Categorie: Imagine

Imagine 2015 – Deel 2

Posted on

Imagine Film Festival 2015: deel 2

door Suzan Groothuis en door George Vermij

In dit tweede deel van het Imagine Film Festival aandacht voor een gedoemde tienerliefde,  een mysterieuze veteraan die de familie van zijn gesneuvelde maat inpalmt, discovampieren in morsig Athene en een oninspirerende ratjetoe van actiethriller en sci-fi clichés.

Clinger

Clinger: Plakkerige en bloederige tienerliefde
(Michael Steves, 2015)

Tiener Fern is een gedreven high school senior. Terwijl ze bezig is met haar atletiekoefeningen kijkt medescholier Robert verliefd toe. Zijn blik vangt de hare en het is liefde op het eerste gezicht! Maar wanneer Fern met Robert gaat daten stopt hij wel heel veel passie in de relatie. Er is altijd wel een moment om hun prille verhouding te vieren: met knuffels, bloemen en vooral het bezingen van zijn grote liefde. Het begint Fern te benauwen, want ze heeft ambities om toegelaten te worden tot de MIT (technologie). Wanneer ze eindelijk de moed heeft om het uit te maken, komt Robert van schrik op ongelukkige wijze om het leven. Wat eerst nog spannend en romantisch was, wordt echter al snel rampspoed wanneer Robert een heuse love ghost blijkt. Zijn geest blijft Fern achtervolgen. De strijd om definitief van hem af te komen begint!

Clinger is een ongecompliceerde horror-comedy en past met zijn thema van tienerliefdesperikelen goed in het CJP-programma. Vooral de eerste helft van de film is geslaagd en bevat de nodige hilarische en ongemakkelijke momenten, inclusief bloedfonteinen. Wanneer de love ghost zijn intrede doet verwordt Clinger tot een soort actiefilm compleet met felgekleurde pistolen die geesten moeten verjagen. Resulterend in een bont, wat flauw actiespektakel is Michael Steves’ speelfilmdebuut geen filmisch hoogstandje, maar wel duidelijk met plezier gemaakt. Wat vooral blijft hangen (hoezo toeval, dat de film Clinger heet?) is het eindeloze “Fern, Fern, Fern” dat Robert haar liefdevol toezingt. (SG)

The-Guest-

The Guest: Vertrouw nooit een vreemdeling
(Adam Wingard, 2014)

Na de geslaagde horror You’re Next is regisseur Adam Wingard terug met The Guest. Soldaat David komt na een lange reis aan bij het gezin Peterson, dat recent zoon Caleb heeft verloren in de oorlog in Afghanistan. David was erbij toen Caleb stierf en komt namens hem vertellen hoe dierbaar zijn familie voor hem was. Onder de indruk van Davids bescheiden en beleefde voorkomen besluiten de Petersons hem tijdelijk op te vangen. In eerste instantie wijst David het aanbod af, maar besluit te blijven. Waarom niet? Hij is op doorreis, nog in afwachting van wat zijn eindbestemming zal zijn. Gaandeweg wordt duidelijk dat David iets te verbergen heeft en de vraag dringt zich op wat hij precies te zoeken heeft in het gezin. Dochter Anna (Maika Monroe, overigens ook te zien in de hoofdrol in It Follows) vraagt zich zelfs af of hij wel is wie hij zegt dat hij is! The Guest kan je zien als een kruisbestuiving tussen The Bourne-films, Stoker en Drive (check the 80’s invloeden!). Wingard mixt verschillende genre-elementen samen tot een spanningsvol geheel, waarbij acteur Dan Stevens (Matthew Crawley in Downton Abbey) laat zien dat hij ook heel goed een creepy guy kan spelen. Overigens met de nodige charme en humor. (SG)

Norway

Norway: Morsige en poëtische neonvampier
(Yannis Weslemes, 2014)

