**
recensie Cherchez Hortense
Verwarrend stukje Frankrijk
De recentste realisatie van regisseur en scenarist Pascal Bonitzer heet Cherchez Hortense. Waarom het middelmatige lichthartige relatiedrama die titel heeft meegekregen blijft een raadsel.
Damien Hauer (Jean-Pierre Bacri) geeft cursussen Chinese cultuur aan Franse zakenmannen. Op verzoek van zijn vrouw Iva (Kristin Scott Thomas) probeert hij via een gunst van zijn vader, een hoge ambtenaar, het Servische meisje Zorica te redden van deportatie. Dat blijkt niet zo gemakkelijk: de vader heeft nooit tijd voor Damien. Iva, die toneelstukken regisseert, gaat steeds later uit met haar acteurs en rookt zichzelf kapot. Na een kortstondige relatie met haar hoofdrolspeler, schopt Damien haar uit hun appartement terwijl hun zoon Noé de brokken probeert te lijmen.
Intussen leert Damien de mooie en jonge Aurore kennen. Zij legt contact met hem onder het voorwendsel dat ze zijn assistente wil worden, maar eigenlijk heeft ze meer romantische motieven. Aanvankelijk houdt Damien de boot af, maar nadat Iva het appartement uit is, besluit hij toch op haar avances in te gaan.
Verwoede poging
Ondanks dat Cherchez Hortense wordt aangeprezen als een comedy, is humor ver te zoeken. Op een leuke scène in een Japans restaurant na, lijkt het meer een licht drama dan iets dat op de lachspieren moet werken. Zelfs de verwoede poging tot ironie waarin de obligatoire plottwist gedrenkt is, komt voorspelbaar en middelmatig over.
Ook als het op energie en fascinatie aankomt, schiet Cherchez Hortense tekort. Gewone mensen worden geschetst in situaties die iedereen kunnen overkomen, maar een gebrek aan passie in het acteerwerk maakt de personages stuk voor stuk koud en levenloos. Het is moeilijk om met hen mee te leven. Kristin Scott Thomas verdient wel een felicitatie, maar jammer genoeg is zij enkel tijdens de eerste twintig minuten te bewonderen.
Cherchez Hortense is op zijn zachtst gezegd verwarrend. Er zijn zoveel verschillende verhaallijnen tegelijk bezig dat het moeilijk wordt om door de bomen het bos te zien. Het duurt een half uur eer de belangrijkste verhaallijn – die over de dreigende deportatie van het Servische meisje – een prominente rol krijgt. Je denkt naar een film te kijken over een gezinssituatie die vierkant draait, maar ineens, wanneer Iva uit de picture is, verandert het onderwerp bijna willekeurig. De film mist een duidelijke richting.
Migratiebeleid
Bonitzer heeft een poging gedaan om identiteitscrises en migratiebeleid aan te kaarten door reële problemen aan het licht te brengen. Maar de situatie van de Servische komt amper aan bod en gaat verloren in een rommel van andere subplots. Toch zou meer concentratie op actuele vraagstukken in Frankrijk Cherchez Hortense niet hebben gered van de saaie middelmaat.
15 juli 2013