**
recensie Genesis 2.0
De zoektocht naar een uitgestorven zoogdier
door Ries Jacobs
Less is more. Had de Zwitserse documentairemaker Christian Frei deze wijze les maar in zijn oren geknoopt voordat hij begon aan Genesis 2.0. De regisseur wil teveel in de zijn nieuwste film proppen, wat het resultaat onsamenhangend maakt.
De documentaire opent met het shot van een man die in een rubberboot door de ijskoude wateren boven Siberië vaart. Dit mooie beeld belooft veel. De man is op weg naar een eiland waar hij samen met anderen zoekt naar slagtanden van mammoeten die hier duizenden jaren geleden leefden. Frei legt vast hoe de mannen gedurende een permanent als herfst ogende zomer zoeken naar slagtanden van de prehistorische giganten.
Naast de slagtandenjagers toont Frei genetici die werken in laboratoria of spreken op congressen. Zoals de titel al doet vermoeden, gaat Genesis 2.0 over gentechnologie, in het bijzonder over pogingen van verschillende wetenschappers om een mammoet te klonen. De opzet van de documentaire is al snel duidelijk. Alle hoofdrolspelers zijn op hun eigen manier op zoek naar de mammoet.
Morele vraagstukken
Met een Oscarnominatie voor War Photographer (2001), vertoningen op grote festivals en uitstekende recensies heeft regisseur Frei allang bewezen bij de groten te horen, ondanks dat hij in zijn bijna drie decennia omvattende carrière nauwelijks meer dan tien films heeft gemaakt. Ook voor Genesis 2.0 lijkt hij de tijd te hebben genomen. Met beelden geschoten in Siberië, de Verenigde Staten, Zuid-Korea en China doet de filmmaker duidelijk zijn best om van dit werk iets moois te maken. Daarom is het jammer dat het verhaal niet goed uit de verf komt.
De bijna twee uur die Frei uittrekt voor zijn film zijn niet voldoende om de verhalen van zowel de slagtandenjagers als de genetici goed in beeld te brengen. De filmmaker belicht bijvoorbeeld nauwelijks wat met de gevonden slagtanden gebeurt nadat deze het vasteland bereiken. Blijkbaar gaat het meeste ivoor naar China, maar hierover bericht de filmmaker uiterst summier.
Ook de wetenschappers vertellen weinig interessants. Ze lopen rond in hun laboratoria en verkondigen op congressen dat biotechnologie de wetenschap van de toekomst is, maar wat de recente doorbraken op dit gebied zijn, belicht de documentaire nauwelijks. Ook toont de documentaire nauwelijks wat de wereld in de nabije toekomst kan verwachten op het gebied van genetische manipulatie. Maar de grootste tekortkoming van Genesis 2.0 is dat de onlosmakelijk met genetische vooruitgang verbonden morele vraagstukken nauwelijks aan bod komen. Dit hoort een onderdeel te zijn van een documentaire over dit onderwerp.
Verzameling beelden
Het lukt Frei niet om van de film een logisch geheel te maken. Zijn poging voor een connectie tussen de slagtandenjagers en de genetici die een mammoet willen klonen, komt niet uit de verf. Het blijven twee verhalen binnen één film. Daardoor is Genesis 2.0 is niet meer dan een verzameling beelden. Het geheel is best het aankijken waard, maar het leidt nergens heen. Een verhaallijn, een plot en een concluderend slot ontbreken. Al met al ontstijgt bijna twee uur Genesis 2.0 nauwelijks het niveau van anderhalf uur Veronica Inside.
5 januari 2019