeisjes
“Als Fincher Gone Girl verfilmt, dan verfilm ik de tienerversie”, moet Araki gedacht hebben. De film is namelijk gebaseerd op het gelijknamige boek van Laura Kasischke, dat de psyche van een tienermeisje in een traumatische situatie poogt te ontleden. Natuurlijk met gelijkaardige tienermeisjes (met als enige leeservaring de Twilight-reeks) als doelpubliek. Het bronmateriaal was bij Fincher al niet van de bovenste plank, het mag geen verrassing wezen dat het White Bird in a Blizzard niet beter afgaat.
Laten we duidelijk zijn: White Bird in a Blizzard is een komedie. Het was niet Araki’s bedoeling, maar zijn film is hilarisch voor wie cynisch is en de humor van een slechte film kan inzien. Wie echter een diepgaand emotioneel drama verwacht, kan op de kin kloppen. De ontwikkelingen zijn voorspelbaar, de symboliek ligt er net als de stroop vingerdik op, de personages maken belachelijk domme keuzes en de acteurs zijn net bordkarton. Jammer, want als deze film enkele minuten korter was, dan was dit misschien wel mijn persoonlijke favoriete film van 2014.
Enkele plotwendingen teveel
Na ongeveer een uur en twintig minuten worstelen door een verhaal dat maar niet op gang komt en een plot die ongeveer zo interessant is als kijken naar drogende verf, schotelt Araki zijn publiek warempel een plotwending voor! En niet eens één, maar meerdere (denk aan Loft, maar dan met minder samenhang en meer voorspelbaarheid)!
Had Araki het bij zijn eerste twee twists gehouden, dan kon zijn hele film gezien worden als een dikke middelvinger naar het filmlandschap, naar films met een enorm budget die proberen kunstig te zijn en meerwaarde proberen te hebben. Hij zou het statement gemaakt hebben dat de kracht van dromen de meest luie manier is om een verhaal af te ronden, dat de magie van de liefde geen geldige motivatie voor personages is. De hele film kon een grap met een ellenlange aanleiding en een heerlijk droge punchline worden, een commentaar op de tienerfilm met het gezapige slot waarin alles netjes opgelost wordt. Jammer genoeg kon Araki daar niet stoppen en nog enkele plotwendingen later is White Bird niet meer de film die de cynicus al jaren wil zien, maar eerder anderhalf uur tijdverlies.
16 november 2014