*
recensie Love and Honor
Verzuipen in clichés
door Wouter Spillebeen
Regisseur Danny Mooney presenteert zijn eerste lange speelfilm: Love and Honor. Geen enkel cliché van het fenomeen romantisch drama wordt geschuwd.
Terwijl in 1969 Neil Armstrong en Buzz Aldrin hun historische expeditie naar de maan ondernemen, woedt in Vietnam de oorlog tussen de Amerikanen en de Vietcong. Twee soldaten beslissen tijdens hun vakantie naar Michigan, USA terug te keren. Dalton Joiner (Austin Stowell), een supergeconcentreerde modelsoldaat, wil zijn vriendin terugwinnen. Soldaat Mickey Wright (Liam Hemsworth), een vlotte, nonchalante en gladde leugenaar, gaat voor het plezier mee. In Amerika heeft de vriendin van Joiner zich gevoegd bij een groep hippies die fervent protesteren tegen de oorlog. Om een kans te maken met de mooie Candace (Teresa Palmer), liegt Wright hen voor dat hij en Joiner gedeserteerd zijn. De lokale politie richt het vizier op de twee.
They meet, they fall in love
Eerst lijkt Love and Honor geen typisch ‘they meet, they fall in love’-scenario te hebben. Later blijkt dit wel het geval, wanneer de aandacht naar Wright en Candace verschuift. Die romance is compleet voorspelbaar, clichématig en oninteressant. Ze ontmoeten elkaar, worden verliefd, overwinnen enkele obstakels en bekennen hun eeuwige liefde in een romantisch gebaar. Het is verre van het kaliber van The Notebook.
Alle clichés van het romantische drama zijn vertegenwoordigd in Love and Honor, van de klassieke muziek die inzet tijdens een liefdesverklaring tot de nonchalante bink die zijn hemd niet kan aanhouden. Ook uit andere genres worden afgesleten scenario’s gevist. Het verhaaltje over de soldaat die slechts dagen voor zijn pensioen sneuvelt komt rechtstreeks uit elke politieserie ooit en het trucje dat Joiner gebruikt om Wright uit de handen van de politie te halen, hoort thuis in een slapstick uit de jaren ’30.
Verveelde kinderen van rijke ouders
De anti-oorlogsbeweging wordt door Wright en Joiner constant onterecht gekleineerd. De protesterende jongeren zijn volgens hen niet meer dan verveelde kinderen van rijke ouders die niet weten hoe de wereld werkt. Ze schilderen hen af als werkschuw, zwak en naïef, terwijl ze zelf de oorlog nobel noemen en de legerdienst verheerlijken. Als het nonsensicale einde er niet was geweest, zou Love and Honor in de categorie militaire propaganda vallen.
Zelfs naar de normen van het romantische drama is Love and Honor zeemzoet en clichématig. De arme jongens die door hun vriendin naar de cinema gesleurd worden om naar deze film te kijken verdienen medeleven.
30 juni 2013