Een programmeur van Imagine zei het al treffend toen hij deze Griekse film inleidde: “Je hebt vampierfilms en je hebt Norway.” Regisseur Yannis Weslemes geeft met de film zijn bizarre en inventieve invulling van het genre. Er zijn wel links met de hippe bloedzuigers uit Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive en Ana Lily Amirpours A Girl Walks Home Alone at Night. In Norway is alles echter lekker vervallen in een goedkope 80’s neon stijl waar de sleazy hoofdpersoon Zano dansend doorheen dwaalt. Hij is natuurlijk op zoek naar een prooi, maar komt terecht in een raar complot waarin Weslemes ook nog eens zijdelings refereert aan het Kolonelsregime waar Griekenland onder gebukt ging. Wat wel blijkt uit Norway is dat vampiers eigenlijk niet meer eng of gevaarlijk zijn. Ze vallen nu onder de groep van outsiders zoals hoeren, drugsdealers en junks die worstelend proberen te overleven in het afvoerputje van de maatschappij. Niet zo gek in een tijd waarin je echte bloedzuigers en monsters misschien eerder associeert met bankiers of corrupte politici. Daarmee is Zano een tragikomische antiheld die in de film valt voor een femme fatale en zo wordt meegezogen in zijn ondergang.

Als film is Norway een curiosum en op momenten langzaam en te vreemd. Je blijft daardoor niet altijd even betrokken bij Weslemes personages en plot. Toch is de film stilistisch inventief en grappig en is de alles-naar-de-klote houding van Zano een perfect afspiegeling van het Griekse financiële en morele bankroet. (GV)

The-Answer

The Answer: Vreemde chemie in slecht script
(Iqbal Ahmed, 2015)

Iqbal Ahmeds The Answer probeert met middelmatige middelen een grote actiethriller te zijn, waar ook nog eens een belachelijk sci-fi element in is verweven. Bridd Cole is een op het eerste gezicht saaie kantoorwerker die opeens merkt dat hij over bovenmenselijke gaven beschikt zoals het vliegensvlug doorzien van details. Niet echt een spannend visueel gegeven voor een film, wat Ahmed illustreert door Bridds ogen lachwekkend te laten oplichten als hij gebruik maakt van zijn nieuwe vermogen. Wat gelijk al stoort aan het verhaal is dat Bridd er wel op een erg laat moment achter komt dat hij “bijzonder” is. Het is ook het moment dat een nieuwe sexy collega op onverklaarbare reden voor hem valt. En om alle onwaarschijnlijkheden nog eens een extra dimensie te geven wordt Bridd opeens gevolgd door sinistere mannen gehuld in zwarte pakken en absurde helmen. Wat is er in godsnaam aan de hand?

Het antwoord op die vraag is even absurd als voorspelbaar en maakt van The Answer een slecht uitgedokterde film die je op geen moment echt geboeid houdt. Het enige lichtpuntje is de op momenten aandoenlijke band tussen Austin Herbert als de nerderige Bridd en de vindingrijke Alexis Carra als zijn onwaarschijnlijke love interest. Ondanks de vreemde en ongeloofwaardige situatie die hen bij elkaar heeft gebracht weten de acteurs op momenten nog iets van een vreemde chemie uit een slecht script te halen. Maar dat is niet genoeg om deze magere film te redden die terecht onderaan eindigde in de verkiezing voor publieksfavoriet. (GV)

 

19 april 2015

 

IMAGINE FILM FESTIVAL 2015 DEEL 1 

Imagine 2015 – Deel 1

Posted on

Imagine Film Festival 2015: deel 1

door Suzan Groothuis en door George Vermij

Woensdag 8 april ging de 31e editie van het Imagine Film Festival van start. Het reguliere filmprogramma van Eye gaat samen met horror, sciencefiction, anime en wraakfilms. Robots en artificial intelligence vormen ditmaal het centrale thema. Terwijl dagjesmensen genieten van het uitzicht over het IJ scharrelt een robot, uitziend als een zwerver achter een karretje met boodschappentassen, voorbij. Mensen twijfelen of hij echt is. We horen later dat het toch echt een robot is die reageert op geluid. Een mooi voorbeeld van de vooruitgang van techniek en manipulatie, waarbij je afvraagt wat echt is en wat niet. Welkom in de wondere wereld van Imagine 2015!

