**
recensie Spring Breakers
Power girls met YOLO mentaliteit
door Eva Baaren
Seks, drugs, rock ’n roll, gewelddadige meisjes in neonkleurige bikini’s en een klein vleugje onschuld. Spring Breakers is een vermakelijke achtbaan die je automatisch meeneemt, maar weinig schokkends biedt.
Als de voorjaarsvakantie aanbreekt in een klein stadje in het midden van de V.S., besluiten vier verveelde studentes (Vanessa Hudgens, Selene Gomez, Ashley Benson en Rachel Korine) om op vakantie te gaan. Met behulp van een grote mond en een paar waterpistolen overvallen ze de plaatselijke hamburgertent en vervolgen ze hun weg naar de stranden van zonovergoten Florida voor hun welverdiende portie zon, zee, strand en ruige feestjes. Al snel komen ze in aanraking met de jonge drugsbaas Alien (James Franco) en slaat hun spring break om in een gevaarlijk spelletje dat ze niet langer in de hand lijken te hebben.
Popcultuur en girl power
Op het eerste gezicht lijkt Spring Breakers een oppervlakkige film met weinig uitgediepte karakters en veel seks, drugs en geweld. De film is echter meer dan dat. Regisseur Harmony Korine (Gummo, Julien Donkey-Boy, Trash Humpers en scenario Kids) verwijst in zijn laatste werk regelmatig naar de hedendaagse jongerencultuur en de problematische situaties waaraan ouders hun kinderen liever niet blootstellen.
Zo zien we MTV-achtige dancefeesten op het strand, blanke rappers met zilveren voortanden en een hoop neonkleurige colorblocking. Deze elementen zijn niet alleen herkenbaar, maar ook verontrustend. Onder onheilspellende trancemuziek en met vertraagde beelden van vlezige blote lijven volgen de drank- en drugsfeesten elkaar in hoog tempo op en maakt de onbegrensdheid van de vier meisjes het vakantieoord tot een hedonistisch paradijs waar werkelijk alles kan, maar ook alles mis kan gaan.
Met het verhaal over uitgelaten studentes die niet goed lijken te weten hoever ze kunnen gaan voordat het niet meer leuk is, slaagt Korine erin om een spannende tegenstelling tussen naïeve kwetsbaarheid en keiharde girl power te creëren. Zo wordt er vlak voor de uitvoering van een gewelddadig plan nog even snel naar een aantal moeders gebeld om te zeggen dat alles goed gaat. Ook het geknuffel en gegiechel van de meisjes hand in hand met meedogenloze uitspraken en acties, waarin ze geen enkele twijfel tonen. De afwisseling tussen kwetsbaarheid, verstandigheid en gewelddadigheid zet de kijker meer dan eens op het verkeerde been en houdt deze tot op het einde bezig met het bijstellen van zijn of haar verwachtingen.
YOLO
Dat de film succesvol speelt met verwachtingen rondom de keuzes van de hoofdpersonen betekent niet dat Spring Breakers echt vernieuwend is. Met de bekende werken van o.a. regisseur Quentin Tarantino (Pulp Fiction, Django Unchained) zijn we heel wat gewend op het gebied van interculturele verwijzingen, gewelddadige scènes en onvoorspelbare over the top karakters. De film is dan ook vooral een lange achtbaan met felle kleuren en onverwachte wendingen, waar je aan het eind van de rit tijdelijk gedesoriënteerd maar ongeschonden vandaan komt.
Wat nadien nog het meest blijft hangen is de timing van de bioscooprelease. In Spring Breakers draait alles om het doorbreken van verveling, en met het rapport over de rellen in Haren nog vers in het geheugen is deze rolprent vooral symptomatisch voor deze tijdsgeest. Net als het rapport van Job Cohen kan ook deze film geschaard worden onder het motto ‘YOLO’ (you only live once). Op de vraag of dit eigenlijk een goed motto is, geeft het spektakel van Korine spijtig genoeg geen enkel antwoord.
11 april 2013