Toronto International Film Festival 2017: Deel 1
Ook dit jaar voldoende kwaliteit
door Bert Goessen
Halverwege het Toronto Filmfestival zijn er twee films die kwalitatief met kop en schouders boven de rest uitsteken: Foxtrot van Samuel Maoz en Three Billboards outside Ebbing, Missouri van Martin McDonagh.
De prachtige film FOXTROT van Amos Maoz gaat over het verlies of het vermeende verlies van een zoon als soldaat in het Israëlische leger. De film bestaat uit drie delen. In het eerste deel krijgt een ouderpaar de mededeling dat hun zoon is gesneuveld. Later blijkt dat niet het geval te zijn, maar de vader blijft wantrouwig als hem wordt verzekerd dat zijn zoon ergens op zijn post zit. In het tweede deel zien we zoon Jonathan aan het werk op een buitenpost. Na een tragisch voorval wordt hij onverwacht naar huis gestuurd. In het derde deel zit een verrassende wending die hier niet verklapt gaat worden.
Naast het ingenieuze verhaal maakt FOXTROT vooral indruk door zijn camerawerk. De beelden zijn van buitengewone schoonheid waardoor de film nog meer glans krijgt. LIBANON, zijn vorige film, was al een pareltje. Met FOXTROT heeft Maoz zich zeker overtroffen.
Hilarische komedie
De Engelse regisseur Martin McDonagh debuteerde in 2008 met de aanstekelijke komedie IN BRUGES. Dat hij het komische talent nog steeds onder de knie heeft bewijst hij met zijn nieuwe film THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI. In deze hilarische komedie speelt Francis McDormand (Fargo) de rol van de moeder die na zeven maanden geduldig afwachten het heft in handen neemt. Zeven maanden geleden werd namelijk haar dochter verkracht en vermoord. En sindsdien heeft de plaatselijke politie nog geen spoor van de dader. Dat zint haar allerminst en dus besluit ze drie billboards vol te plakken met de vraag hoe het komt dat het hoofd van de politie (prachtige rol van Woody Harrelson) nog steeds niemand heeft gearresteerd. De billboards zorgen voor de nodige commotie in het kleine Ebbing, maar Mildred is vastbesloten haar strijd tot het einde toe vol te houden.
In een weergaloze stijl en met bijtende, sarcastische humor schildert McDonagh ons het kleinburgerlijke, dagelijks leven in een klein ‘all American’ dorpje. De film zou zo uit de koker van de Coen Brothers kunnen komen. Maar nee, McDonagh heeft het scenario zelf geschreven, hetgeen hem een ereplaats bij de Groten der komische talenten bezorgt.
Teleurstellingen
Een aantal gerenommeerde regisseurs stellen helaas teleur met hun nieuwe films. Zo is VICTORIA AND ABDUL van Stephen Frears een flauwe komedie over de relatie tussen Queen Victoria en de Indiase bediende Abdul. Het enige positieve aan de film is de innemende rol van Judi Dench als koningin.
Ook Alexander Payne haalt met DOWNSIZING niet het niveau van zijn vorige films. Een Noorse professor heeft een middel uitgevonden waardoor mensen gereduceerd kunnen worden tot heel kleine figuurtjes. Dat levert nogal wat voordelen op. Minder afval, minder ruimtegebrek, minder energieverbruik, kleinere huizen etc. Dus de ideale oplossing voor de mensheid van de toekomst.
Matt Damon en zijn vrouw besluiten zich te laten verkleinen (downsizing) om dan in Leisureland, een soort heilstaat, te gaan wonen. Als Matt de procedure heeft ondergaan besluit zijn vrouw zich terug te trekken. Voor hem is er echter geen weg terug. Het tweede gedeelte van de film gaat over het ideale samenwonen van de ‘gedownsizede’ mensen in hun perfecte heilstaat. De film begint sterk maar zwakt naar het einde toe steeds verder af.
Darren Aronofsky maakte in 2010 veel indruk met zijn BLACK SWAN. Nu is hij terug met een soort horrorfilm MOTHER! die verwantschap vertoont met het werk van Roman Polanksi. Jennifer Lawrence en Javier Bardem spelen een gelukkig koppel dat in een groot landhuis woont en in afwachting is van de komst van hun eerste kindje. Als op zekere dag een vreemdeling aanbelt en blijft overnachten is dat het begin van een reeks gebeurtenissen die steeds vreemder worden. Het escaleert en escaleert en mondt uiteindelijk uit in totale wanorde. MOTHER! is duidelijk minder origineel dan het andere werk van Aronofsky. Het effectbejag en de horrorelementen maken het eerder tot een gemiddelde genrefilm dan een authentieke auteursfilm. Eigenlijk een beetje Aronofsky onwaardig.
Aangename verrassing
Een aangename verrassing was de debuutfilm van de Nederlandse regisseuse Marleen Jonker, LA HOLANDESA. Een jong stel gaat op reis in Chili om hun relatie van nieuw bloed te voorzien. Ze zijn uit elkaar gegroeid. Als toeschouwer weet je aanvankelijk niet waarom. Maar als Maud (Rifka Lodeizen) in een hotel ongesteld wordt blijkt het al of niet krijgen van kinderen het voornaamste struikelblok te zijn. Ze krijgen ruzie en Maud besluit er alleen van door te gaan.
De film verandert dan in een roadmovie waarin Maud diverse figuren tegen het lijf loopt. Ze voelt zich met name aangetrokken tot mensen met kinderen. Messi is het zoontje van een vrachtwagenchauffeur waarover ze zich ontfermt. Na de nodige omzwervingen brengt ze hem terug naar zijn moeder. Afgezien van een paar zwakke dialogen is LA HOLANDESA een innemend filmdebuut. Jonker laat duidelijk zien dat ze kan filmen. De beelden worden regelmatig ondersteund met een prachtige muziekscore.
Met de nieuwe films van George Clooney, SUBURBICON, en Guillermo del Torro, THE SHAPE OF WATER, nog voor de boeg lijkt Toronto ook dit jaar weer voor voldoende kwaliteit te zorgen. Want naast de films van de grote regisseurs zijn er talrijke mooie films van minder bekende cineasten. Daarover in de volgende aflevering meer.
11 september 2017