***
recensie Workers
Arbeider neemt wraak
door Cor Oliemeulen
Je ganse leven trouw werken voor een baas om vervolgens te worden afgedankt. In de bedaarde Mexicaanse tragikomedie Workers proberen twee werknemers op hun eigen manier het tij te keren.
In zijn regiedebuut schetst Jose Luis Valle een parallel plot over een gescheiden man en vrouw op de vooravond van hun pensioen. Sinds een tragische gebeurtenis lang geleden zijn ze verstoken van enig contact, zoals het opening- en eindshot van Workers symbolisch tonen. Op een strand proberen een man en een vrouw lijfelijk contact te maken door een spleetje in een lange muur die Mexico van Amerika scheidt en doorloopt tot in de oceaan. Het tafereel wordt eerst van de ene kant, later van de andere kant gadegeslagen.
Het lot van Rafael en Lidia
Rafael (Jesus Padilla) werkt al bijna dertig jaar als schoonmaker bij Philips. Hij zuivert de wc-potten, krabt kauwgom van de vloer en eet moederziel alleen aan een tafel in de grote kantine van de gloeilampenfabriek zijn boterhammen. Hij bereidt zich voor op zijn laatste werkdag, koopt nieuwe schoenen, gaat naar de kapper en doet wat boodschappen. Maar zijn chef zegt dat hij geen officiële datum van Rafaels indiensttreding heeft omdat hij destijds illegaal is overgekomen uit El Salvador. De analfabete werknemer heeft geen keus: hij zal nog jaren moeten doorschrobben.
Zijn ex-vrouw Lidia (Susan Salazar) is sinds ze zich kan heugen huishoudster van een bekakte, rijke dame. Na haar overlijden komt haar drugs dealende zoon niet in aanmerking voor de erfenis, maar ook de teleurgestelde Lidia en haar collega’s kunnen fluiten naar het geld. De enige erfgenaam is namelijk Princesa. Deze strontverwende greyhound, die kennelijk te verwaand is om te blaffen, drinkt en eet (precies 250 gram van het beste vlees) uit doublé gouden kommen en neemt een bad bij exact de juiste watertemperatuur. Pas als de viervoeter een natuurlijke dood is gestorven, mag het personeel de erfenis verdelen. Dat lijkt een kwestie van tijd.
Webcam
Workers heeft dezelfde beschouwende traagheid als van veel Zuid-Amerikaanse drama’s. Regisseur Valle neemt in lange, statische shots ruim baan voor observaties: de dagelijkse sleur, gelardeerd met komische en absurde details, maar ook van de omgeving. Alsof hij aan de overkant van de straat een webcam heeft geplaatst en afwacht wat er staat te gebeuren: Rafael die komt aanlopen, met één van de uitdagend geklede vrouwen naar binnen gaat, terwijl enkele mannen buiten de boel in de gaten houden. In het kleurrijke beeldkader komt een snelle auto aanrijden, een scharenslijper passeert met zijn karretje, een politieauto rijdt langzaam voorbij, en terwijl de schemer langzaam intreedt komen twee jongens aangereden op een fiets, waarna eentje met een spuitbus iets grappigs op een muur kalkt.
De film is een eerbetoon aan de harde werker die na een leven lang noeste arbeid aan de kant wordt geschoven. Het lot van de arbeider die, al dan niet postuum, revanche neemt op de werkgever die deels verantwoordelijk is voor zijn eenzijdige bestaan. Workers is verdienstelijk, maar uiteindelijk iets te lang van stof, te monotoon en biedt weinig verrassingen. Een treffende vergelijking met het bestaan van de doorsnee ongeschoolde arbeider.
21 oktober 2013