Top 5 2016

Top 5 films + Miskleun van 2016

Heart of a Dog

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

SG DEEL 7: Suzan Groothuis

De video-countdown van David Ehrlich doet je altijd weer verwonderen over al het moois dat er in de bioscoop is verschenen. Jaarlijks trapt hij af met een compilatie aan beelden van de beste 25 films van dat jaar, met in 2016 opvallend veel aandacht voor dans in films. Neem Ryan Gosling en Emma Stone in La La Land, of de dansende matrozen aangevoerd door een swingende Channing Tatum in Hail, Caesar!. Ook dans in mijn lijstje, maar in geen top van beste films terug te vinden: de prachtige documentaire Strike a Pose over de dansers van Madonna’s Blond Ambition Tour: haar meest controversiële tournee tot dan toe. Verder waren er wat mooie horrormomenten in 2016 en verraste multimedia-artiest Laurie Anderson met haar kleine parel Heart of a Dog.

 

5. – JULIETA

Ingetogen en puur, deze nieuwste Almodóvar. Een weduwe wordt door een toevallige ontmoeting geconfronteerd opnieuw naar haar leven en de keuzes die ze gemaakt heeft te kijken. Na het verlies van haar man is het contact tussen haar en haar dochter verwaterd. Twaalf jaar hebben ze elkaar niet gezien. Twee levens die op zichzelf staan, maar toch verbonden zijn. In een lange flashback blikken we met de Julieta van nu terug op de Julieta van vroeger, waarbij zij besluit het verleden niet langer achter zich te laten. Geen expliciete karakters of emotionele overrompeling zoals in Habla Con Ella of Todo Sobre Mi Madre, maar wel een film die raakt en juist in zijn eenvoud imponeert. Want er broeien wel degelijk emoties, die overigens complexer zijn dan ze op het eerste gezicht lijken. De twee actrices (Emma Suárez en Adriana Ugarte) die de titelrol vertolken sluiten bovendien perfect op elkaar aan.

 

4. – ELLE
2016 is onbetwist het jaar van Isabelle Huppert. Ze speelde in twee hoog aangeschreven films: Verhoevens Elle en L’Avenir. En wat een verrassing is Elle. Dit is letterlijk een film waarbij je niet even weg kan kijken of weg kan lopen, want er gebeurt iedere keer weer iets verrassends. Balancerend tussen thriller, drama en komedie (lees: ongemakkelijkheid die op de lachspieren werkt) is dit een rollor coaster ride die je steeds op het verkeerde been zet. Home invasion thriller inclusief verkrachtingsscène; seksuele ambiguïteit en geen slachtoffer willen zijn; wraakelementen; gestoorde moeder-dochterverhouding: het zit er allemaal in. Met een rol die La Huppert op het lijf geschreven is.

 

3. – DON’T BREATHE

De meest bijzondere vertoning van dit jaar: gezien in een prachtig oud bioscoopje in Madrid, nog voor de film uit was in Nederland. Eigenlijk stond Lights Out op het programma, maar die had net z’n laatste week gehad. Gelukkig maar, want die viel tegen en Don’t Breathe was een verrassing. Deze home-invasion thriller, waarin drie inbrekers het moeten opnemen tegen een oude blinde oorlogsveteraan, is een beklemmende rit. Regisseur Fede Alvarez overtuigt met goed ingezette schrikmomenten in een minimale setting en de kijker wordt menigmaal op het verkeerde been gezet. Tel daarbij op een knap staaltje bloedvergieten, een bloedstollende scène met een waakhond en de film doet wat ‘ie belooft: je zit op het puntje van je stoel en je houdt je adem in.

 

2. – STRIKE A POSE

Ester Gould is er eentje om in de gaten te houden. Vorig jaar maakte ze indruk met A Strange Love Affair with Ego, nu ontroert en overrompelt ze met Strike a Pose. Jawel, over de dansers van Madonna’s Blond Ambition Tour. Madonna in haar hoogtijdagen, met outfits (van die priemende puntjes) van Jean Paul Gaultier en met een groep dansers om zich heen waar je U tegen zegt. Het was ook de tijd van aids en Madonna greep de tournee aan om daar samen met haar dansers openheid aan te geven. Wrang genoeg leed een van hen zelf aan aids zonder dat hij dit met de rest deelde. Over openheid gesproken.

