Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Spannend toiletdrama & paranoia op het platteland
door Bob van der Sterre
De suspensefilm, die zoveel spanning biedt dat je vergeet dat je een film zit te kijken. Omdat het plot zo belangrijk is, is het zelden echt de moeite waard om een tweede keer te kijken (tenzij Hitchcock, Welles of Clouzot de film maakte). Tegelijk is hij niet weg te denken als genre.
Een goede suspense vereist een bijna niet meer bestaand geduld om je verhaallijnen goed uit te werken. Details, plotwendingen, tempo, spanning, gegriezel: er komt echt meer bij kijken dan je denkt op basis van bijvoorbeeld de zoveelste literaire thriller.
Moderne suspenseregisseurs zijn vaak schatplichtig aan de oude meesters. Ze proberen ook wel nieuwe technieken en stijlen. Mobieltjes, wifiverbindingen, USB-sticks zijn de nieuwe spionagefoto’s, doka’s en koffers met dubbele lagen. En daarnaast is sfeer toch ook wel weer heel belangrijk geworden.
Imagine laat dit jaar veel variaties in dit genre zien en het niveau is wisselend.
Los Minutos Negros – Geen hoop meer
Hoofdpersoon Rangel is zo’n zeldzame, niet-corrupte agent – muzikant in vrije tijd – die graag een seriemoordenaar wil oppakken. Ook al blijkt ie familie van een hoge pief. Hij houdt van gerechtigheid. Hij neemt ‘pothead’ en nog wat anderen mee op pad. Aanvankelijk nog leuk en gezellig maar het wordt steeds gevaarlijker, corrupter en cynischer.
Los Minutos Negros begint veelbelovend met goed acteerwerk, een mooie setting (jaren zeventig), een sfeervolle cinematografie. Rangel en de journaliste zijn een interessant duo om te volgen. Je bent nieuwsgierig waar het heengaat.
Ergens halverwege wordt het lastig kijken. Het verhaal blijft ondanks de mooie aankleding toch te gewoon: de goede, oprechte detective neemt het op tegen z’n corrupte collega’s. Daarnaast is het enorm cynisch. Mexicaanse films en series over misdaad zijn zo negatief als misdaad zelf. Neem Miss Bala, Narcos Mexico of het gitzwarte Nuevo Orden van vorig jaar. Er is geen hoop voor de kijker. Dan zal men zeggen: zo is misdaad, en dat snap ik ook wel, maar de vraag blijft of je dat dan ook wilt zien. Ik heb er in elk geval moeite mee.
Er waren best wat kansen om het een andere kant op te sturen dan weer een cynisch verhaal over misdaad en corruptie. Welke kant dat op is, kan ik niet zeggen want ik ben de maker niet, maar in elk geval dat het meer is dan een mooi uitziende versie van een vrij gemiddeld verhaal. Gebaseerd op een boek van Martin Solares.
Lees hier waar en wanneer deze film draait.
Ach du Scheisse! – Vastzitten in een ‘Dixie’
In Ach du Scheisse! (vertaald als Holy Shit!) wordt architect Frank wakker. Hij ontdekt dat hij in ‘een Dixie’ zit (merknaam voor een portable toilet), dat er een stalen draad door zijn arm loopt en dat hij gewond is. O ja, de plek gaat opgeblazen worden binnen een paar uur.
Langzaam maar zeker herinnert hij zich wat er is voorgevallen. Hij kreeg een koffer tegen zijn hoofd en daarna volgde een valpartij. En zijn mobiel… in de stront gevallen (uiteraard). Hoe zit het met zakelijk partner Horst, die per se deze explosie wil laten doorgaan, ook al is het de broedplaats van een zeldzame uil?
Een nieuwe film in de reeks van claustrofobische cinema. We hebben hier al eerder over geschreven bij de film Meandre tijdens Imagine van vorig jaar. Een nieuw klein subfilmgenre is zich aan het ontwikkelen: een persoon bevindt zich de hele film in een krappe ruimte, moet zich eruit vechten, er is tijdsdruk en contact met buiten (stem, radioverbinding, walkietalkie, etc.). Denk aan films als Buried, 127 Hours en Moon. Een klassieker in dit genre is de film La Cabina uit 1972.
Zo’n film vraagt altijd enorm veel van de hoofdrolspeler die in de ongemakkelijke situatie zit, in dit geval Thomas Niehaus. Hij slaat zich er prima doorheen, grote ogen, geschreeuw, momenten van helderheid: hij speelt dat allemaal overtuigend.
Afgezien van de smerigheid van de stront (obviously moest dat ook in de film), en wat misselijkmakende stukjes bodyhorror, is de film wel inventief. Wat je al met zeep van een portable toilet kunt doen. Wc-papier kun je ook uitrollen en in de brand steken… Tot een uur blijft dat aardig om te zien: het is net zo smerig als grappig als spannend. Daarna ebt de energie van de film weg. Het laatste half uur is overbodig en iets te komisch. Dat is jammer.
