Mama

***

recensie  Mama

Angstaanjagend zonder apotheose

door Wouter Spillebeen

Andrés Muschietti herwerkte zijn eigen korte film uit 2008 tot Mama, een volwaardige horrorfilm over enge kleine meisjes en de moederfiguur die hen heeft grootgebracht.

Een man vermoordt zijn vrouw en ontvoert zijn dochters van een en drie jaar oud. Hij brengt ze naar een huis in een bos, waar hij zichzelf en ook hen een kogel door het hoofd wil jagen. Een onbekend wezen redt de meisjes op het nippertje. Vijf jaar later worden de kinderen teruggevonden en gaan wonen bij hun oom Lucas (Nikolaj Coster-Waldau) en zijn vriendin Annabel (Jessica Chastain). Maar niet alleen de kinderen zijn teruggekeerd, ze hebben hun ‘Mama’ meegenomen.

Recensie Mama

Mama is een klassiek spookverhaal: een geest doolt rond op zoek naar zielenrust. De film getuigt van genoeg nieuwe ideeën om entertainend te blijven, zoals de psychiatrische insteek en de poging om het onverklaarbare te verklaren, maar het is niet wereldschokkend. Het lijkt wel alsof iedere horrorfilm tegenwoordig minstens één bezeten klein meisje bevat. Dat aspect is eng genoeg om oprechte schrik te veroorzaken en je soms bijna uit je sokken te doen springen.

Schrikmomenten
Op de acteerprestaties valt weinig aan te merken. Jessica Chastain, die dit jaar naast de Oscar voor beste actrice greep, toont dat ze ook haar mannetje staat in films die ver van Zero Dark Thirty verwijderd zijn. Haar vertolking van Annabel is een van de grootste troeven van Mama. Een andere is de sfeer. Die bouwt de film vooral in de eerste helft. De kijker wordt vaak op het ongemak gesteld, zoals het moet.

Er zijn schrikmomenten, maar niet tot verveling en meestal niet op voorspelbare momenten. Toch is de film zeker niet perfect, er zitten gaten in de plot. Zo krijg je geen antwoorden op de vraag hoe de meisjes konden overleven en waarom oom Lucas een zoektocht onderneemt. Hij moet voor het goed van het verhaal gewoon even uit de picture verdwijnen, maar er wordt verder niets mee gedaan.

Domper
Het einde van Mama is een echte domper. Als het ‘spook’ in kwestie niet in beeld komt op een paar glimpen na, vormt de kijker een eigen beeld van het wezen. Wat gemaakt kan worden met computeranimaties is nooit zo eng als hetgeen de kijker zich voorstelt. Dus wanneer in de laatste scènes de Mama-figuur zeer prominent verschijnt, valt alle suspense en angst voor deze mysterieuze entiteit weg. Dat is des te jammerlijk omdat de rest van Mama kwalitatieve en sfeervolle horror brengt.

 

2 maart 2013

 

MEER RECENSIES