Purge, The

**

recensie  The Purge

Een walgelijke nacht

door Joan Gebraad

Hoe krijg je een maatschappij met extreem lage criminaliteitscijfers en een werkeloosheid van maximaal 1%? Stel een nationale feestdag in waarop mensen twaalf uur lang eigen rechter mogen spelen. The Purge is zowel walgelijk als spannend en gaat ten onder aan clichés. 

Het is 2022. Na jaren van grote ellende heeft een tweede stel Founding Fathers de Amerikaanse maatschappij nieuw leven ingeblazen. Op de avond van de Zuivering (Purge) treffen we huisvader James Sandin (Ethan Hawke), zijn vrouw Mary (Lena Headey), zoon Charlie (Max Burkholder) en puberdochter Zoey (Adelaide Kane) tijdens een alledaags gezinsdiner. Niet veel later wordt het beveiligingssysteem ingeschakeld, rollen de luiken naar beneden en gaat de tv aan. De komende twaalf uur mag iedereen ongestraft moorden, verkrachten, roven en plunderen. Dat haalt frustraties bij mensen weg, aldus de regering, die ongewild associaties met de Republikeinse Tea Party oproept. Wapens en God gaan immers hand in hand.

Recensie The Purge

Daar komen de clichés
De goedhartige familie Sandin lijkt veilig, totdat Charlie medelijden krijgt met een opgejaagde zwarte zwerver (Edwin Hodge) – de excuusneger? – en hem in huis laat schuilen. Niet veel later gaat de bel. Een groep zwaarbewapende, bloeddorstige studenten met lachwekkende maskers eist de zwerver op. Zij hebben recht om hem neer te knallen. Als de Sandins niet meewerken, wordt hun huis platgegooid en krijgt iedereen de kogel. Natuurlijk valt het licht uit, natuurlijk ontstaat er paniek en onenigheid, natuurlijk blijkt het beveiligingssysteem waardeloos en natuurlijk draait het allemaal om de vraag wie deze nacht zal overleven.

The Purge ontwikkelt zich dus tot het type thriller waarin een all American family opgesloten zit in een huis vol gekken. Regisseur James DeMonaco weet de spanning er goed in te houden. Het is telkens weer een verrassing wie de hoek om komt lopen of wie er nu weer in het duister een pistool tegen zijn hoofd voelt. Cameravoering, muziek en de uiterst bizarre uitdossing van de meedogenloze studenten werken daaraan mee. Vooral de leider van het zootje gespuis is een engerd.

Verstrikt in eigen web
Echter na een tijdje beginnen angst, knalwerk en overpeinzingen saai te worden. Als dan ook nog eens de jaloerse buren (de Sandins hebben een van de grootste huizen in de buurt) op bezoek komen, bereikt de film zijn dieptepunt qua spanning. Er rest niets meer dan de wanhoop en het politiek correcte verlangen naar de vrede van een zachtaardige, stereotype, middenklasse huisvrouw.

The Purge wil te graag een thriller met een morele en politieke boodschap zijn en raakt daardoor verstrikt in zijn eigen web. De film is bij vlagen lachwekkend, waar hij serieus en dramatisch bedoeld is. Na afloop ga je naar buiten met een ongemakkelijk gevoel: want stiekem vraag je toch af hoeveel mensen zo’n zuivering diep in hun hart een goed idee zouden vinden.

 

14 juli 2013

 

MEER RECENSIES