***
recensie Super 8
Hommage aan Steven Spielberg
door Cor Oliemeulen
Steven Spielberg was in zijn beginjaren verantwoordelijk voor vijf kaskrakers. Met Super 8 brengt regisseur J.J. Abrams een hommage aan de oude meester van deze fantasie- en sciencefictionklassiekers. Helaas is Abrams geen Spielberg.
In een eerbetoon mag je schaamteloos refereren aan voorgangers. Nog gemakkelijker is het om beproefde ingrediënten samen te smeden tot een nieuw geheel. Zo wordt In Super 8 een kleine gemeenschap lange tijd geconfronteerd met een monsterlijke dreiging, probeert de sheriff het gevaar te beteugelen en blijkt een geïsoleerde wetenschapper gelijk te hebben (Jaws, 1975).
Typische nostalgie
Ook is er sprake van een onbetrouwbaar leger dat de bewoners van het stadje evacueert en het grote onbekende dat contact legt met de held om vervolgens op spectaculaire wijze te verdwijnen (Close Encounters of the Third Kind, 1977 en E.T., 1982). Verder zijn we getuige van rondvliegende voorwerpen (Poltergeist, 1982) en begint het avontuur met jeugdvrienden die een kaart vinden, op zoektocht gaan en ontdekken dat de schurk eigenlijk helemaal niet zo onaardig is als gedacht (The Goonies, 1985).
Abrams (Star Trek, 2009) doet vakkundig de typische nostalgie van Spielberg (producer Super 8) van weleer herleven. Geheimzinnige voorvallen zijn niet het belangrijkste. Of het nu gaat om buitenaardse wezens, schrikbarende monsters of klopgeesten die families de stuipen op het lijf jagen. Plots van dit genre gaan juist vooral over de onderlinge emoties van vrienden en familie tegen de achtergrond van visueel boeiende gebeurtenissen die je een traantje willen laten wegpinken.
Zombiefilm
De tieners die in 1979 hard werken aan een zombiefilm, passen uitstekend in die sfeer van charme en ontroering met af en toe een knipoog. De vrienden (let op het grote acteertalent Elle Fanning) maken regelmatig opnames op onalledaagse locaties en tijdstippen. Tijdens een nachtelijk treffen botst een truckje frontaal (!) op een trein, waarna een gigantische ravage ontstaat. De super 8-camera heeft het incident vastgelegd: een grote, vage gestalte lijkt uit de trein te ontsnappen.
Het leger ontfermt zich over het slagveld en doet geen mededelingen naar buiten. Veel mensen en ook honden raken spoorloos. De viervoeters duiken mijlenver weg op in andere staten. Er wordt een vreemdsoortige kubus met onbekende krachten gevonden. De stroom valt uit omdat kabels tussen de masten verdwijnen. Magnetrons worden ontvreemd. Voorwerpen vliegen spontaan de lucht in en vallen even later weer op de grond. Allemaal voorvallen die om verklaringen schreeuwen. Spijtig genoeg worden die in de meeste gevallen niet gegeven.
Eindshot
De spanning in Super 8 wordt uitstekend opgebouwd, maar de kijker komt van een koude kermis thuis. De film ín de film is veel interessanter en diepgaander dan het uiteindelijke mysterie, dat niets toevoegt aan het genre. Het enige lichtpuntje is het technische hoogstandje in het (veel te abrupte) eindshot dat het slotakkoord van Close Encounters visueel overstijgt. Echter dat was een klassieker, net als Spielbergs E.T., Poltergeist, Jaws en The Goonies. Het is uitgesloten dat Super 8 ooit die status zal krijgen.
11 augustus 2011