*
recensie Identity Thief
Clichéklucht
door Cor Oliemeulen
Als iemand je credit card gegevens steelt en de politie niets doet, spoor je zelf de dader op. In de weinig originele actiekomedie Identity Thief worstelen de personages meer met de identiteit van het verhaal dan met hun persoonlijkheden.
In onze voortschrijdende informatiemaatschappij lijkt het stelen van iemands identiteit soms een peulenschilletje. Populair bij fraudeurs zijn skimming (kopiëren van kaartgegevens bij gebruik in een winkel of geldautomaat), pharming (hacken van computersystemen) en phishing (persoonlijke informatie opvragen en omleiden naar officieel uitziende websites). Iemand met minder technische aanleg kan zich voordoen als vriendelijke bankemployé en een goedgelovige persoon vriendelijk verzoeken persoonlijke gegevens beschikbaar te stellen.
Naam zuiveren
Sandy Patterson (Jason Bateman, Horrible Bosses) trapt erin. Iemand geeft zich voor hem uit, koopt zich scheel aan prullaria, bezoekt op zijn kosten kledingzaken en beautysalons, en trakteert zonder enige gêne de hele kroeg op een avondje gratis alcohol. Al snel kan Patterson zijn rekeningen niet meer betalen en wordt zijn credit card geblokkeerd. De politie constateert weliswaar fraude, maar zegt geen actie te kunnen ondernemen. Pattersons nieuwe baas geeft hem een week om zijn naam te zuiveren. Dus verlaat de echte Sandy Patterson tijdelijk vrouw en kinderen om de onechte Sandy Patterson negentien staten verder op te sporen. Als zij bekent, mag hij zijn baan houden.
De nep-Sandy (Melissa McCarthy, Bridesmaids) noemt zich Diana en mag dan wel slechts ‘de hoogte van een Hobbit’ hebben, ze blijkt gewiekst, agressief en legt haar volle overgewicht in de schaal. Ze is zich van geen kwaad bewust en doet alsof zij slachtoffer is en hij dader. Pas als blijkt dat twee incompetente drugsdealers en een domme premiejager jacht maken op Diana kan Sandy haar overtuigen mee te gaan, met de belofte dat hij geen aangifte zal doen. Er volgt een road movie met twee tegenovergestelde persoonlijkheden die tot elkaar zijn veroordeeld én van elkaar zullen leren. Pijnlijke dialogen, gelardeerd met misverstanden, vuurgevechten, autoachtervolgingen en onwaarschijnlijke ontsnappingen, monden uit in een sentimentele finale.
Platitudes
Identiteitsdiefstal leent zich beter voor een thriller (The Bourne Identity, 2002). Een comedy vervalt al snel in een clichéklucht met alle platgetreden paden en platitudes van dien. Identity Thief is geen uitzondering, ondanks het gegeven dat Melissa McCarthy de film draagt en heerlijk recht voor haar raap is. Helaas bedient het script haar meer van minder leuke dan van leuke grappen en gloort nergens een sprankje originaliteit. Gelukkig maar dat het Diana lukt het om haar eigen identiteit te ontdekken en Sandy om een fractie van zijn burgerlijke onbenulligheid af te schudden.
16 april 2013