In dit eerste deel is aandacht voor een verknipte, moordzuchtige liefdesrelatie in Frankrijk, een gedwongen huisarrest met horrorelementen in Nieuw-Zeeland, een grauw en vuig België waarin een detective zich vastbijt in een moordzaak en Cronenberg meets Before Sunrise in een zonnig Italië.

Alléluia

Alléluia: Liefde is sterker dan de dood
(Fabrice Du Welz, 2014)

Alléluia is niet de eerste film die zich laat inspireren door het Amerikaanse moordende koppel Raymond Fernandez en Martha Beck. Cultfilm The Honeymoon Killers uit 1969 verbeeldde eerder de daden van het verknipte koppel, dat ook wel bekend stond als “The Lonely Hearts Killers”. In Alléluia maken we kennis met de onzekere, eenzame Gloria. Haar huwelijk is op de klippen gelopen en aangemoedigd door een vriendin begint ze te daten met de gladde schoenenverkoper Michel. Tijdens hun eerste ontmoeting valt ze als een blok voor hem. Maar Michel heeft een donkere kant: Gloria komt erachter dat hij vrouwen verleidt en uit is op hun geld. In plaats van dat er alarmbellen gaan rinkelen, besluit de verliefde Gloria Michel te helpen. Er ontstaat een relatie gevoed door passie en jaloezie, waarbij Gloria’s bezitsdrang steeds extremere vormen aanneemt.

Fabrice Du Welz maakte eerdere Calvaire en Vinyan, waarin hij speelt met realisme, absurdisme en extreme gruwelijkheid. Idem voor Alléluia: de film balanceert op het randje van geloofwaardig en over de top, maar springt nergens uit de bocht. Zelfs niet wanneer Gloria haar liefde aan Michel bezingt en vervolgens fanatiek een voet afzaagt van een van haar slachtoffers. Laurent Lucas, vaste acteur van Du Welz, en Lola Dueñas (bekend van Volver en Yo, también)  zijn goed op elkaar ingespeeld als gestoord koppel, waarbij beiden steeds meer de realiteit uit het oog verliezen. Met name Dueñas zet een ijzersterke rol neer: al in het prille begin van hun relatie kan je in haar ogen zien dat er iets niet goed zit. Daarbij weet Du Welz de kijker te verrassen met gitzwarte humor, bizarre wendingen en de nodige bloederige momenten. (SG)

Housebound

Housebound: Spookachtig huisarrest
(Gerard Johnstone, 2014)

Na de mislukte beroving van een pinautomaat moet twintiger Kylie voor een jaar bij haar moeder verblijven. Een milde straf, zo vindt haar maatschappelijk werker, maar voor Kylie is het een hele opgave. Aan het huis heeft ze geen goede herinneringen en ze wordt gek van haar praatgrage moeder. Daar zit ze dan met een enkelband die gaat piepen zodra ze een paar meter buiten de muren van het huis is. Of gedwongen gebonden aan huis niet erg genoeg is, blijken er ook nog geesten rond te spoken!

Housebound is een heerlijke horrorkomedie in de traditie van Peter Jacksons vroege films. Eveneens afkomstig uit Nieuw-Zeeland, waar het een hele opgave is om films gefinancierd te krijgen. Regisseur Gerard Johnstone meende dat het met het gewilde horrorgenre wel moest lukken en hij kreeg gelijk: Housebound is tot op heden lovend ontvangen. Terecht, want de regisseur speelt knap met genre-elementen uit klassieke horrorfilms zoals Poltergeist en The People Under the Stairs. Met clichés wordt op verrassende wijze afgerekend en een kaasrasp blijkt een verdomd bloederig wapen te zijn. Maar het is vooral hoofdrolspeelster Morgana O’Reilly die als de nukkige en opstandige Kylie de show steelt: agerend tegen iedereen, maar tegelijkertijd aangewezen op haar kleine, bizarre wereld waarin geesten, bemoeizuchtige hulpverleners en een spirituele agent de dienst uitmaken. (SG)

