NFF 2015 – Deel 2

NFF 2015: De balans

door Ralph Evers

Terwijl Gluckauf (terecht) het ene na het andere Gouden Kalf wint tijdens het schrijven van dit stukje en met slechts een beperkte selectie van het grote aanbod film, serie en randverschijnselen gezien, maken we de balans op van deze editie NFF. 

Wat opvalt in de lange speelfilms is de sociale betrokkenheid met hedendaagse thema’s en een diversiteit in narratief en beeldtaal. Daartegenover staat de universaliteit. Er zijn nauwelijks echt experimentele of vernieuwende films gezien. Gewoon een degelijke kwaliteit, waarmee Nederland zich prima in het buitenland kan presenteren en haar plekje in de internationale filmwereld behoudt.

NFF 2015: Gluckauf

Die degelijkheid kan een keuze zijn, van filmmaker of productiemaatschappij (of beiden). De meeste films houden een nationale focus, de meer ervaren rotten (Terstall bijvoorbeeld) zoeken her en der internationale allure. Toch blijft er een leegte achter, een leegte in iets werkelijk bijzonders, experimenteels. Dat was er wel, Greenaway weet altijd te shockeren, te vervreemden, te verbazen. Het andere experimentele kwam van onze zuiderburen. Laten we eens wat meer afkijken voor volgend jaar.

Jong talent
Want talent is er wel. Dat bleek wel uit het geslaagde programma One Night Stand. Jonge filmmakers presenteren een korte film van vijftig minuten. Er wordt doorgaans een thema gekozen en uitgewerkt. Waar de kortere films duidelijk voor een sfeertekening kiezen en vaak luchtiger zijn van toon, daar zijn deze films al een stuk meer uitgekristalliseerd.

De Leerling met Halina Reijn in de hoofdrol kiest voor een vervreemdende sfeer waarin een leerling de docent (Reijn) uitdaagt. Gaandeweg lijkt ze de grip op haar leven kwijt te raken. De film mist in de uitwerking de finesse van script en richting, waardoor dit potentiële verhaal wat ten onder gaat.

Van duidelijke scriptvoering en uitmuntend acteerwerk getuigt het rauwe Geen koningen in ons bloed van Mees Peijnenburg met een overtuigende Olivia Lonsdale en Jonas Smulders in de hoofdrollen. De film vertelt over deze broer en zus, die in een internaat opgroeien, vergeten door de buitenwereld. De emoties, zeker de non-verbale, worden pijnlijk zichtbaar gemaakt, en leiden tot een invoelbaar drama.

De lange nasleep van een korte mededeling  blinkt uit in timing. Deze gortdroge, surrealistische vertelling laat aan de hand van een uitgesproken idee van een van de werknemers een heel wellness-bedrijf naar de ondergang leiden. Hilarisch hoe de invullingen en ongezegde woorden en vermoedens tot een heuse hell’s kitchen leiden.

Fiftyfifty

In diezelfde trant gaat het satirische Fiftyfifty verder. Een ‘documentaire’ over een stel met open relatie, die ontaardt in een spel van jaloezie en wrok wanneer de waarheid van een van de buitenechtelijke partners, tegen de regels in, naar voren komt. Op een sardonische wijze ontkleedt de regisseur de façade van het stel, met name de vrouw.

De don’ts en do’s
En toen was het weer voorbij. De don’ts voor volgend jaar zijn: De skype-filmpjes voorafgaand aan de film; onduidelijkheid over de geldigheid van je Cinevillepas (maak het festival toch lekker toegankelijk voor Cinevillepashouders); de introductie van de Cinemec-bioscoop, een enorm eind uit de richting van het verder knusse centrum van Utrecht.

Maar ga door met al dat leuke, bijzondere, geslaagde en geflopte materiaal, dat al dan niet in première gaat op het festival.

 

3 oktober 2015

 

VERSLAG NFF 2015 DEEL 1