***
recensie Milo
Twee gezichten
door Cor Oliemeulen
Een jongen vlucht weg uit de verstikkende omgeving van overbezorgde ouders en sluit voor het eerst in zijn leven vriendschap. Milo is een bijzonder verhaal over het verlangen naar een wereld waarin je geen buitenbeentje bent.
De broers Berend en Roel Boorsma, voorheen makers van videoclips en commercials, debuteren veelbelovend met hun speelfilm Milo. Samen met Heather Irmani schreven ze het originele scenario over het 10-jarige titelpersonage dat lijdt aan een zeldzame erfelijke huidaandoening maar zich hiervan niet bewust is. Zijn neurotische ouders wel. Ze voeden Milo extreem beschermend op, omdat ze bang zijn dat de buitenwereld hem zal afwijzen. ‘Altijd als mensen iets negatiefs over je ontdekken, zullen ze je erom veroordelen’, zegt zijn vader. ‘Daarom moeten we altijd uitkijken hoe we ons zelf presenteren.’
Dikke witte crème
Dit betekent voor Milo (nieuwkomer Lorcan Bonner) dat hij zich elke ochtend moet insmeren met een dikke witte crème. Eerst zijn gezicht en hals waarna zijn Roemeense moeder Nadia (Laura Vasili) hem liefdevol helpt met de moeilijk bereikbare plekken op zijn rug. Het ritueel is bedoeld om zowel de huidafwijking van Milo als de gemoedstoestand van zijn vader Brand (Stuart Graham) beheersbaar te houden. Het gevolg van de strenge leefwijze is dat de jongen nauwelijks contact heeft met andere kinderen. En áls Milo dan een keer lol maakt met zijn buurmeisje krijgt hij direct te horen hoe onverantwoordelijk hij is.
Misschien bedoelt zijn vader het allemaal niet zo slecht. Zo onderbreekt hij zonder morren zijn zonnebankkuur om een prachtige haiku van Milo qua lettergrepen kloppend te maken. Brand is niet alleen autoritair en een betweter, vaak balanceert hij op het randje van ingehouden woede en frustratie die elk moment kunnen vrijkomen. Niets vergeleken met zijn ipod uitzendingen waarin hij een relaxed verkooppraatje houdt voor kleren van bamboeweefsel en andere Feng Shui-producten ‘om je welvaartsomgeving te energetiseren’.
Hippie
De sfeer in het eigen huis slaat faliekant om als Milo opnieuw niet op schoolkamp mag. Nadat zijn opa (Dolf de Vries) tevergeefs zijn best heeft gedaan om Brand te overreden, besluit Milo op eigen houtje te gaan. Moederziel alleen zwerft hij door groen Iers heuvellandschap dat gebukt gaat onder straffe winden en dreigende luchten. Hij wordt aangereden door de oudere hippievrouw Star (leuke rol van Charlotte Bradley), die hem verzorgt en Milo confronteert met een totaal ander leven dan hij gewend is. Zonder crème.
Milo is een charmante film met aardig acteerwerk, mooie plaatjes en sfeervolle muziek. Deze internationale co-productie opende afgelopen maand Cinekid. Het spreekt voor zich dat dit ontroerende verhaal – met een onvervalste kijk op het fenomeen pesten – vooral jeugdige kijkers zeer zal aanspreken.
7 november 2012