Waste Land

Waste Land: Verstikt in de Congolese gemeenschap
(Pieter van Hees, 2014)

Waste Land doet qua sfeer denken aan een soort True Detective bij onze zuiderburen. In een grauw en groots Brussel kampt detective Leo (een overtuigend getroebleerde Jérémie Renier) met de druk van zijn baan en een traumatisch verleden. Regisseur Pieter van Hees maakt van de stad een duistere en verontrustende metropool die bijna alleen ’s nachts gevangen is. Leo’s psychische labiliteit wordt versterkt als hij een moord op een Afrikaanse migrant onderzoekt en zo verstikt raakt in de verscholen Congolese gemeenschap. Ook komt hij een schimmig figuur op het spoor: die staat symbool voor de gruwelijke (post)koloniale band tussen België en de Congo en wordt gaandeweg de hoofdverdachte. Toch wordt de werkelijkheid steeds waziger voor Leo die geobsedeerd raakt door de zaak en geen aandacht meer heeft voor zijn zwangere vrouw.

Waste Land doet denken aan een combi van arthouse zwaarmoedigheid die wij gewend zijn van de Belgen gecombineerd met een zwak uitgewerkt detectiveplot. Van Hees gooit er ook nog wat verwijzingen in naar Joseph Conrads Hearts of Darkness waar de ondoorgrondelijke Congolese jungle symbool staat voor de duistere en gewelddadige aard van de mens. Ondanks de treffende sfeer is de film voorspelbaar in zijn verloop zonder je echt te betrekken in het steeds vager wordende politieonderzoek. (GV)

Spring

Spring: Het bloedigste seizoen
(Justin Benson & Aaron Moorhead, 2014)

Spring is in veel opzichten verrassend en sympathiek zonder zijn vleselijke horror bite te verliezen. De film begint in de VS, waar Evan net zijn moeder is verloren aan kanker terwijl zijn leven een puinhoop is. Hij besluit spontaan om naar Italië te vertrekken en vervolgens ontvouwt zich een heerlijk relaxte reisfilm waarin er veel oog is voor couleur locale en de ontspannen rust van het mediterrane leven. In een prachtig kustdorpje komt Evan de knappe en gevatte Louise tegen. De natuurlijke chemie tussen Lou Taylor Pucci en Nadia Hiker is een van de charmante genoegens van deze film. De scherpe en ongekunstelde dialogen doen denken aan de ongedwongen sfeer van Richard Linklaters Before Sunrise. Maar dan komt de bloedige twist als blijkt dat Louise wat te verbergen heeft, terwijl de lente in al zijn vleselijke rijpheid tot leven komt.

Spring laat zien dat de toekomst van de genrefilm ligt in het intelligente en verrassende gebruik van elementen uit de arthouse of indiefilm om zo vertrouwde conventies nieuw leven in te blazen. Het knappe van Spring is dat de film overtuigt op meerdere vlakken en daardoor meer is dan de som van zijn delen. Een bodyhorrorfilm die je charmeert, doet lachen en je natuurlijk de stuipen op het lijf jaagt, maar ook nog eens onverwachts weet te ontroeren. (GV)

 

16 april 2015

 

IMAGINE FILM FESTIVAL 2015 DEEL 2 

Imagine 2014 – Deel 2

Posted on

Verbeelding met wrange nasmaak 

door Bob van der Sterre

Verbeelding kende geen lichtvoetige snaar tijdens deze editie van Imagine. De films die in Eye in Amsterdam werden vertoond, waren vooral grimmig en griezelig van toon. Zo zagen we kannibalen met geloofsovertuiging, elkaar wantrouwende dubbelgangers en een hommage aan de giallo.  

Er is welgeteld één uitzondering: de nieuwe film van Terry Gilliam. The Zero Theorem is beslist een vrolijke film met een hoog tempo. Vanaf de eerste tel is het meteen duidelijk waar we naar kijken: een ouderwets uitbundig Gilliamfeest over een bizarre toekomstmaatschappij. Een film die niet in een hokje te duwen valt.

