Top 5 2016

Top 5 films + Miskleun van 2016

Suburra

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

Bob DEEL 2: Bob van der Sterre

Het was een matig filmjaar maar misschien niet zo matig als vorige jaren. Je kon genieten van masterclass president acteren door Bryan Cranston in All the Way; van lieve, zachtaardige animatie in The Red Turtle; van hipstersatire in Creative Control; van experimentele gamefilm Hardcore Henry; van Griekse droogheid in Chevalier; van Isabelle Huppert op haar best in Elle; en zelfs van een paar vermakelijke popcornfilms: Deadpool en Nice guys. Plus dus nog onderstaande films!

 

5. – CAPTAIN FANTASTIC

Midden in dit conservatieve tijdperk vol onderbuikgevoelens is het fijn te weten dat er toch nog idealistische, linksige, schattige films te zien zijn. Captain Fantastic portretteert het alternatief denkende gezin van vader Viggo Mortenson. Ze vieren Noam Chomsky-dag in plaats van Kerst. Kinderen die beter zijn in het doodmaken van herten dan een spelletje op de Playstation. Zeker geen foutloze film. Maar met het hart op de juiste plaats.

4. – THE BIG SHORT

The Big Short was een noodzakelijke film. Het drama van de afgelopen jaren was de kredietcrisis. Maar films over dit onderwerp waren er nog maar mondjesmaat. Moeilijk te verfilmen ook. Maar The Big Short pakte de handschoen op. Zelfs de alleringewikkeldste handel in subprime-hypotheken kun je in cinema toveren – mits in goede handen. Verrassend eigenzinnig gefilmd bovendien (Anthony Bourdain legt aan de hand van bedorven vis uit hoe subprime-loans werken) en een sterrencast die niet bang was zichzelf impopulair te maken met deze antireclame voor kapitalisme.

3. – HELL OR HIGH WATER

Bankovervallers die het zichzelf moeilijk maken in Texas. Doet geregeld (ook door de aanwezigheid van Bridges) denken aan het werk van de Coen-brothers. Mooi gefilmd, goed gespeeld, uitstekende muziek. Vermakelijk portret van Texas, waar serveersters ruzie maken met de politie en iedereen een pistool aan zijn riem draagt. Minpunt: ik heb niet het idee een erg vernieuwende film te kijken.

2. – THE NEON DEMON

Alsof Dario Argento zijn Suspiria met moderne middelen overgemaakt heeft. Een en al stijl. Het verhaal en het onderwerp vond ik niet zo interessant maar visueel is The Neon Demon super. Een pure auteursfilm, eentje die je om de beelden nog eens gaat kijken. Nicolas Windig Refn (Drive) heeft zoals gebruikelijk weinig remmingen. Minpunt: in de hoek van het mysterie laat de film mogelijkheden onbenut. Emotioneel had de film dieper kunnen treffen. Nu is het vooral bizar, bot en vlak.

1. – SUBURRA

Wat past er beter bij dit cynische jaar 2016 dan deze film. Er is niets vrolijks aan deze film te ontdekken. Een incident, politici, hoertjes, maffia. Nog meer maffia. Het scriptwerk is hier erg goed. Op zijn best neigt het naar een Italiaanse The Wire, op mindere momenten is het wel heel pessimistisch allemaal. Je kunt als gangster niet eens rustig boodschappen doen.

 

Toch stellen deze films me niet gerust dat het goed zit met de toekomst van cinema. Andere escapistische grootheden als tv-series en games kloppen nadrukkelijker dan ooit aan de deur van de kijkconsument. Ook dit jaar zaten er een paar goede series bij. Narcos en Stranger Things bijvoorbeeld.

De escapistische ervaring van een game begint ook op een steeds hoger niveau te komen. Games als Until dawn, The last of us, Uncharted zijn plezierig om te spelen en om te kijken. Hoe dat kan? Antwoord: cinematografische invloed. Scripts, verhaallijnen en scènes worden alsmaar filmischer, je ziet meer echte karakters in games. Facial recognition brengt acteurs realistischer dan ooit over naar het computerscherm. Time Magazine biedt in een artikel meer context.

Interessante vraag: waar eindigt film en waar beginnen series en games? Hardcore Henry is een film maar lijkt een game. Until Dawn is een game maar lijkt een film. En Narcos is net een lange film. Hoe dan ook: lang leve de vernieuwing!

 

The Forbidden Room

Miskleun van 2016:

THE FORBIDDEN ROOM

Een erg fraaie miskleun dit keer. The Forbidden Room is zonder twijfel onconventioneel en bijzonder stilistisch. Veel verwijzingen naar de zwijgende films en in het bijzonder de films van F.W. Murnau. Mysterie alom. Qua stijl had dit zo in de top 5 gekund. Maar er is iets mis met deze film van Guy Maddin. Het is een film die heel erg met zichzelf bezig is en niet met de kijker. Ik kan het niet beter uitdrukken dan deze review op Imdb: ‘Kijkers zijn van het type masochistische film geeks die ervan houden om zich te onderwerpen aan een film je op geen enkele manier betrekt bij een verhaal of bij karakters. En zich vervolgens verlicht voelen.’ Een erg mooie teleurstelling die 130 minuten duurt.

 

Gemist in de bios in 2016:

FRANCESCA

Francesca, de eerste, echte neogiallo. En het is goed gedaan, heel erg goed zelfs, heel wat keren betrapte ik me erop dat ik niet doorhad dat ik een film uit 2016 zat te bekijken. De geweldige muziek, het dubben van de stemmen, de oude stijl camera’s, de nare moorden met dunne mesjes, de interieurs van oude huizen. Een genre dat ophield in 1978 herleeft heel eventjes in 2016. Maar niet voor het grote publiek want dat houdt niet van films ouder dan tien jaar.

25 december 2016
Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen