Top 5 films + Miskleun van 2015

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

 DEEL 8: Ralph Evers

Het jaar is weer omgevlogen en ondanks dat 2015 niet zo sterk begon als 2014, was er ook dit jaar weer veel moois te bewonderen. Temidden van al dat moois vind ik het lastig een goede top 5 samen te stellen. Kiezen is verliezen, dus geen heavy metal Mad Max: The Fury Road, geen Ex Machina, geen Bloed Zweet en Tranen, geen O Menino e o mundo, geen Isla Minima, geen Gluckauf  en ook geen Youth, en met de nieuwste Star Wars  nog voor de boeg. Stuk voor stuk prachtfilms.

5. – CORN ISLAND

Het pareltje op het Eastern Neighbours Film Festival  in Den Haag. Corn Island  ademt een zeldzame rust in combinatie met natuurschoon. Slow cinema zoals het bedoeld is, heerlijk contemplatief. Eenvoudig verhaaltje ook: door een overstroming is een eilandje met vruchtbare grond ontstaan. Een boer trekt er met zijn kleindochter naartoe om een jaar mais te verbouwen, wat voldoende is om van rond te komen. Op de achtergrond speelt een anonieme oorlog en is de natuur niet altijd een bondgenoot. Een verademing voor de verstedelijkte zielen die wij zijn!

4. – CHORUS

Een nauwelijks opgemerkt meesterwerk. We volgen de nasleep van een plotselinge verdwijning van de achtjarige Hugo. Gaandeweg ontdekken we als kijker wat voor afschuwelijks zich heeft plaatsgevonden op een fatale avond, tien jaar geleden. Op een fenomenologische, intrapsychische (een voice-over die de gedachten verwoord) en interpsychische (de gebroken relatie tussen de ouders) manier van tonen en vertellen leren we mede door de context van de scènes en de beelden hoe het verwerkingsproces tussen de inmiddels gescheiden ouders zich ontwikkelt. De camera houdt voldoende afstand, de acteerprestaties sluiten subliem aan bij de tragiek en het verhaal is pijnlijk expliciet, mede doordat het zo naturel verteld wordt. Zonder sentimentele opsmuk. In stemmig zwartwit geschoten met stadsgezichten die mooi uitdrukking geven aan de eenzaamheid van het verdriet dat blijft.

3. – THE DARK HORSE

Een onverwacht, klein meesterwerkje uit Nieuw Zeeland is The Dark Horse. Een ontroerend portret van het aan lager wal geraakt schaakgenie Genesis Potini, overtuigend gespeeld door Cliff Curtis. Genesis weet ondanks zijn psychische problemen een groep kansarme jongeren temidden van een omgeving van vooroordelen, criminaliteit en tegenslag naar een schaakwedstrijd te leiden. In zulke verhalen ligt het gevaar van sentimentaliteit, maar in The Dark Horse  niets van dat alles. Een grimmige, rauwe en ingetogen film gebaseerd op het ware verhaal van Genesis Potini.

2. – LE TOUT NOUVEAU TESTAMENT

De nieuwste telg van Jaco van Dormael staat weer garant voor een prachtige vertelling, waarin creativiteit en eigenheid centraal staan. Het uitgangspunt is prachtig. God leeft en woont in Brussel. Daarbij is het feit dat Benoît de Poelvoorde God belichaamt een briljante zet. Er is niemand zo gefrustreerd als De Poelvoorde. In Réalité  zoekt men naar de beste schreeuw, Benoît heeft ‘m. De grapjes rondom de pestkop die God is en het ontvangen van je sterfdatum vind ik zo leuk dat daar wel een serie over gemaakt mag worden.

1. – RÉALITÉ

Mijn kennismaking met Quentin Dupieux was een uitermate aangename. Een film met een bizarre verteltrant vol meta en meta-meta perspectieven, volstrekt geflipte humor en de beste plottwist die ik ooit gezien heb. Alles klopt in het absurde universum dat Dupieux hier met Réalité  construeert. De casting, de naadloze overgang tussen realiteit, droomwereld en meta-realiteit, de hypnotische muziek en vreemde personages. Cineville maakt reclame met: En loop ik duizend keer verschillend weg. Wel, na deze film liep ik inderdaad een geordende, saaie wereld tegemoet.

Miskleun van 2015:

EVERY THING WILL BE FINE

Er waren ook de nodige missers te beleven in de bioscopen. Een nek aan nek race werd gereden door Paul Thomas Anderson met de uiteindelijke winnaar hieronder. Zijn Inherent Vice  blinkt uit in hip gedoe en een slaapverwekkende bioscoopervaring van een film die maar eindeloos moet duren. Dé draak van dit jaar was echter: Wim Wenders die de nobelprijs voor verveling in de wacht sleept met een volstrekt fantasieloze, ongeïnspireerde en waardeloos geacteerde flutfilm. Met Überkarton-acteur James Franco in een serieuze hoofdrol is dat natuurlijk vragen om problemen. Miss Eeuwige Slachtofferrol, Charlotte Gainsbourg, maakt de gemoederen ook al niet bepaald vrolijker en een voortslepend verhaal dat nergens een verhaal wil worden zegt gewoon: ‘fuck you!’ tegen de filmliefhebber. Zuchtende en kreunende reacties uit de zaal vielen de film ten deel. Slechts zelden dat ik zo schrik van het feit dat een film 120 minuten duurt – terwijl de vijftien die toen reeds verstreken waren aanvoelden als een eeuw. Tachtig jaar ouder verliet ik de bioscoopzaal. De rest van het jaar heb ik geen sneak preview meer gedaan.

Gemist in de bios in 2015:

POS ESO

Op het Holland Animation Film Festival speelde deze alleraardigste klei-animatie, gelardeerd met de duivel en heavy metal muziek. Het verhaal gaat over Damian, de achtjarige zoon van flamencodanseres Trini en haar inmiddels overleden man, een legendarische stierenvechter. Damian blijkt bezeten door de duivel en pleegt de bloederigste en wreedste daden. Artsen, psychologen en psychiaters zijn niet in staat enige redding te bieden. Het bovennatuurlijke wel? Vlot vertelde satanische komedie in stop-motion claymation.

30 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen