Of Horses and Men

***

recensie  Of Horses and Men

Droogkomische interactie tussen mens en paard

door Suzan Groothuis

In deze IJslandse film staat de interactie tussen paarden en mensen centraal. Het levert droogkomische en absurdistische momenten op, maar als geheel weet de film niet helemaal te overtuigen.

Of Horses and Men draait om mensen en paarden in een kleine IJslandse gemeenschap. De film opent met de trotse Kolbeinn en zijn mooie merrie, met wie hij een ritje gaat maken om zijn buren te imponeren. Maar niet alleen de buren, ook een stoere zwarte hengst is onder de indruk. Wanneer Kolbeinn na een koffiepauze zijn merrie bestijgt, wordt zij vervolgens ruw bereden door de hitsige hengst. Het levert een hilarisch en ongemakkelijk filmmoment op: de hengst beukt met heftige bewegingen in de zich niet verroerende merrie, terwijl Kolbeinn er bovenop zit.

Recensie Of Horses and Men

Met die scène is de toon gezet in deze droogkomische, licht absurdistische film van Benedikt Erlingsson die wat doet denken aan films van Alex van Warmerdam. Dialogen zijn er amper en er ontbreekt een duidelijke verhaallijn. De film bestaat uit losse sketches met diverse IJslandse inwoners, hun paarden en een dolende Spaanse toerist die ook gegrepen is door de schoonheid van de dieren. En dan is er nog het onmiskenbare IJslandse landschap, waarin mens en dier zich moeten zien te handhaven. Dit levert zelfs een scène op geïnspireerd door Star Wars en de ijsplaneet Hoth.

Zwart-komische onhandigheid
Het verhaal, voor zover daar sprake van is, toont ons hoe ogenschijnlijk normale situaties uitmonden in zwart-komische, netelige bedoeningen. Zoals een alcoholist die zijn paard gebruikt om aan wodka te komen, buren die ruziën over een wegversperring en een romance die onhandig en haast op dierlijke wijze vorm krijgt. In die handelingen hebben de paarden een grote, zo niet onmisbare rol.

Recensie Of Horses and Men

De registraties tussen mens, dier en natuur zijn in prachtige beelden vastgelegd door cameraman Bergsteinn Björgúlfsson. Of Horses and Men is dan ook bij uitstek een film die zich leent voor het grote doek: een waarin je op kan gaan in een indrukwekkend en schoon landschap, waarin paard en mens zich bewegen. Heel veel paarden overigens, die rennen, zwemmen en neuken. De mens begeeft zich mee in die golven en is haast zo dierlijk als het paard zelf.

Absurde, niet altijd even overtuigde schets
Toch is Of Horses and Men als geheel wat onbevredigend. Ondanks wat sterke, zwart-komische scènes voelt de film aan als een aaneenschakeling van absurde en vergezochte momenten. Die uiteindelijk ook niet echt verrassen, zoals de liefde tussen Kolbeinn en zijn buurvrouw die elkaar – na lang en onhandig om elkaar heen draaien – vinden. Natuurlijk te midden van de IJslandse paardjes. Daarbij ontbreekt het de film aan coherentie. Of Horses and Men blijft vooral hangen als een absurde schets van IJslandse inwoners en hun paarden.

 

3 januari 2015

 

MEER RECENSIES

Misérables, Les

***

recensie  Les Misérables

Een musicalster zingt, een acteur acteert

door Karina Meerman

Verfilming van succesvolle musical is een streling voor de ogen, maar lang niet altijd voor de oren. Les Misérables schuwt de grote emoties niet. Nooit. En dat kan heel vermoeiend zijn.

Het boek van Victor Hugo (gepubliceerd in 1862) verhaalt over de donkere tijden tussen 1815 en 1832 met thema’s als wraak, (goddelijke) vergeving, liefde, armoe en revolutie. Met andere woorden: daar komt geen lollige musical van. Regisseur Tom Hooper (The King’s Speech) brengt deze duistere Franse periode visueel mooi tot leven. De keus om zijn sterren ‘live’ te laten zingen was een dappere, maar de vraag is of het voor iedereen even goed werkt.

Jean Valjean (Hugh Jackman) is tot 19 jaar dwangarbeid veroordeeld voor het stelen van een brood. De rechtschapen Javert (Russell Crowe) is zijn opzichter. Eindelijk vrijgelaten, wordt Valjean nog steeds geketend aan zijn verleden. Eens een dief, altijd een dief en door de papieren die hij moet laten zien, krijgt hij geen werk, geen eten, geen onderdak. Een kerk vangt hem op en betekent een ommekeer in zijn bestaan. Hij belooft beterschap aan God en neemt een andere identiteit aan. Javert, die zich opwerkt tot hoofd van de politie, blijft hem echter achtervolgen.

