***
recensie The Assassin
Verstild zwaardvechten
door Suzan Groothuis
Met The Assassin geeft de Taiwanese regisseur Hou Hsiao-hsien een eigen draai aan het wuxia-genre. Geen overdaad aan magistrale zwaardgevechten, maar vooral veel ruimte voor verstilde beelden van decors en natuur. Een lust voor het oog, maar de film behoudt met zijn kale, poëtisch aandoende verhaallijn teveel afstand.
Met zijn titel zal The Assassin het hart van menig martial-arts liefhebber sneller doen kloppen. Een vrouwelijke huurmoordenaar wel te verstaan, die – gekleed in stijlvol zwart – er op uit trekt om haar neef, haar voormalige geliefde, te vermoorden. Er zit een stukje geschiedenis achter: zij is prinses Yinniang, afkomstig uit een keizerlijke familie. Na haar ontvoering door een rivaliserend koninkrijk wordt zij getraind om politici te vermoorden. Wanneer een opdracht mislukt krijgt zij de taak terug te keren naar haar geboorteplaats om haar neef Tian, inmiddels een gevreesd militair aanvoerder, om te brengen. Een onmogelijke opdracht, aangezien ze ooit geliefden van elkaar waren.
Contemplatieve stijl gecombineerd met sierlijke krijgskunst
Dit behelst zo ongeveer de verhaallijn van The Assassin, Hou Hsiao-hsiens eerste film in het wuxia-genre en gebaseerd op een negende-eeuws kort verhaal tijdens de Tang-dynastie.
Hou Hsiao-hsien kennen we vooral als arthouse-meester van films als Millenium Mambo en Flight of the Red Balloon, die het met hun contemplatieve, meditatieve stijl moeten hebben van beelden en sfeer. Een stijl die hij in The Assassin combineert met de sierlijke choreografie van zwaardvechten.
Verstilde afstandelijkheid
Desalniettemin, met zijn filmografie in het achterhoofd, een onwaarschijnlijke keuze om zich aan het wuxia-genre te wagen. Het resultaat is deels geslaagd: de cinematografie is prachtig met veel ruimte voor gestileerde decors, kostuums en natuur. De camera neemt duidelijk de tijd voor sfeer en ruimte. De serene, verstilde beelden gaan samen met een soundtrack van monotoon klinkende drums als een teken van dreigend gevaar op de achtergrond. Gevaar dat af en toe opdoemt in de vorm van sierlijke zwaardgevechten, die net zo snel stoppen als dat ze begonnen zijn. Deze zeldzame actiescènes zijn prachtig om te zien, waarbij beelden en geluidseffecten perfect samensmelten en het hart net een slag sneller gaat kloppen. Om plots weer om te slaan naar suggestieve rust.
Gemakkelijk is The Assassin niet. Toegankelijk evenmin. Het ontbreekt de film aan een duidelijke verhaallijn en zeker in het begin is het even in komen met al die rivaliserende krijgersnamen. Daarbij laat de poëtische vertelling veel aan de verbeelding over. Uiteindelijk voelt de film fragmentarisch en afstandelijk aan, waarbij je als kijker waarnemer bent van een oude geschiedenis zonder volledig meegezogen te worden.
21 februari 2016
Lees ook: Ondertussen, op de redactie: Gouden Palm voor geparfumeerde lucht