***
recensie Man of Steel
Superman als Messias in zielloos spektakel
door Karina Meerman
Man of Steel is een zoektocht naar wat het is om mens te zijn eneen promotiefilm van het Amerikaanse leger, met Superman als de nieuwe Messias. Wat is er toch gebeurd met die aardige superheld in zijn rode cape?
Superman was altijd veel liever dan andere superhelden, met uitzondering misschien van Peter ‘Spidey’ Parker. Hij had geen duistere kant, hij moordde niet, hij had geen brute wapens, zijn outfit was niet te opzichtig en zijn ideale baan was die van journalist. Hij had twee aardige ouders, had geleerd zich in te houden en redde mensen tussen het schrijven van artikelen door. Maar dat was niet genoeg voor regisseur Zack Snyder (300, Watchmen).
Oorsprong van de held
Het moet ongeveer zo zijn gegaan. Na het zien van The Batman Trilogy werd Zack bevangen door ambitie en milde jaloezie en belde producent Christopher Nolan. ‘Ik wil zoiets voor Superman. Een verhaal over zijn oorsprong, maar dan wel geschikt voor Amerikaans publiek van de 21e eeuw. En in mijn eigen stijl.’ Na veel drammen en soebatten ging Nolan akkoord en tot op de dag van vandaag huilt die man zich in slaap.
Henry Cavill is geen slechte Superman om te zien. Russel Crowe is een aannemelijke Jor-EL. Elliot (Christopher Meloni) uit Law & Order SVU doet het prima met zijn promotie tot kolonel in het leger. Amy Adams begint pittig als persmuskiet Lois Lane en ouders als Diane Lane en Kevin Costner willen meer mensen wel. Maar het geheel voelt niet als Superman. Het voelt als Independence Day met een vleugje Prometheus en een snufje Star Wars.
Soort Christus
Wat ook stoort zijn de weinig subtiele referenties aan Superman als een soort Christus. Hij is 33, wordt redder van de mensheid genoemd en neemt op dat moment een zegenende houding aan. Hij worstelt met zijn bovennatuurlijke krachten en innerlijke demonen en gaat naar zijn onstoffelijke vader voor hulp. Subtiel. Grootste verschil is dat de Bijbelse Jezus niet klakkeloos een verbond aanging met de plaatselijke militaire macht.
Voor de meeste bioscoopgangers zal dit een zorg zijn. Die genieten ongetwijfeld van de niet-aflatende explosies, instortende hoogbouw en onpraktische maar prachtige buitenaardse technologie, dit alles begeleid door de dramatische muziek van Hans Zimmer (Gladiator, Pirates en Batman). Of ze net zo genieten van de interactie tussen de personages is een tweede. Voor een film die vragen stelt over menselijkheid, is er weinig warmte of humor tussen de spelers in dit drama. Alle emoties worden verkondigd in woorden en een beperkt scala aan gezichtsuitdrukkingen.
Als het niet om Superman ging, was het allemaal niet zo’n ramp geweest. Maar de oudste superheld van de westerse wereld (1938) verdiende toch iets meer liefdevolle aandacht.
18 juni 2013