Deel 3: Michel Rensen
Top 10 van het Millennium

Het leukste aan eindejaarslijstjes is dat je over je favoriete films mag praten. Het vervelende dat het er maar tien mogen zijn. Deze lijst had zo driemaal zo lang kunnen zijn zonder in kwaliteit in te boeten. Dan vallen ook films die nooit in Nederland uit zijn gebracht buiten de boot, waardoor prachtfilms als Nervous Translation (Shireen Seno, 2017) en A Midsummer’s Fantasia (Jang Kun-jae, 2014) afvallen. Tegen de tijd dat je dit leest, ben ik vast alweer van mening veranderd en had die ene film er toch ook in gemoeten. So be it.

   door Michel Rensen

10. Frances Ha (2012)
De samenwerking tussen Noah Baumbach en Greta Gerwig bleek goud. Met een gedeelde screenwriting-credit nam Baumbach achter de camera plaats en Gerwig ervoor. Gerwig danst met zoveel frivoliteit door het beeld, waardoor veel scènes aanvoelen alsof ze ter plekke tot stand zijn gekomen. Hun succesvolle samenwerking werd opgevolgd door het minstens even sterke Mistress America (2015) dat de Nederlandse bioscopen helaas niet haalde.

9. Lazzaro Felice (2018)
Een maatschappijkritisch sprookje dat zijn boodschap zo prominent uitdraagt dat het nooit zou kunnen werken. Maar Alice Rohrwacher creëert met Lazzaro Felice magie op het grote doek. Vanaf het eerste moment voel je dat je iets bijzonders kijkt.

8. 4 Months, 3 Weeks, 2 Days (2007)
Mungiu zette de Roemeense New Wave definitief op de kaart met zijn Gouden Palm-winnende abortusdrama. Zich afspelend in de nadagen van het communistisch regime onder Ceausescu – waar abortus verboden was – waagt Gabita met de hulp van Otilia het om een ongewenste zwangerschap te verbreken. Beklemmend tot op het bot.

7. Mamma Mia! (2008) 
Er is geen film zo vermakelijk als Mamma Mia!. De film dwingt je om luid, en net zo vals als de acteurs, mee te zingen en nadat de film afgelopen wil je gewoon niets liever dan dezelfde twee uur nog eens opnieuw beleven. Entertainment pur sang.

6. Inherent Vice (2014)
De vraag was niet of Paul Thomas Anderson in deze lijst zou staan, maar met welke film. Voor al van zijn meesterwerken vallen genoeg argumenten te vinden om hem in een toplijst op te nemen. Inherent Vice weet de ongrijpbare postmoderne literatuur van Thomas Pynchon perfect te grijpen, maar de vertaling naar film levert een bijzondere, vervreemdende ervaring op.

5. Police, Adjective (2009)
Corneliu Porumboiu verheft verveling tot een kunstvorm. Cristi (Dragos Bucur) volgt een stel tieners dat wiet rookt dagenlang. De verveling van het personage is voelbaar én vormt een kritiek op de bureaucratie van het politiebestel. Met een briljante, spannende slotscène waarin uit een woordenboek voorgelezen wordt.

4. Clouds of Sils Maria (2014)
Deze hoofdrol in Assayas’ film leidde ertoe dat Juliette Binoche een rol in Godzilla (2014) accepteerde om die ene regel dialoog over het spelen in een blockbuster toch net wat overtuigender te kunnen brengen. Heerlijke Franse praatfilm vol filosofische reflecties en met Kristen Stewart tegenover Binoche een paar waar weinig acteursduo’s tegenop kunnen.

3. Turist (2014)
Östlunds films zijn fascinerende deconstructies van maatschappelijke structuren. In Turist blijft Tomas een fout onverbiddelijk ontkennen om de illusie van zijn mannelijkheid in stand te houden. Het vervreemdende skioord en een briljant gebruik van Vivaldi’s De vier jaargetijden maken Turist tot één van de meest hilarische én pijnlijke films van deze eeuw.

2. Children of Men (2006)
In 2006 verbeeldde Alfonso Cuarón de Brexit-esthetiek 10 jaar voor het referendum plaatsvond. In een post-apocalyptisch Groot-Brittannië, afgezonderd van de rest van de wereld, vertelt Children of Men continu twee verhalen. De film volgt Clive Owen op de voorgrond, terwijl op de achtergrond de politieke situatie schrijnend verbeeld wordt.

1. Un beau soleil interieur (2017) 
Niemand vangt haar personages met zoveel affectie als Claire Denis. Denis slaagt erin binnen het uitgekauwde genre van de romantische komedie een wervelend meesterwerk te maken. Via de vorm van de dialogen weet Denis bij elke potentiële minnaar duidelijk te maken dat Isabelle (een fenomenale Juliette Binoche) er niet in zal slagen met deze man samen te zijn. Een pijnlijk portret dat in de handen van elke andere regisseur zeer waarschijnlijk tot een klucht had geleid, wordt door Denis met zoveel liefde behandeld dat ondanks Isabelle’s ietwat naïeve levenshouding, je als kijker niet anders kunt dan voluit meegaan in haar verlangen.

 

9 december 2019

 

Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Tim Bouwhuis
Deel 4: Bob van der Sterre
Deel 5: Ries Jacobs
Deel 6: Sjoerd van Wijk
Deel 7: Yordan Coban
Deel 8: Ralph Evers
Deel 9: Alfred Bos