The Zero Theorem

Computerpuzzeltjes
Zowel in beeld als in verhaal doet The Zero Theorem denken aan Brazil, Gilliams meesterwerk uit 1985. De Big Brother in deze film is Matt Damon, die in Qohen Leth (Christoph Waltz) een ideale medewerker heeft gevonden om de reden van het bestaan te ontdekken via wiskundige opdrachten. Leth heeft nogal wat autistische trekjes. Het liefst zit hij de hele dag thuis, een kerk. Daar werkt hij aan computerraadsels. Het resultaat van die computerpuzzeltjes moet 0 zijn maar dat lukt hem niet en dat brengt hem regelmatig tot waanzin.

Een jongen van vijftien geeft Leth ongevraagd advies: ga je eens ontspannen. Zo beleeft hij via een pak virtuele liefde met een dame van wie hij niet precies weet of het een vriendin is of een callgirl. Ze staren avond na avond naar een nimmer ondergaande zon. Tegelijkertijd is Management (Matt Damon dus) van alles op de hoogte. Via camera’s bestudeert hij Leths vooruitgang.

Een prachtfilm om te zien en daarom is het vooral zo zonde dat het karakter van Leth zo karikaturaal is. Leth is een concept, geen mens. Dat is natuurlijk opzettelijk maar meeleven met deze semi-autistische programmeur is vrijwel onmogelijk. Ook komedies hebben mensen nodig om een verhaal tot leven te brengen.

En er komen meer clichés langs. Het wilde meisje, het wereldwijze ventje van vijftien, de gemene machines, een aparte manager. Ze spelen goed, daar ligt het niet aan. Maar dit soort bizarre karakters heb je al in heel wat films gezien en niet in het minst in die van Gilliam zelf.

Dubbelganger
Enemy is een ander type film, realistischer en dramatischer. De film gaat over het idee dat er ergens op de wereld een dubbelganger van jezelf moet rondlopen. Maar wat als je die dubbelganger in een film ziet?

In de film van Denis Villeneuve (Prisoners, Incendies) ziet Adam plotseling zichzelf in een film, en dat in een film die hij in een impuls had gehuurd bij de videotheek. Hij benadert die ander, Anthony, probeert zijn verbazing te delen. Maar hoe zou je zelf reageren? Toch ook de hoorn erop gooien?

Enemy

Maar een echte dubbelganger neemt dan ook zelf weer contact met je op. Anthony belt Adam en ze hebben een merkwaardige ontmoeting in een hotel. Vervolgens gaat het snel, de twee belanden in elkaars levens, en niemand weet meer wie wie is.

In Enemy word je op een fatsoenlijke, ouderwetse manier vermaakt. De dubbelrol van Jake Gyllenhaal doet denken aan Sam Rockwell in Moon (2009). Maar desalniettemin oogt het allemaal wel erg bekend. De film neemt nauwelijks originele afslagen. Afgezien van het einde, dat zelfs de meest opinieloze filmkijker aan het discussiëren zal krijgen.

Kannibalisme
Nog een frequentie grimmiger is We Are What We Are. In een Amerikaans plattelandsstadje woont een gelovige familie. Ze geloven vooral in hun eigen familiegeschiedenis – en die schrijft voor dat er na ieder vasten mensenvlees op het menu moet staan. Nu moeder net door een ongeluk is overleden, moet er wel naar vader worden geluisterd, die als een familiedictator de wet voorschrijft.

De twee dochters voelen aan dat er iets onjuist is aan het om zeep helpen van een gevangene maar ja, hoe kun je papa niet gehoorzamen, en zeker als die familietrots er met de kannibalistische paplepel is ingegoten. Er is een dokter die het kannibalisme op het spoor komt na de vondst van een botje in een rivierbed. Hij gaat op onderzoek uit. Misschien brengt het duidelijkheid over zijn vermiste dochter.

