LIFF 2017 – Deel 1

Leiden International Film Festival (LIFF) 2017 Deel 1:
Kleinere films maken meeste indruk

door Cor Oliemeulen

Het eerste weekend van LIFF 2017 zit erop. De talrijke landelijke filmpremières, goed gevulde zalen, prima sfeer en hoge publiekswaarderingen bevestigen het bijzondere karakter van het jaarlijks terugkerende filmfestival in Leiden. We openen onze reeks verslagen met de nieuwe film van de makers van Intouchables, een tegenvallende boekverfilming en twee kleinere films die een groter publiek verdienen.

 

C'est la vie

C’est la vie luchtacrobatiek voor het grote publiek
De Franse komedie Intouchables werd in 2012 een onverwacht grote hit, vooral door de briljante interactie tussen de twee hoofdpersonages: een verlamde aristocraat en een kansarme jongen die hem op onalledaagse wijze verzorgt. In C’est la vie volgen dezelfde filmmakers, Olivier Nakache en Eric Toledano, gedurende een dag en een nacht het reilen en zeilen van directie en personeel van een bedrijf dat feesten organiseert. Het duo neemt rustig de tijd om alle personages te introduceren tijdens de voorbereidingen van een bruiloftspartij in een zeventiende-eeuws Frans kasteel om tijdens het festijn alle registers open te trekken. Op het moment dat de over het paard getilde bruidegom een luchtig staaltje moderne dans opvoert, ligt de bomvolle zaal 1 van het Trianon dubbel van het lachen.

In deze ensemblekomedie gebeurt er natuurlijk van alles en gaat een groot deel mis. Discussies, ruzies, misverstanden, woordspelingen, persoonsverwisselingen, amoureuze toenaderingen en liefdesperikelen – weinig blijft zowel de personages als de kijkers bespaard. De uiteenlopende typetjes zijn prima gecast en passen goed samen, de Franse humor is universeel, maar aan de nodige voorspelbaarheid valt in een dergelijke formule niet te ontkomen. Voor veel mensen een lekker avondje spontaan lachen, wetende dat alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht komt. Hoewel we dat van die bruidegom nog niet zo zeker weten… C’est la vie draait vanaf 16 november in de bioscoop.

 

The Snowman

The Snowman – concept van griezelige sneeuwpop faalt
The Snowman is de titel van het zevende boek in de Harry Hole-detectivereeks van de Noorse schrijver Jo Nesbø, die hiermee een grote internationale bestseller scoorde. Tijd voor het witte doek dus, maar ‘gelukkig’ gaat dat ook weleens mis. Een spannend boek hoeft niet per se een spannende film op te leveren. En het casten van acteurs en actrices met een andere taal en culturele achtergrond wil meestal ook niet helpen, ook al wordt de rol van de introverte, atletische, blonde, laconieke, maar deskundige speurneus gespeeld door Michael Fassbender. Andere bekende namen als Charlotte Gainsbourg, Rebecca Ferguson, Chloë Sevigny, Val Kilmer en J.K. Simmons kunnen niet voorkomen dat deze boekverfilming een ongeïnspireerde indruk achterlaat.

Aanvankelijk gingen er geruchten dat Martin Scorsese de misdaadthriller zou verfilmen, maar nu treedt hij op als executive producer, terwijl zijn vaste editor Thelma Schoonmaker verantwoordelijk is voor de montage. Regisseur van The Snowman werd de Zweed Tomas Alfredson (Tinker Tailor Soldier Spy, 2011), die de beschikking heeft over een prachtig Noors winterlandschap maar kampt met een matig scenario dat bovendien enkele storende plotgaten oplevert en voorspelbaar eindigt. Het is zeer de vraag of Jo Nesbø in zijn nopjes is met deze verfilming. Het concept van de sneeuwpop als onschuldig kindervermaak dat in een griezelige context wordt geplaatst, biedt veel meer bloedstollende kansen dan de film laat zien. Bovendien voegt het volgens een terugkerend patroon op gruwelijke wijze vermoorden van onschuldige vrouwen als gevolg van een traumatisch verleden sowieso weinig origineels toe aan het thema van de seriemoordenaar. The Snowman draait vanaf 2 november in de bioscoop.

 

Under the Tree

Under the Tree – in iedere buur schuilt een Rijdende Rechter
De IJslandse cinema van de laatste jaren valt op door zijn droogkomische karakter, denk aan Of Horses and Men, Virgin Mountain en Rams. Met zijn pas derde speelfilm Under the Tree weet de IJslandse regisseur Hafsteinn Gunnar Sigurðsson die subtiele droogheid perfect te combineren met een dramatisch plot vol zwarte humor dat uitmondt in een regelrechte tragedie. Het is een kwestie van lachen of huilen.

Moeder is zichzelf niet meer na de zelfgekozen dood van haar oudste zoon. Nadat haar andere zoon in een huwelijkscrisis geraakt en tijdelijk thuis komt wonen, neemt haar irritatie en drankgebruik alleen maar toe. Haar frustratie viert zij verbaal bot op de nieuwe buurvrouw, die in haar ogen een tikkeltje te sportief en aantrekkelijk is. Haar man is een goedzak, en zelfs hun overspelige zoon probeert het beste van het leven te maken, want hij wil zijn dochtertje niet verliezen. De tussenshots van de boom in hun tuin voorspellen een naderend onheil. Deze boom neemt namelijk de zon weg uit de tuin van hun buren. Wat begint met wat gesteggel, een pesterijtje en een verdwenen kat draait uit op een uitstekend gedoseerd opgebouwde reeks van escalaties, die wellicht kunnen dienen als inspiratie voor kijkers met een burenconflict.

 

The Young Offenders

The Young Offenders – roadmovie op de fiets
Ook bij tijd en wijle hilarisch, maar veel onschuldiger is The Young Offenders, het amusante speelfilmdebuut van de Ierse regisseur Peter Foott. Twee vijftienjarige jongens – de ene heeft een alcoholische vader en gaat niet naar school, de andere werkt samen met zijn moeder in een viskraam – hullen zich het liefst in trainingspakken, luisteren naar opzwepende muziek en dromen van het avontuur. Af en toe de wet overtreden is vast geen probleem, want onder je zestiende ben je een ‘young offender’ die toch niet gestraft kan worden. Denken ze.

Op gestolen fietsen rijden ze, gevolgd door een fanatieke politieagent, kilometers lang door het prachtige Ierse landschap op zoek naar het fortuin. Het verhaal is geïnspireerd op het door een criminele bende dumpen van zakken cocaïne ter waarde van 440 miljoen euro aan de Ierse zuidkust in 2007. Alle belevenissen en anekdotes van het geloofwaardige duo, verteld door een voice over, worden afgewisseld met plat Ierse dialogen over het leven en hun dromen. De snel gemonteerde scènes en opgewekte soundtrack doen denken aan een beter Guy Ritchie-vehikel voor tieners. Het zou mooi zijn als dit soort originele films door Nederlandse distributeurs wordt opgepakt voor een bioscooprelease in plaats van automatisch te kiezen voor films van bekende filmmakers met een zelfde soort formule, zoals Tschick, dat zeker niet beter is dan The Young Offenders.
 

30 oktober 2017

 

DEEL 2 LIFF 2017
DEEL 3 LIFF 2017
DEEL 4 LIFF 2017

 

 
MEER FILMFESTIVAL