****
recensie Little Women
Zeker geen kleine vrouwen
door Yordan Coban
Vrouwelijke personages dienen aan het eind van een verhaal getrouwd of dood te zijn, snauwt literair publicist Jo March. Dit is het negentiende-eeuwse kader waarbinnen een vrouw en dus het vrouwelijk personage van het boek moest manoeuvreren. Little Women breekt hiermee en toont complexe en rijke vrouwenpersonages, iets dat bijna twee eeuwen later nog steeds een te schaars fenomeen is.
Little Women is het semi-autobiografische verhaal van schrijfster Louisa May Alcott, verfilmd door Greta Gerwig. Het is een al veel vaker verfilmd verhaal dat draait om de dromen en verlangens van vier zussen die allen buiten het toonbeeld van de getrouwde vrouw vallen. Ze zijn speels, eigenzinnig en creatief, maar elk personage heeft ook zo haar eigen strijd en probeert zich een weg te banen in een mannenwereld.
Strijd
Dit geldt in het bijzonder voor Jo March (gespeeld door Saoirse Ronan) wiens leven evident door strijd gekenmerkt wordt. Het personage dat Louisa May Alcott zelf moet voorstellen, worstelt met haar werk en haar liefdesleven. Aan de ene kant wil ze zich vrij artistiek uiten maar aan de andere kant moet ze zich schikken in wat de publicist van haar verlangt. Ze zal compromissen moeten maken. En ook in de liefde voelt ze zich bedrukt tussen het idee dat ze moet trouwen zoals een fatsoenlijke vrouw betaamt, en haar vrijheid, die haar als schrijfster zo dierbaar is. Bovendien is daar nog de ondraaglijkheid van haar eenzaamheid die als een drukkende kracht haar beslissing belaadt.
De film kent een aangename cast met Saoirse Ronan (Lady Bird), Emma Watson (Harry Potter) Florence Pugh (Midsommar), Eliza Scanlen (Babyteeth) en Laura Dern (Blue Velvet). Het werken aan deze film moet vast en zeker geen straf zijn geweest, daar de chemie tussen de actrices van het scherm spat. Laura Dern als warme, begripvolle moeder en Florence Pugh (genomineerd voor een Oscar) als impulsieve energieke dochter zetten de meest memorabele rollen neer.
Greta Gerwig
Regisseur Greta Gerwig is bezig met een indrukkende entree als regisseuse. Vorig jaar kreeg zij veel lof voor haar pas tweede film Lady Bird. Een coming of agefilm met wederom Saoirse Ronan in de hoofdrol. Voor haar werk als regisseuse was ze zelf ook actief voor de camera, in onder andere de film Frances Ha (2012) van Noah Baumbach. Gerwig zegt veel geleerd te hebben van Baumbach, en dat is terug te zien in haar stijl. De manier waarop zij omspringt met haar personages bijvoorbeeld. In de films van Baumbach staan de mensen en hun persoonlijkheden op de voorgrond.
Greta Gerwig combineert scherpzinnige humor met een huiselijke kerstsfeer van warmte en gemoedelijkheid (wat recht doet aan de oorspronkelijke roman). Er zijn een aantal emotionele scènes die minder werken, maar niet dermate dat het stoort. In het volgende project van Greta Gerwig, Barbie, zal ze nogmaals samenwerken met Noah Baumbach. Deze twee filmmakers zullen vast een memorabel werk maken over de speelgoedpop die symbool staat voor het oppervlakkige schoonheidsideaal.
Vrouwen
Er is weer een hoop te doen om de Oscarnominaties. Eén van de kritiekpunten is dat er wederom geen vrouwelijke nominatie voor beste regisseur is. In de eenentwintigste eeuw zijn slechts drie vrouwelijke regisseurs genomineerd voor Best Director (waarvan Kathryn Bigelow hem uiteindelijk ook won).
Kunst hoeft geen demografische afspiegeling te zijn; kwaliteit is kwaliteit. Het niet nomineren van Little Women is juist vanuit die reden misplaatst. Little Women is één van de beste films van het jaar op misschien Marriage Story en Parasite na. Gerwigs film heeft zich vooral gericht op het vrouwelijk publiek en is daardoor misschien beperkt in bereik, maar aan de andere kant is dat verfrissend.
4 februari 2020