We Are What We Are

Het is een film die ingetogen met het onderwerp omgaat en dat is wel eens anders geweest, zoals een paar voorbeelden van de donkere zijde van cinema in de jaren zeventig bewijzen. De film biedt veel suspense en er wordt uitstekend geacteerd. Maar het mysterie dat je vooral aan het begin nog prikkelt, wordt ingeruild voor al te bekend aanvoelend drama. De film maakt naar het schijnt wel meer waar dan het Mexicaanse origineel, dat drie jaar geleden op Imagine werd vertoond.

Giallo
Grimmig is nog een bescheiden formulering als we het hebben over de nieuwste film van Hélène Cattet en Bruno Forzani, het duo van Amer (2009): L’étrange couleur des larmes de ton corps.  Steekpartijen, lijken, bloed, moorden; het stikt ervan.

Deze hommage aan de giallo maakt welgeteld twintig minuten zijn idee waar. Dat is namelijk verrukkelijke cinema; fantasierijk, mooi gefilmd, speels, mysterieus. Maar vervolgens ontspoort het idee in beeldvirtuositeit zonder remmingen. Een duidelijk geval van L’art pour l’art.

Wat je in alle giallo’s ziet is een goedkoop pulpverhaaltje als ondergrond voor glimmende messen en subtiel druppelend bloed. In L´etrange is uitgerekend dat belangrijke stuk achterwege gelaten. Er is geen verhaal, er zijn slechts beeldideeën. Wat zo een heel fraaie hommage had kunnen zijn, meedeinend in het spoor van Berberian Sound Studio, verwatert zo in een bloederige videoclip die zo uitbundig is dat je op zeker moment maar je gedachten uitschakelt. Die hebben hier niets meer te zoeken.

 

20 april 2014

 

VERSLAG IMAGINE 2014 DEEL 1

Imagine 2014 – Deel 1

Posted on

Vertrouwde genres in de mix

door George Vermij

Waar het Imagine Filmfestival voor velen alleen beelden zal oproepen van The Night of Terror is het festival zijn bloedige roots al lang ontgroeid. Dat blijkt wel uit de laatste editie waar een tendens waarneembaar is van genrefilms die arthouse-elementen overnemen.

Het niet geheel geslaagde I Am a Ghost is een treffend voorbeeld van de vermenging van genres en filmstijlen. In korte en vreemde fragmenten wordt het routineuze bestaan van een jonge vrouw in een oud huis getoond. Statisch gefilmd waardoor de handelingen iets ritueels krijgen doet het denken aan de kille en vervreemdende registraties die je gewend bent van realistische filmhuisfilms. Dat we hier met horror te maken hebben, blijkt uit een scène waarin de vrouw een stem hoort van iemand die een seance met haar heeft en waar ze te horen krijgt dat zij een geest is.

I Am a Ghost

De keuze om een spookverhaal vanuit dat perspectief te vertellen is origineel, maar komt in de regie van H.P. Mendoza niet helemaal uit de verf. Deels omdat de handelingen van de vrouw gaan vervelen door de statische filmische aanpak. Daarnaast ontvouwt zich een vrij voorspelbare verhaallijn waarbij de geest op aandringen van de stem een trauma uit het verleden moet overwinnen. Mendoza zet wel een creepy Fin de siècle sfeer neer door middel van de sfeervolle inrichting van het huis en schimmige oude foto’s.

In een wildernis van verlangen
Een geslaagdere mix tussen arty poëzie en dreiging was Thou Wast Mild and Lovely van Josephine Decker. Een op het eerste gezicht vreemde en sensuele ervaring die vooral wordt opgeroepen door prachtige beelden en een dromerige montage. Het verhaal draait om de jonge en mooie Sarah die op het Amerikaanse platteland leeft met een oudere man. Ze krijgen seizoenshulp van een buitenstaander die geld nodig heeft en zich niet op zijn gemak voelt. Hij raakt echter al snel in de ban van de erotische aantrekkingskracht van Sarah die in een goede vertolking van Sophie Traub wreedheid, onschuld en puurheid tot een verrassend geheel weet te smeden.

