***
recensie Heli
Mexicaans drugsgeweld treft onschuldigen
door Cor Oliemeulen
Zeer deprimerend realistisch drama over een jong gezin dat ongewild betrokken raakt bij Mexicaans drugsgeweld.
Heli kent ten minste twee choquerende gebeurtenissen die volgens regisseur Amat Escalante functioneel zijn. In de openingsscène zien we hoe twee jongens bebloed achterin een truck liggen, vervolgens naar een brug worden gesleept om te fungeren als afschrikwekkende boodschap aan de bevolking. Echter het meest spraakmakend is de martelscène, die vooral op de mannelijke kijkers een onuitwisbare indruk zal nalaten – de afgestompte houding van jeugdige crackrokertjes die tijdens het emotieloos toekijken rustig een videospelletje spelen, is hierbij nog wel het meest verontrustend. De drugsoorlog in Mexico blijkt onderdeel van de dagelijkse werkelijkheid van onschuldige burgers.
Verkeerde keuze
Heli is een jongeman die zijn brood eerlijk verdient. Hij draait nachtdiensten in een autofabriek die lijkt neer geplempt in een dor en afgelegen gebied waar naderhand simpele huisjes voor de arbeiders zijn gebouwd. Heli probeert te zorgen voor zijn vrouw, pasgeboren kind en zijn zusje van twaalf. In vaak lange statische fragmenten, zoals we dat kennen van veel Mexicaanse films, leren we de personages heel langzaam kennen. Zo lijkt Heli’s vrouw Estela haar interesse in lichamelijke liefde te hebben verloren en wordt zijn zusje Sabrina verliefd op de enkele jaren oudere soldaat Beto.
We leren hoe Beto hardhandig en soms mensonterend wordt opgeleid als militair, want dat schijnt noodzakelijk te zijn nu het leger direct betrokken is bij de aanpak van de meedogenloze drugsbendes. Hij is getuige van de verbranding van een grote partij marihuana en cocaïne, onder aanwezigheid van notabelen en pers, zodat iedereen kan zien hoe goed de autoriteiten wel bezig zijn. Later in het verhaal maken we, bijna vanzelfsprekend, kennis met overheidscorruptie. Beto zoekt zijn afleiding bij Sabrina, droomt van een mooie toekomst, maar maakt de verkeerde keuze, waardoor hij Heli en diens familie in gevaar brengt.
Troosteloos
De troosteloze sfeer is gevangen in mooie cinematografie. De eerste helft van Heli is een rustig opgebouwd sociaal-realistisch drama dat toewerkt naar de eerste confrontatie met een drugsbende. En hoe gewelddadig de film soms ook is, middels vindingrijk camerawerk krijgen enkele fragmenten een bijna artistiek karakter. Bijvoorbeeld als we Estela met haar baby op de arm van de achterkant gefilmd door de open voordeur het huis zien betreden, de ravage en het bloedspoor ontwaren, waarna ze achteruit terug naar buiten loopt en tegen de muur als een mentaal wrak op de grond zakt. Of het surrealistische shot van een jeep met gewapende, gemaskerde mannen die plotseling heel groot lijkt als hij precies op tijd tot stilstand komt voor de stokstijve Heli.
Debutant Armando Espitia speelt de titelrol misschien teveel ingetogen, maar aan zijn geloofwaardigheid, het realistische karakter van het verhaal en de sombere toekomst van de Mexicaanse jeugd hoeft geen moment te worden getwijfeld. Heli stemt verre van vrolijk, maar biedt genoeg stof tot nadenken en discussie.
20 juli 2014