Impossible, The

**

recensie  The Impossible

Blanke familie overleeft tsunami

door Cor Oliemeulen

Intiem portret van een westers gezin in overlevingsstrijd na een van de grootste natuurrampen. Effecten en fotografie zijn fantastisch, de blik is eenzijdig.

Niet lang nadat de familie Bennett haar intrek heeft genomen in een luxe Thais vakantieresort slaat 26 december 2004 het noodlot toe. Na een zware zeebeving in de Indische Oceaan ontstaat een enorme vloedgolf die ook het paradijselijke onderkomen resoluut wegvaagt. In The Impossible is de tsunami ongelooflijk knap nagebootst. Er komt geen digitaal water aan te pas in de bijna tien minuten durende sequentie die akelig realistisch is. Het resultaat van een jaar lang intensieve voorbereidingen.

The Impossible

Angst en pijn voelbaar
Ook de waterstroom die de familieleden meesleurt is levensecht. In de ontstane, onstuimige rivier kan de zwaargewonde Maria Bennett zich ternauwernood vastklampen aan een grote boom. Tussen de wirwar van auto’s, puin en verwoest materiaal ziet ze haar schreeuwende oudste zoon Lucas drijven. In dit technische en cinematografische hoogstandje met oranje en geel als dominante kleuren is de angst en pijn voelbaar in de op hol geslagen atmosfeer van tropisch Azië.

Moeder en zoon weten elkaar te vinden en bereiken met hulp van lokale reddingswerkers het (voor de film opnieuw opgebouwde!) ziekenhuis. Terwijl Maria daar vecht voor haar leven en Lucas andere slachtoffers bijstand verleent, proberen elders vader Henry en hun twee jongste zoons elkaar te vinden met het doel zich uiteindelijk als gezin te kunnen herenigen. De filmtitel verraadt de uitkomst al. De boodschap is simpel en clichématig: het onmogelijke is soms mogelijk als je met al je liefde en wilskracht vecht om te overleven omdat je elkaar nodig hebt.

The Impossible

Klef
De rest van The Impossible is te klef voor woorden. Je weet dat het onvoorstelbare verhaal waar gebeurd is – hoewel de oorspronkelijke familie niet Engels maar Spaans is – identificatie met de slachtoffers is daarom niet al te moeilijk. Naomi Watts (moeder Maria), Ewan McGregor (vader Henry) en speelfilmdebutant Tom Holland (Lucas) spelen goede, maar voorspelbare rollen. Niet in de laatste plaats door de manipulerende muziek krijgt het sentiment de overhand, zodat het een melodrama van jewelste wordt. Daar kan de ontroerende, hartverscheurende scène waarin Henry het thuisfront belt weinig meer aan veranderen.

Bij de tsunami kwamen ongeveer 230.000 mensen om het leven. Regisseur Juan Antonio Bayona, die doorbrak met de horrorfilm The Orphanage, heeft een respectvolle benadering van deze tragische gebeurtenis voor ogen. Door zich enkel te focussen op blanke, gefortuneerde toeristen in plaats van de arme autochtone bevolking schiet hij zijn doel voorbij. De special effects en het in beeld brengen van de levensechte horror zijn bewonderenswaardig, maar het simpele scenario biedt geen enkele verrassing.

 

13 januari 2013

 

MEER RECENSIES