Lees hier waar en wanneer deze film draait.
Ashkal – Sfeer, sfeer, sfeer
Ooit zouden de ‘Gardens van Carthago’ de trots zijn van de politieke leider van Tunesië. Sinds hij weg is, is het bouwproject nooit afgemaakt. Het zijn kale, onaffe gebouwen. Twee rechercheurs, een vrouw en een man, lopen er vaak rond want er is een meisje in brand gestoken. Er is iets vreemds aan de hand met dat in brand steken, iets mysterieus.
Wat een sfeer! Volop mooie beelden. Het probleem van Ashkal (regie Youssef Chebbi) is het tempo. Met een goed tempo was de film al in een uur klaar geweest. Deze film heeft helemaal geen haast. Daarom krijg je beelden als de man die een sigaret opsteekt, iemand die zichzelf wast, een rondrit langs de gebouwen die maar duurt, eindeloze panning shots van links naar rechts…
Het beeld van deze onaffe wijk in Tunis is wel een boeiende locatie. En het verhaal is mysterieus. Heel in de verte doet het denken aan een film als Buffet Froid. Toch is het echt te traag om je een hele film van anderhalf uur te boeien. Je zou toch willen dat meer filmmakers de tijd zouden nemen die past bij een film, in plaats van die heilige filmgraal van anderhalf uur of langer.
Wel is het altijd tof als architectuur een grote rol krijgt. Deze film komt vast nog wel eens langs bij het AFFR.
Lees hier waar en wanneer deze film draait.
Exhibit 8 – Het platteland is onbetrouwbaar
Aisha is in 1999 in een vluchtelingenlocatie haar broer verloren (ze waren gevlucht voor de oorlog in Bosnië). Letterlijk, want hij was nooit teruggevonden. Samen met documentairemaker Elias keert ze nu naar het dorp terug. Een laatste poging om de waarheid te ontdekken. ‘De hele wereld kent het gezicht van Maddie, maar dat zou toch voor ieder spoorloos kind moeten gelden.’
De film kijkt mee met de film die Elias hierover maakt. Ze worden in de gaten gehouden. De mensen in het dorp blijken niet betrouwbaar. Als de waarheid zo dichtbij is, keer je ook niet meer terug. Ze hebben ook beiden hun eigen drijfveer: Elias de onthullende film, Aisha het vinden van haar broer.
Vaardig en ingenieus gemaakte film van Ruben Broekhuis – een hoog tempo en een aantal aardige plotwendingen (vooral op het gebied van wie welke video nu aan het kijken is). Stijl doet me denken aan The Blair Witch Project. Schokkende, bewegende camera van liveopnamen. Een gevarieerde berg media in beeld: beveiligingscamera’s, droneshots, mobieltjes, camera’s, laptops… Sterk is het griezelige effect als ze iets vertalen via Google Translate.
De film echoot de spannende paranoiafilms uit de jaren zeventig, zoals The Parallax View, The Conversation, Klute. Hier is het Nederlandse platteland onbetrouwbaar.
Er is wel een manco: tegen het einde komen er plotholes zo diep dat de weg van het verhaal praktisch onberijdbaar is geworden. Voor mensen die hun praktijken zo geheim mogelijk willen houden, hebben ze wel een beroerde bewaking. Dat de politie zo enthousiast meedoet, vond ik ook raar. Verwarrender wordt het als ze dingen in scène gaan zetten…
Ook zoiets: omdat Spanjaard Elias de documentaire maakt, praat iedereen (vrijwel alleen maar Nederlanders) in de film Engels. Ik snap de commerciële keuze wel, maar het doet mij ook wel afgrijzen: is dit de toekomst van de Nederlandse cinema? Een andere Nederlandse film op Imagine (Sputum) is ook al Engelstalig. Overigens deden Pim de la Parra en Wim Verstappen dat jaren geleden ook al (en anderen met hen), maar het werkt zelden goed.
Lees hier waar en wanneer deze film draait.
Shorts: Night by Night
In Night by Night kijken we naar een film van krap twintig minuten over een detective die een muzikant in de gaten houdt. Achtervolgingen te voet, met verrekijker uit het raam starend. Er is weinig moeilijks aan voor de detective, hij vangt makkelijk geld. Het gemis aan uitdagingen breekt hem op.
Film van Jules Mathôt is plotloos maar buitengewoon stijlvol, zo stijlvol dat het zelfs op het overdrevene af is. Doet me soms denken aan Abel. Ik hou van dit soort films maar voor meer dan twintig minuten is wat meer karakterontwikkeling nodig.
Lees hier waar en wanneer deze film draait.
23 oktober 2022
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films