En dan springen we naar het nu, waar de dansers elkaar na lange tijd weer zien. Aids heeft er één uitgeschakeld en een paar dansers dragen het virus. Centraal staan hun persoonlijke verhalen: over de tour, hun ambitie, het onovertroffen gevoel van sterrendom. Daar tegenover staan decadentie en degradatie, want zo hoog als met Madonna’s tour klommen de dansers nooit meer. Strike a Pose is in alle opzichten prachtig; een documentaire die roert en toont wat passie en ambitie met een mens doen. Tot welke hoogten je kan klimmen en tot welke diepten je kan vallen.

 

1. – HEART OF A DOG

Multimedia-artiest Laurie Anderson verrast met deze kleine parel, die ik al tipte op afgelopen IFFR. Een experimentele maar zeer persoonlijke film, waarin Anderson het verlies van haar terriër Lolabella een plek geeft en tegelijkertijd stilstaat bij het overlijden van haar moeder, haar jeugd en de wijze waarop de Amerikaanse samenleving na 9/11 is ingericht. Een prachtige, integere collage van beelden, herinneringen, mijmeringen en bevlogenheid, waarin verlies en dood centrale thema’s vormen. Heart of a Dog is een film die je meevoert, als zijnde een meditatie, geleid door Andersons serene voice-over. Een film die raakt tot diep in je ziel maar ook genoeg humor bevat om te relativeren.

 

The Boy

Miskleun van 2016:

THE BOY

Niet echt een miskleun gezien. Wel films die zeer gemengde en uiteenlopende reacties opwekten. The Neon Demon bijvoorbeeld, die net mijn top 5 niet haalde. Stilistisch weer een genot om naar te kijken en met een soundtrack die perfect aansluit op de beelden. Je kan regisseur Nicolas Winding Refn verwijten dat The Neon Demon leeg en kil is en dat hij vorm boven inhoud verkiest, maar het is nou net het perfecte en gemaakte Hollywoodwereldje dat er in wordt bekritiseerd. En met een genadeloze en bizarre slotscène (dat heb je als je je ziel aan de duivel verkoopt!) is er ook voor de horrorliefhebber wat te genieten.

Terug naar de miskleun. Tarantino’s The Hateful Eight (wat een eindeloos geouwehoer in die koets!) en The Coen’s Hail, Caesar! (teveel losse eindjes om te boeien) maakten mijn hoge verwachtingen niet waar. Maar teleurstellend maakt nog geen miskleun.

Horror The Boy dan maar, die nog veelbelovend begint met The Walking Dead-ster Lauren Cohan in de hoofdrol. Vanuit Amerika reist zij naar Engeland om een roerige tijd achter zich te laten. Ze is aangenomen als oppas en eenmaal aangekomen in het statige, verlaten huis blijkt het een jongenspop te zijn waarover zij zich moet ontfermen. Zijn ouders zijn er heilig van overtuigd dat hij leeft en geven haar instructies hoe voor hem te zorgen. Het is knap hoe een film die best aardig begint en de spanning opbouwt (hoewel het nergens écht eng wordt) met het einde alles om zeep helpt.

 

Gemist in de bios in 2016:

THE WITCH

Alom geroemd in de pers, maar een bioscooprelease in Nederland bleef uit. Gelukkig de vertoning op het Imagine Film Festival kunnen zien. In deze duistere vertelling draait het om een gezin dat een nieuw bestaan tracht op te bouwen in de bossen van New England, zeventiende eeuw. De film van debuterend regisseur Robert Eggers bouwt zorgvuldig op naar een verontrustende climax, waarin zwarte magie, onschuld en het kwaad samensmelten. Met mooie rollen van Ralph Ineson en Kate Dickie, beiden bekend van hitserie Game of Thrones. Maar het is vooral Anya Taylor-Joy in haar rol van oudste dochter Thomasin die imponeert met haar mengeling van puurheid en mysterie. Een film die je toeschouwer laat zijn van wat je liever niet wilt zien. Onheilspellend en huiveringwekkend.

 

30 december 2016
Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen