Leiden International Film Festival (LIFF) 2017 Deel 2:
Ruim baan voor de American Indie
door Suzan Groothuis
In dit tweede deel van het Leiden International Film Festival staan we stil bij de American Indie Competition. Wederom heeft de organisatie verrassende, prikkelende en ontroerende films in dit programmaonderdeel weten te stoppen.
Een ruziënd stel ontdekt in Band Aid dat hun relatie-perikelen uitstekend dienen als inspiratie voor popsongs. Een dronken, verveelde Anne Hathaway blijkt in Colossal banden te hebben met een gigantisch monster dat de boel op stelten zet in Seoul. In The Lovers volgen we een uitgeblust koppel dat weer jeu aan hun relatie weet te geven. En in Menashe zitten we dicht op de huid van een vader die vecht voor de voogdij over zijn zoontje, maar de orthodox-joodse gemeenschap waaruit hij komt maakt het hem niet gemakkelijk.
Band Aid – liedjes over ruzie
We beginnen met Band Aid, waarin Anna (Zoe Lister-Jones, tevens de regisseur en scriptschrijver) en Ben (Adam Pally) constant ruziën. Over de afwas bijvoorbeeld, die zich maar opstapelt in de zink. Tot Anna op het geniale idee komt om hun ruzies te gebruiken als inspiratie voor het schrijven van popsongs. Ze pakken gitaar en basgitaar uit de garage en vragen hun vreemde buurman Dave (Fred Armisen, Portlandia) als drummer.
Band Aid doet wat denken aan films als Humpday en Your Sister’s Sister, waarin de hoofdpersonen, vaak worstelende creatievelingen, twijfelen over hun leven en de te nemen stappen. De film is een mooie mix van drama en komedie, met gevatte dialogen, prikkelende humor en een wijze les van Bens moeder (Susie Essman, die we kennen als Susie Greene uit Curb Your Enthusiasm) over wat mannen en vrouwen nou zo van elkaar doet verschillen. Een film die tot het eind toe geboeid blijft, mede door de goede chemie tussen de twee hoofdpersonen. Origineel, verfrissend en warm. Gaat dat zien!
Collossal – van nietig naar reusachtig
Colossal, alhoewel die geen deel uitmaakt van de American Indie Competition, is ook een originele film, maar dan heel anders. Het begint met een relatie die strandt: Tim (Dan Stevens) heeft genoeg van zijn party girl vriendin Gloria (Anne Hathaway) en zet er een punt achter. Zij vertrekt naar haar geboortedorp om de draad weer op te pakken. Voor zover je daarvan kan spreken als je alleen maar alcohol drinkt en slaapt. Ze krijgt een baantje aangeboden in de kroeg van jeugdvriend Oscar (Jason Sudeikis) en dan wordt de slapende routine van werk en drinken opgeschrikt door opzienbarend nieuws. Een gigantisch monster zorgt voor ophef in Seoul en Gloria ontdekt per toeval banden met dit wezen te hebben.
Colossal is indie-sciencefiction, waarbij realisme wordt afgewisseld met de vreemde ontwikkelingen in de Zuid-Koreaanse hoofdstad. Die weer verband houden met het nietige bestaan van Gloria, die tot het besef komt tot grootse veranderingen in staat te zijn. Colossal is van de hand van de Spaanse regisseur Nacho Vigalondo, eerder verantwoordelijk voor Extraterrestrial (2011), ook een liefdesverhaal waarin sciencefiction verweven zit. Colossal is zo’n film die de kijker op het verkeerde been zet (o, zit het zo?), beschikt over een verrassend scenario, fijn acteerwerk en de nodige humor.
The Lovers – schipperen tussen huwelijk en vreemdgaan
En dan The Lovers van Azazel Jacobs, waarin Debra Winger (haar roem lag in de jaren ’80, met films als An Officer and a Gentleman) eindelijk weer in een hoofdrol te zien is. Ze speelt Mary, echtgenote van Michael (Tracy Letts, voornamelijk bekend als scriptschrijver van Killer Joe en August: Osage County). Het koppel bevindt zich op een uitgeblust punt in hun jarenlange relatie. De passie is er in alle opzichten uit. Beiden hebben een manier gevonden om nog ergens geluk uit te halen: vreemdgaan. Dat weten ze niet van elkaar, nog niet. Want hun nieuwe partners voeren de druk op en dwingen hen eerlijk te zijn over hun affaire. En dan, plots, verandert er iets en ontdekken Michael en Mary een wederzijdse affectie.
The Lovers laat zien hoe complex relaties kunnen zijn. Met elkaar is onmogelijk, maar zonder ook. En met een ander lijkt het beter, maar dat kan ook een ontsnapping zijn. De film houdt midden tussen drama en droge komedie, met mooie rollen van Debra Winger en Tracy Letts. De uitgeblustheid van hun relatie is van hun gezichten af te lezen. Vermoeid, geïrriteerd en steevast te laat op een werkplek die niet inspireert. Maar geleidelijk aan is daar een transformatie, als een bedwelmend afrodisiacum. Met een supermarktscène als hoogtepunt, waarbij Tracy Letts zijn gezicht laat spreken en de kijker eventjes kippenvel bezorgt.
Menashe – strijden voor je kind
Menashe van Joshua Z. Weinstein is een film die zich afspeelt in een orthodox-joods milieu in Brooklyn. Menashe is de naam van de hoofdpersoon, een goedzak maar tevens outsider. Zijn vrouw is overleden en om die reden is er door de “Ruv”, de geestelijk leider, besloten dat haar broer voor Menashes’ zoontje zorgt. Een man hoort namelijk niet alleen te zijn en wanneer Menashe weer een vrouw aan zijn zijde heeft kan zijn zoontje bij hem wonen. Menashe zelf laat het daar niet bij zitten en strijdt om de voogdij. Maar in plaats van dat hij vertrouwen wint, gaan er dingen mis en wordt de voogdij-kwestie steeds gecompliceerder.
Menashe is volledig in het Jiddisch gesproken en geeft een goed beeld van het reilen en zeilen in een orthodox-joodse gemeenschap. Tevens laat de film zien hoe moeilijk het is als je net buiten de geijkte paden valt. Menashe heeft een goed hart, maar hij kan, hoezeer hij ook probeert, niet om de regels en waarden van de gemeenschap heen. De camera zit hem dicht op de huid, waarmee zijn onmacht voelbaar wordt voor de kijker. Regisseur Joshua Z. Weinstein houdt zijn film intiem en ingetogen. Een mooi drama, met subtiel gebruik van humor en een man die zijn strijdbaarheid en hoop gelukkig niet kwijtraakt.
2 november 2017
DEEL 1 LIFF 2017
DEEL 3 LIFF 2017
DEEL 4 LIFF 2017