Anna Karenina

****

recensie  Anna Karenina

Onderdrukte verlangens in prachtig kostuumdrama

door Eva Baaren

Sint Petersburg, 1874. Een getrouwde vrouw binnen de Russische high society valt voor een jonge legerofficier en gaat langzaam maar zeker haar ondergang tegemoet. Anna Karenina toont op meesterlijk filmische wijze de schrille contrasten tussen liefde, lust en maatschappelijke status.

Als Anna Karenina (Keira Knightley), echtgenote van de gerespecteerde minister Alexis Karenin (Jude Law), tijdelijk naar Moskou vertrekt om haar zus te bezoeken, ontmoet ze op het station de aantrekkelijke legerofficier Aleksej Vronsky (Aaron Taylor-Johnson), die vastbesloten met haar mee terug reist naar Sint Petersburg. Nadat de vonk daar ten overstaan van vrienden en familie tijdens een feestje in alle hevigheid overslaat, verandert het lot van Karenina drastisch en voorgoed.

Anna Karenina

Elitair leven als toneelstuk
Van een kostuumdrama mag je verwachten dat aan decor en aankleding veel aandacht is besteed. In Joe Wright’s (Pride & Prejudice, Atonement) verfilming van Tolstoj’s gelijknamige roman dienen de decors vooral een symbolisch doel. De ontmoetingen tussen Karenina, haar vrienden en kennissen zijn grotendeels in een oud theater, waar het geluk van welvarend Sint Petersburg op zichzelf niet meer is dan een façade.

Achter in het theater biedt één van de muren toegang naar het wijde platteland waar het tsaristische regime, armoede en koude winters heersen. Maar ook is hier ruimte voor eerlijke liefde, humor en vrijheid waar niet alleen Karenina naar op zoek is. Wrights keuze voor symbolische decors en de manier waarop ze vaak subtiel in elkaar overlopen, zorgt voor een verbeelding van scherpe maatschappelijke contrasten die de film maakt tot een waardevolle aanvulling op het boek.

Anna Karenina

Zelfbeschikking
Anna Karenina is niet alleen een liefdesverhaal in 19e-eeuws Rusland. De film roept ook een tijdloze vraag op over zelfbeschikking van de mens binnen een context van sociale druk en onderdrukte verlangens. De uitwerking van de karakters draagt hieraan sterk bij, omdat die niet volledig uitnodigt tot identificatie, maar eerder tot observatie. Zo toont het karakter van Karenina zowel passie als hysterie, en is de gelatenheid van haar echtgenoot zowel frustrerend als aandoenlijk. Hierdoor blijf je als kijker enigszins op afstand en ontstaat er verwondering over de keuzes van de personages.

De oproep tot verwondering, de uitwerking van de karakters en de bijzondere decors maken van Anna Karenina een inhoudelijk sterke film rondom een thema dat van alle tijden is.

4 december 2012

 

MEER RECENSIES