Imagine Film Festival 2015: deel 2
door Suzan Groothuis en door George Vermij
In dit tweede deel van het Imagine Film Festival aandacht voor een gedoemde tienerliefde, een mysterieuze veteraan die de familie van zijn gesneuvelde maat inpalmt, discovampieren in morsig Athene en een oninspirerende ratjetoe van actiethriller en sci-fi clichés.
Clinger: Plakkerige en bloederige tienerliefde
(Michael Steves, 2015)
Tiener Fern is een gedreven high school senior. Terwijl ze bezig is met haar atletiekoefeningen kijkt medescholier Robert verliefd toe. Zijn blik vangt de hare en het is liefde op het eerste gezicht! Maar wanneer Fern met Robert gaat daten stopt hij wel heel veel passie in de relatie. Er is altijd wel een moment om hun prille verhouding te vieren: met knuffels, bloemen en vooral het bezingen van zijn grote liefde. Het begint Fern te benauwen, want ze heeft ambities om toegelaten te worden tot de MIT (technologie). Wanneer ze eindelijk de moed heeft om het uit te maken, komt Robert van schrik op ongelukkige wijze om het leven. Wat eerst nog spannend en romantisch was, wordt echter al snel rampspoed wanneer Robert een heuse love ghost blijkt. Zijn geest blijft Fern achtervolgen. De strijd om definitief van hem af te komen begint!
Clinger is een ongecompliceerde horror-comedy en past met zijn thema van tienerliefdesperikelen goed in het CJP-programma. Vooral de eerste helft van de film is geslaagd en bevat de nodige hilarische en ongemakkelijke momenten, inclusief bloedfonteinen. Wanneer de love ghost zijn intrede doet verwordt Clinger tot een soort actiefilm compleet met felgekleurde pistolen die geesten moeten verjagen. Resulterend in een bont, wat flauw actiespektakel is Michael Steves’ speelfilmdebuut geen filmisch hoogstandje, maar wel duidelijk met plezier gemaakt. Wat vooral blijft hangen (hoezo toeval, dat de film Clinger heet?) is het eindeloze “Fern, Fern, Fern” dat Robert haar liefdevol toezingt. (SG)
The Guest: Vertrouw nooit een vreemdeling
(Adam Wingard, 2014)
Na de geslaagde horror You’re Next is regisseur Adam Wingard terug met The Guest. Soldaat David komt na een lange reis aan bij het gezin Peterson, dat recent zoon Caleb heeft verloren in de oorlog in Afghanistan. David was erbij toen Caleb stierf en komt namens hem vertellen hoe dierbaar zijn familie voor hem was. Onder de indruk van Davids bescheiden en beleefde voorkomen besluiten de Petersons hem tijdelijk op te vangen. In eerste instantie wijst David het aanbod af, maar besluit te blijven. Waarom niet? Hij is op doorreis, nog in afwachting van wat zijn eindbestemming zal zijn. Gaandeweg wordt duidelijk dat David iets te verbergen heeft en de vraag dringt zich op wat hij precies te zoeken heeft in het gezin. Dochter Anna (Maika Monroe, overigens ook te zien in de hoofdrol in It Follows) vraagt zich zelfs af of hij wel is wie hij zegt dat hij is! The Guest kan je zien als een kruisbestuiving tussen The Bourne-films, Stoker en Drive (check the 80’s invloeden!). Wingard mixt verschillende genre-elementen samen tot een spanningsvol geheel, waarbij acteur Dan Stevens (Matthew Crawley in Downton Abbey) laat zien dat hij ook heel goed een creepy guy kan spelen. Overigens met de nodige charme en humor. (SG)
Norway: Morsige en poëtische neonvampier
(Yannis Weslemes, 2014)
Een programmeur van Imagine zei het al treffend toen hij deze Griekse film inleidde: “Je hebt vampierfilms en je hebt Norway.” Regisseur Yannis Weslemes geeft met de film zijn bizarre en inventieve invulling van het genre. Er zijn wel links met de hippe bloedzuigers uit Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive en Ana Lily Amirpours A Girl Walks Home Alone at Night. In Norway is alles echter lekker vervallen in een goedkope 80’s neon stijl waar de sleazy hoofdpersoon Zano dansend doorheen dwaalt. Hij is natuurlijk op zoek naar een prooi, maar komt terecht in een raar complot waarin Weslemes ook nog eens zijdelings refereert aan het Kolonelsregime waar Griekenland onder gebukt ging. Wat wel blijkt uit Norway is dat vampiers eigenlijk niet meer eng of gevaarlijk zijn. Ze vallen nu onder de groep van outsiders zoals hoeren, drugsdealers en junks die worstelend proberen te overleven in het afvoerputje van de maatschappij. Niet zo gek in een tijd waarin je echte bloedzuigers en monsters misschien eerder associeert met bankiers of corrupte politici. Daarmee is Zano een tragikomische antiheld die in de film valt voor een femme fatale en zo wordt meegezogen in zijn ondergang.
Als film is Norway een curiosum en op momenten langzaam en te vreemd. Je blijft daardoor niet altijd even betrokken bij Weslemes personages en plot. Toch is de film stilistisch inventief en grappig en is de alles-naar-de-klote houding van Zano een perfect afspiegeling van het Griekse financiële en morele bankroet. (GV)
The Answer: Vreemde chemie in slecht script
(Iqbal Ahmed, 2015)
Iqbal Ahmeds The Answer probeert met middelmatige middelen een grote actiethriller te zijn, waar ook nog eens een belachelijk sci-fi element in is verweven. Bridd Cole is een op het eerste gezicht saaie kantoorwerker die opeens merkt dat hij over bovenmenselijke gaven beschikt zoals het vliegensvlug doorzien van details. Niet echt een spannend visueel gegeven voor een film, wat Ahmed illustreert door Bridds ogen lachwekkend te laten oplichten als hij gebruik maakt van zijn nieuwe vermogen. Wat gelijk al stoort aan het verhaal is dat Bridd er wel op een erg laat moment achter komt dat hij “bijzonder” is. Het is ook het moment dat een nieuwe sexy collega op onverklaarbare reden voor hem valt. En om alle onwaarschijnlijkheden nog eens een extra dimensie te geven wordt Bridd opeens gevolgd door sinistere mannen gehuld in zwarte pakken en absurde helmen. Wat is er in godsnaam aan de hand?
Het antwoord op die vraag is even absurd als voorspelbaar en maakt van The Answer een slecht uitgedokterde film die je op geen moment echt geboeid houdt. Het enige lichtpuntje is de op momenten aandoenlijke band tussen Austin Herbert als de nerderige Bridd en de vindingrijke Alexis Carra als zijn onwaarschijnlijke love interest. Ondanks de vreemde en ongeloofwaardige situatie die hen bij elkaar heeft gebracht weten de acteurs op momenten nog iets van een vreemde chemie uit een slecht script te halen. Maar dat is niet genoeg om deze magere film te redden die terecht onderaan eindigde in de verkiezing voor publieksfavoriet. (GV)
19 april 2015