Thou Wast Mild and Lovely

Decker weet het Amerikaanse landschap mooi te vangen in shots die niet zouden misstaan in een film van Terrence Malick. Deze lyriek wordt gecombineerd met een verhaal en een sfeer die passen bij de Hillbilly-horror van bijvoorbeeld Deliverance als de buitenstaander langzaamaan in een gevaarlijke situatie terechtkomt. Toch blijft de film verrassen door niet te kiezen voor de genrepaden die je zou verwachten. Het roept ook de vraag op hoe je zo’n film het beste zou kwalificeren. Decker is echter eigenzinnig genoeg om de hokjes te doen vergeten en lijkt in haar stijl misschien nog het meest op Harmony Korine in zijn Gummo-periode.

Humane anime
Een andere afslag van de gebruikelijke verwachtingen was het Anime-programma van het festival. Voor de Japanse animatie gelden ook vooroordelen bij het grote publiek die het vooral associëren met escapistisch kindervermaak of anders gewelddadig genrevoer. Anime biedt echter veel ruimte voor variatie en kwaliteit zonder daarbij dramatische diepgang te vergeten.

Neem bijvoorbeeld het poëtisch en op subtiele wijze ontroerende The Garden of Words. Het simpele verhaal laat een eenzame puber in contact komen met een jonge vrouw in een park dat door de seizoenen getoond wordt. De mooie en verstilde segmenten bieden een rust voor de innerlijke worstelingen van de hoofdpersonen die kampen met twijfel en onzekerheid. De toenadering wordt voorzichtig en mooi in beeld gebracht en de film benadrukt nog eens dat ondanks culturele verschillen er een universele kern is van menselijke emoties en behoefte aan diepere connecties. Het enige manco is dat de film naar het einde toe zijn kwetsbaar opgebouwde schoonheid inlevert voor grote gebaren.

The Wind Rises

Subtiel en ambitieus is The Wind Rises. De naar zijn zeggen laatste film van Anime-grootheid Hayao Miyazaki. De film is deels episch in zijn bereik, maar vergeet daarbij niet de kleine menselijke details. Het verhaal draait om een vliegtuigingenieur wiens turbulente leven getoond wordt. Dat bestrijkt voor Japan een controversieel tijdsgewricht waar het land zich klaarmaakt voor een oorlog tegen China en de uiteindelijke aanval op Pearl Harbor.

De hoofdpersoon is een toonbeeld van nobele bedoelingen gevoed door de schoonheid van het vliegen. Iets dat nog eens onderstreept wordt door een inspirerend gedicht van Paul Valéry dat terugkomt en waar de film ook zijn titel aan dankt. Miyazaki maakt er een verhaal van waar de idealen van een individu door omstandigheden gebruikt worden voor het kwaad. Een complexe thematiek die in de film soms wat wordt versimpeld. Zo wordt de oorlog maar kort en zijdelings behandeld. Toch biedt Miyazaki een mooi portret van het leven van een ambitieuze dromer die in karakterisering en dramatiek niet onder doet voor echte speelfilms.

Knokken en huiveren
Ruimte om gewoon ongegeneerd op te gaan in genrefilms was er natuurlijk ook. Zo bood de WIP-film (Women in Prison) Raze een rauwe portie knokken en botten breken dankzij de vechttalenten van Zoë Bell. Bell was de stuntvrouw die in de Kill Bill-films Uma Thurmans vechtscènes deed. In het vermakelijke, maar voorspelbare Raze is zij een ex-militair gevangen gehouden door een sinistere organisatie die vrouwen tegen elkaar laat vechten tot de dood. Het is lekker over-the-top en de gevechten zijn bruut. Toch is de film weinig meer dan een gewelddadig tussendoortje, ideaal voor vulling in de videotheek (als die nog ergens bestaan).

Oculus

Het betere genrewerk kwam in de vorm van horrorfilm Oculus. De film is niet vernieuwend, maar weet de vaste thema’s die je gewend bent zelfverzekerd te hanteren. Oculus draait om een spiegel met gevaarlijke krachten die mensen tot waanzin drijft. Een getraumatiseerde broer en zus die hun ouders verloren hebben door toedoen van het meubelstuk, proberen de vloek op te heffen. Het knappe van de film is dat regisseur Mike Flanagan herkenbare elementen gebruikt die niet voorspelbaar werken, maar juist vertrouwd. Zo wordt je langzaam in de verknipte en nare wereld van de spiegel gezogen die de hoorpersonen in de ban houdt.

