***
recensie The Immigrant
Fatale driehoeksverhouding
door Cor Oliemeulen
Een Poolse immigrante worstelt met levensvragen in een magnifiek geschoten film over een driehoeksverhouding die gedoemd lijkt te mislukken.
In de eerste helft van de vorige eeuw arriveerden miljoenen immigranten per boot in het beloofde land. Voordat ze werden toegelaten moesten ze door de poorten van het verwerkingscentrum op Ellis Island in de haven van New York. Immigranten met een crimineel verleden of een chronische ziekte werden geweigerd.
Als de Poolse Ewa (Marion Cotillard) in 1921 het vasteland bereikt, constateren de autoriteiten bij haar zus Magda een fout hoestje, zodat ze in quarantaine moet. Ewa belandt in de charmante handen van Bruno (Joaquin Phoenix), baas van een pikant variétégezelschap dat als dekmantel dient voor zijn pooieractiviteiten. Ewa heeft weinig keus, vooral als Bruno zegt zich te zullen ontfermen over de doodzieke Magda.
Verhitte gemoederen
Met The Immigrant bevestigt regisseur James Gray zijn voorkeur voor romantische drama’s over mensen met verschillende achtergronden. Net als in The Yards en Two Lovers heeft hij de beschikking over Joaquin Phoenix (Walk the Line, The Master, Her) die nooit faalt. Zelfs niet als hij kijkt in de grote ogen van Marion Cotillard (La Môme, Midnight in Paris, De rouille et d’os). Hun relatie is afstandelijk, want Ewa haat Bruno, terwijl Bruno haar wel ziet zitten, en liggen. Als de illusionist Orlando (Jeremy ‘The Hurt Locker‘ Renner) in beeld komt, raken de gemoederen verhit en de rapen gaar.
Hoewel er uitmuntend wordt geacteerd, het verhaal consistent is en het Poolse accent van de immigrante aandoenlijk, zijn er te weinig indringende en verrassende momenten en laat de intrige te lang op zich wachten. Daarentegen is de klassieke muziek stemmig en zijn de kaders beeldschoon. Cinematograaf Darius Khondji (Delicatessen, Se7en, Amour, To Rome with Love) liet zich inspireren door schilderijen van George Bellows, bekend van diens realistische plaatjes van New York van het begin van de twintigste eeuw en door Everett Shinn die de toenmalige variététheaters vastlegde. De belichting van Robert Bressons meesterwerk Journal d’un curé de campagne (1951) gold als uitgangspunt. Zelfs Ewa’s biechtscène is een ode aan de Franse meester-cineast.
Thematische worstelingen
Ook de grauwgrijze opnames op Ellis Island zien er prachtig uit. Destijds moest Francis Ford Coppola voor The Godfather II nog een deel van de gebouwen van het eiland laten nabouwen. The Immigrant is de eerste speelfilm die op Ellis Island mocht worden opgenomen, inclusief memorabele slotscène. Bijna twee uur thematische worstelingen – liefde en haat, geven en nemen, zonde en vergeving – cumuleren in een finale die liefhebbers van melodrama zal bekoren.
11 april 2014