****
recensie I, Anna
Het geheugen als vijand
door Alfred Bos
Eigentijdse variatie op het soort Europese psycho-thriller dat tot begin jaren ’80 gangbaar was. Met de nog immer boeiende Charlotte Rampling in de hoofdrol.
Hoeveel regisseurs laten in hun eerste lange speelfilm hun moeder fellatio verrichten? In een scenario dat ze zelf schreven bovendien? Barnaby Southcombe verkeert in de bijzondere positie dat hij de zoon is van Charlotte Rampling en I, Anna is een niet-lineair vertelde film over een gescheiden oma met gaten in haar geheugen. De logline luidt: ‘The darkest secrets are the ones we hide from ourselves.’ Het is een broeierige psycho-thriller, een eigentijdse film noir in full colour.
Charlotte Rampling heeft een reputatie opgebouwd met filmrollen van psychisch beschadigde vrouwen die zich niettemin weten te handhaven (Nightporter, Swimming Pool, binnenkort in Dexter). Ze is geknipt voor de rol van Anna, een nog steeds aantrekkelijke rijpe vrouw, tikje afwezig, raadselachtig ook, die voornamelijk in haar hoofd leeft. Haar tegenspeler, Bernie (Gabriel Byrne, The Usual Suspects, Miller’s Crossing), is een vermoeide rechercheur die een moord in een modernistische Londense betonkolos onderzoekt. Ze ontmoeten elkaar bij de lift. Zij is verstrooid, hij geïntrigeerd.
Trance zonder fratsen
Het duurt enige tijd eer de puzzelstukjes in elkaar vallen, want I, Anna wordt niet chronologisch verteld. Heden en voorgeschiedenis zijn in de montage versplinterd en bovendien telt dat verleden meerdere tijdslagen. Het bezorgt de film zijn spanning. Het verbeeldt ook de verwarring van de beide hoofdpersonages en wanneer de mist optrekt is de realiteit bepaald schokkend.
Vertelprocedé (meerdere verhaallagen versneden) en thematiek (het brein speelt spelletjes) komen overeen met Danny Boyle’s recente Trance. Maar de verschillen zijn groter: I, Anna mist iedere zweem van ironie en is existentialistisch op een bijna ouderwetse manier. Regisseur Southcombe verdiende zijn sporen in het theater en met tv drama, en geeft aan de film een gebeeldhouwde kwaliteit. Geen fratsen, wel degelijk vakwerk.
Klassieke Europese film
I, Anna is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Amerikaanse schrijfster Elsa Lewin en voor de rest een compleet Europese productie. Gedraaid in Londen en Hamburg (Ramplings woonplaats), met Ierse en Engelse acteurs (waaronder Honor Blackman, Bond-girl uit Goldfinger en John Steeds kompaan in De Wrekers voor Diana Rigg/Miss Peel haar rol overnam), Duitse en Engelse producers, en filmmuziek van het Franse elektronische duo K>i<D (Keep It Dark). Het verhaal is universeel; in het drama van Anna kan iedereen zich verplaatsen.
Wie moe is van Hollywoodfilms met computergestuurde personages en een fascistische ondertoon en ook niet staat te trappelen om zijn avond stuk te slaan met een ‘moeilijke’ Europese arthouse-film, heeft aan I, Anna een goed alternatief. De film biedt klassieke cinema uit de tijd, inmiddels alweer dertig jaar vervlogen, dat de Europese mainstream film ruime bezoekersaantallen naar de bioscoop trok. Intelligent script met een menselijk thema, gelouterde acteurs, vakkundig gedraaid, slim gemonteerd en voorzien van een dramatische ontknoping die aankomt. Geheimtip van de week.
27 juni 2013