19 april 2014

 

VERSLAG IMAGINE 2014 DEEL 2

Imagine 2014 – Preview

Posted on

Preview Imagine Film Festival 2014

door George Vermij

Opgaan in de wereld van de fantastische film kan je weer volop doen op het Imagine Film Festival in Amsterdam. Voor de dertigste editie heeft het festival weer een gevarieerd programma. Griezelen kan bij een selectie van huiveringwekkende horrorfilms, maar er is ook ruimte voor komisch getinte genrecinema en natuurlijk grensverleggende fantasiefilms. Indebioscoop neemt alvast een kijkje in de aanlokkelijke toverdoos van het festival. 

Een film die vooral de aandacht van het publiek zal trekken is The Zero Theorem van de eigenzinnige en geliefde cultregisseur Terry Gilliam. In de film zoekt een wiskundige, gespeeld door Christoph Waltz (bekend van zijn rol in Inglourious Basterds), naar de zin van het leven terwijl hij schippert tussen verschillende (schijn)werkelijkheden. Zoals zo vaak bij Gilliam is de film een visuele krachttoer met een overvloed aan absurde en surrealistische details.

Imagine 2014 The Zero Theorem

Schunnige Schot
Een andere grote festivalfilm is Filth, gebaseerd op het gelijknamige boek van cultschrijver Irvine Welsh die bekend werd met Trainspotting. James McAvoy speelt een groteske Schotse politierechercheur die er niet voor terugdeinst om vieze spelletjes te spelen in zijn strijd naar de top. Ondertussen speelt zijn drugsverslaving op en zorgen hallucinaties ervoor dat hij zijn grip op de werkelijkheid verliest.

Humor wordt op het festival geboden door films die komische portretten geven van nerds, geeks en outsiders. Zo is het Britse Zero Charisma een portret van een wereldvreemde dertiger die niets liever doet dan zich verliezen in zijn zelfgemaakte Fantasy-bordspelletje. De werkelijkheid kan hij echter niet ontvluchten en door zijn zelfingenomen onhandigheid belandt hij in absurde en komische situaties. Cheap Thrills is een slimme combinatie van horror en komedie en stelt de vraag: Hoe ver zou jij gaan voor geld? De film laat een aan lager wal geraakte werkloze man een rijk koppel ontmoeten dat hem uitdaagt om toenemend extremere dingen te ondernemen voor betaling.

Verantwoorde bloeddorst
En dan zijn er natuurlijk nog de horrorfilms waarop de reputatie van Imagine gebouwd is. Zoals de legendarische Night of Terror waar je tot diep in de nacht met enthousiaste gorefans kan genieten van de over-the-top slasherfilm Dead Snow 2 en het suspensevolle Oculus. Tijdens die beruchte avond zal ook Zombeavers te zien zijn. De titel van de film klinkt al net zo absurd als Sharknado en Robocroc.

Imagine 2014: Zombeavers

In een hutje aan een meer trekt een groep irritante studenten zich terug voor een vakantie vol met seks en drank. Je voelt natuurlijk al aankomen dat ze ten prooi zullen vallen aan een bloeddorstig monster. De verrassing is dat ze worden aangevallen door bloeddorstige knaagdieren. Hiermee is Zombeavers hilarische horror die zichzelf niet serieus neemt, maar je vooral laat lachen.

Imagine Film Festival is van 9 tot en met 18 april in Eye Amsterdam. Kijk voor het volledige programma op http://www.imaginefilmfestival.nl/ en houd Indebioscoop in de gaten voor een exclusief festivalverslag.

 

31 maart 2014

 

VERSLAG IMAGINE 2014 DEEL 1

VERSLAG IMAGINE 2014 DEEL 2