Thuis-IDFA 2018

Thuis-IDFA 2018

door Bob van der Sterre

Op Indebioscoop.com vertonen wij, zoals gebruikelijk, een film voor elke dag IDFA. We selecteerden elf films: kort en lang, gek en serieus, verdiepend en vermakend. Klik op de titel om de hele documentaire te zien. Of kijk elke dag in de rechterkolom voor onze film van de dag!

Fantastic Man

Fantastic Man (2014)
Niet iedereen raakt zo enthousiast van obscure Nigeriaanse elektronische muziek als onderstaande. Toch is het de moeite waard om je te verdiepen in dit portret van de ‘Shuggie Otis van Nigeria’: William Onyeabor. Hij maakte dansmuziek die begin jaren tachtig zijn tijd ver vooruit was. Nu is hij dominee die niet meer over zijn verleden praat. Vlotte documentaire duurt dertig minuten.

A Brief History of Fat, and Why We Hate it  (2017)
Een documentaire van het blad Slate en Science Lab Communication. Het vertelt waarom we zo’n complexe relatie hebben met vetcellen, die, eigenlijk, opslag van reserve-energie zijn. Ze bewaren energie voor een moeilijk moment. Alleen hebben we als moderne mens nu snel teveel van die cellen. Documentaire duurt twintig minuten en heeft mooie visualisaties.

Death Zone Cleaning of the Mt. Everest (2018)
Wie denkt daaraan: de doden en de rotzooi die op een berg liggen. Een speciale opruimgroep begint met de grote schoonmaak van de Mount Everest. Ze ruimen handmatig 2000 kilo vuil op. We zien hier hoe ze dat doen. De documentaire toont alleen Nepalezen – en dus geen knettergekke westerse alpinisten. De cameraman? Een GoPro-camera op hun eigen hoofd. Lekker amateuristisch misschien maar Patrick Stewart doet het woord en de prestatie is nobeler dan topsport. Documentaire duurt een uur en drie kwartier.

How Movie Trailers Manipulate You (2018)
Documentaire is een erg groot woord voor iets wat acht minuten duurt. Toch, wie niets wist van (moderne) trailers, weet na deze acht minuten ineens veel meer. De bass drop, het bruine bloed, overkill van wapens die herladen worden. Vreselijk – maar het is een enorme industrie. Video van Vice.

Parallax (2017)
Satirische documentaires, bestaan die ook? Ja, zoals Parallax bewijst, een idee van een YouTuber genaamd Adam Westbrook. In vijf episodes van vijf minuten leren we te kijken naar de aarde door de ogen van aliens, op zoek naar intelligente beschavingen. Het pakt niet helemaal uit zoals je verwacht, die blik. Vooral je mens-zijn krijgt een knauw.

The Dark Past of Sea Monkeys (2016)
Iets wat wij in Europa niet kennen zijn Sea Monkeys. Kinderspeelgoed waarmee ene Harold von Braunhut rijk werd in de jaren zeventig. In feite garnaaltjes in water met slimme pr. Die Von Braunhut had ook een schaduwzijde. Die leren we hier. Korte docu (vijftien minuten) van mediabedrijf Great Big Story (in samenwerking met CNN Films) bevat goed toegepaste animatie.

The Condemned (2013)
Eerder op IDFA geweest, deze bizarre film van een Russische gevangenis midden in de middle of nowhere. Een zware gevangenis vol moordenaars in een bos zo groot als Duitsland. ‘Ik heb zes mensen gedood en weet er niets meer van.’ Film duurt anderhalf uur. Zie ons IDFA-verslag uit 2013.

Going Clear Scientology and the Prison of Belief (2015)
Stond vorig jaar al op onze lijst maar verdient een repost. Alle topfiguren die de organisatie hebben verlaten, praten in deze documentaire van Alex Gibney vrijuit over wat ze er deden. Je krijgt ook een beeld van de geschiedenis en een portret van oprichter Ron L. Hubbard. ‘Scientology is eigenlijk een reis in de geest van L. Ron Hubbard en hoe verder je erin belandt, des te meer word je zelf als L. Ron Hubbard.’ Links met cinema zijn er ook genoeg. Regisseur Paul Haggis is een van de geïnterviewden. Travolta en Cruise zijn bekende vertegenwoordigers van Scientology. En dan is daar nog Paul T. Andersons film The Master uit 2012, die deels op L. Ron Hubbard en Scientology is gebaseerd. Onthullend allemaal. Het rare is dat je ondanks alles maar niet snapt wat de aantrekkingskracht van Scientology nou zou moeten zijn. Behalve dat je onderdeel van ‘iets’ bent. Film duurt twee uur en is ook op Netflix te zien.

Jiro Dreams of Sushi (2011)
Dé sushifilm die alle andere films over sushi overbodig maakt. De extreem kritische Jiro, 85, staat nog steeds in de keuken van zijn piepkleine restaurant. Dat heeft drie sterren in de Michelingids. Je bent er in een kwartier klaar met eten maar je moet maanden van te voren reserveren. De fraai gemonteerde documentaire verlekkert (close-ups verse sushi), vertedert (Jiro en familie), informeert (de Japanse cultuur) en beangstigt (uitsterven van tonijn) tegelijkertijd. De film duurt een uur en een kwartier en staat ook op Netflix.

21.87 (1964)
De Canadese publieke filmzender National Film Board (NFB) heeft diverse curiosa online staan. Een van die curiosa is de film 21.87. Deze redelijk vreemde film van Arthur Lipsett is eerder vroege video-art dan een documentaire. Zou een commentaar zijn op de technologisering van de maatschappij. George Lucas schijnt door deze film geïnspireerd te zijn met zijn Starwarssiaanse The Force (zie het stukje na vier minuten). Film duurt negen minuten.

Stealing Van Gogh (2018)
Andrew Graham-Dixon is bij ons om een of andere reden niet zo bekend als hij wel zou kunnen zijn. Een bevlogen verteller. Zijn kunstdocu’s gaan over Caravaggio (‘Who killed Caravaggio’), de Medici, Vasari, ijstijdkunst, de kunst van Spanje: allemaal interessante films. Nu dus over deze brutale kunstroof van een van de vroegste Van Gogh-schilderijen. De roof brengt hem onder andere naar Napels. Film duurt een uur.

Kijk ook naar onze edities van Thuis-IDFA van 2017, 2016 en 2014.

 

14 november 2018


MEER FILMFESTIVAL