***
recensie Call Girl
Keerzijde van de jaren ‘70
door Eva Baaren
Een verknipt meisje, een eigenwijze politieagent en een politiek seksschandaal. Call Girl is een thriller over het politieke Zweden van de jaren ‘70 in een bekend Stieg Larsson-jasje.
Stockholm, 1976. Nadat de veertienjarige Sonja (Josefin Asplund) door haar moeder in een opvangtehuis voor onhandelbare kinderen is geplaatst, trekt ze samen met een oude vriendin het nachtleven van Stockholm in. Als snel komt ze te werken een escortbureau, waarbij een groep ministers van de zittende regering nauw betrokken blijkt. Agent John Sandberg (Simon J. Berger) is het zaakje op het spoor en is vastberaden de waarheid boven tafel te krijgen. De uitkomst van zijn onderzoek is Sonja’s redding, maar ook haar ondergang.
Bekende formule, nieuwe context
Strikt genomen draait Call Girl om twee hoofdpersonages. Het eerste is dat van het verknipte veertienjarige meisje dat door haar verkeerde keuzes en een disfunctionerende omgeving terechtkomt bij een escortbureau, gerund door de Zweedse minister Dagmar Glans (Pernilla August). Het tweede is dat van de eenzame cowboyfiguur, in dit geval een jonge politieagent, die koste wat het kost de waarheid boven tafel wil krijgen.
Regisseur Mikael Marcimain (o.a. de serie The Laser Man en de film Wallander) tapt met dit verhaal uit een bekend vaatje dat qua formule sterk doet denken aan Stieg Larssons Millennium Trilogie, waar de cowboy geen agent maar een eigenwijze journalist is. Het verhaal is daarmee weinig vernieuwend, maar de uitwerking wel.
Vrije liefde
Geïnspireerd op een politieke crisis in 1976, waarin de zittende premier Olaf Palme bijna zijn kabinet verloor, dompelt de film zich stilistisch onder in de jaren ’70. Een groot deel is te danken aan de Polaroid kleurstelling, elektronische filmmuziek, ABBA-kapsels, grote brillen en bruine interieurs. Ook zijn er veel verwijzingen naar een tijd waarin vrije liefde en het collectieve leven als oplossing voor alle problemen werd gezien.
Een niet functionerend opvangtehuis, politici die seksfeesten houden, agenten die met meerdere partners wonen en een terloopse wetswijziging over leeftijdsgrenzen, die in deze tijd veel stof zou doen opwaaien. Het zijn deze elementen die film maken tot meer dan een strijd tussen een slachtoffer, een politieman en de heersende macht. De sterk verbeelde tijdgeest waarin anders werd gedacht over tolerantie en taboes maakt de scheidslijn tussen goed en fout problematisch en het werk van Marcimain tot een waardevol werk vol verwondering.
Toch liever een serie
Ook al is Call Girl spannend om naar te kijken, soms is het lastig het verhaal te volgen. Met 140 minuten is de film aan de lange kant, ook schort het vaak aan informatie. Zo passeren de eerste 45 minuten veel anonieme politieke figuren de revue, van wie de achtergrond lange tijd onduidelijk blijft. Hoewel dit een bewuste keuze van de regisseur lijkt (de mate van betrokkenheid van een aantal ministers en de minister-president is destijds nooit opgehelderd), moet de kijker te vaak raden naar de situatie en raakt hierdoor makkelijk de draad kwijt. De rolprent zou dan ook beter functioneren als korte dramaserie, waar meer tijd is de puzzelstukjes te verwerken, dan als feature film.
Desondanks haalt Call Girl ook als film het beste en het slechtste uit de Zweedse jaren ’70 naar boven met een hippe Instagram-stijl, een uptempo fictieverhaal en een serieuze politiek geëngageerde ondertoon.
2 april 2013