Grote verhalen
De relatie tussen Valjean en Javert is een van de grote verhalen van Les Misérables. Dan is er de tragedie van de mooie Fantine (Anne Hathaway), die probeert te zorgen voor het meisje Cosette (Isabelle Allen), maar aan lagerwal raakt. De tijd verloopt en zo komen we bij de liefde tussen de volwassen Cosette (Amanda Seyfried) en Marius (Eddie Redmayne), in een tijd van revolutie. Het verhaal eindigt met een veldslag om de barricaden, de liefde en de rechtvaardigheid.

Recensie Les Misérables

Les Misérables is de verfilming van de succesvolle musical die al dertig jaar volle zalen trekt. Zestig miljoen mensen hebben de theaterproductie inmiddels gezien. Misschien koos Hooper daarom voor klinkende namen om de hoofdrollen te vertolken in zijn film. Maar ook al kunnen acteurs zingen, dat betekent niet dat ze musicalsterren zijn. Zo heeft Jackman een vibrato in zijn stem, die als je daar niet van houdt, behoorlijk op de zenuwen gaat werken. Crowe mist de woede en de passie die hij met zijn uiterlijk wel kan overbrengen. De Cosette van Isabelle Allen is een engeltje om te zien en horen, maar de volwassen Seyfried (Mamma Mia!) heeft een hoge trilstem, als het vogeltje dat kwetterend neerstrijkt op de hand van Disney’s Sneeuwwitje. In Shrek zit diezelfde scène, maar daar ontploft het beestje. No such luck in ‘Les Mis’.

Broodnodige verlichting
Is het dan allemaal leed en ellende? Nee, broodnodige verlichting komt van het duo Sacha Baron Cohen en Helene Bonham Carter, als louche herbergier en diens echtgenote. De jonge Daniel Huttlestone is aandoenlijk als het straatschoffie Gavroche en muscialzangeres Samantha Barks is een loepzuivere Eponine. En Anne Hathaway maakt indruk, zeker met haar vertolking van het klassieke ‘I dreamed a dream’. De lange close-up drukt iedereen met zijn neus op haar pijn. Hooper haalt deze truc ook uit bij Valjean’s eerste solo in de kerk. We zullen het voelen! En dat is misschien wel het echte pijnpunt van deze film: zangers die ook acteren, zijn iets anders dan acteurs die ook zingen. Een musicalster zingt. Een acteur acteert. We hoeven de tranen niet altijd te zien, zolang we ze in de stem horen.

 

3 januari 2013

 

MEER RECENSIES

Anna Karenina

****

recensie  Anna Karenina

Onderdrukte verlangens in prachtig kostuumdrama

door Eva Baaren

Sint Petersburg, 1874. Een getrouwde vrouw binnen de Russische high society valt voor een jonge legerofficier en gaat langzaam maar zeker haar ondergang tegemoet. Anna Karenina toont op meesterlijk filmische wijze de schrille contrasten tussen liefde, lust en maatschappelijke status.

Als Anna Karenina (Keira Knightley), echtgenote van de gerespecteerde minister Alexis Karenin (Jude Law), tijdelijk naar Moskou vertrekt om haar zus te bezoeken, ontmoet ze op het station de aantrekkelijke legerofficier Aleksej Vronsky (Aaron Taylor-Johnson), die vastbesloten met haar mee terug reist naar Sint Petersburg. Nadat de vonk daar ten overstaan van vrienden en familie tijdens een feestje in alle hevigheid overslaat, verandert het lot van Karenina drastisch en voorgoed.

Anna Karenina

Elitair leven als toneelstuk
Van een kostuumdrama mag je verwachten dat aan decor en aankleding veel aandacht is besteed. In Joe Wright’s (Pride & Prejudice, Atonement) verfilming van Tolstoj’s gelijknamige roman dienen de decors vooral een symbolisch doel. De ontmoetingen tussen Karenina, haar vrienden en kennissen zijn grotendeels in een oud theater, waar het geluk van welvarend Sint Petersburg op zichzelf niet meer is dan een façade.

Achter in het theater biedt één van de muren toegang naar het wijde platteland waar het tsaristische regime, armoede en koude winters heersen. Maar ook is hier ruimte voor eerlijke liefde, humor en vrijheid waar niet alleen Karenina naar op zoek is. Wrights keuze voor symbolische decors en de manier waarop ze vaak subtiel in elkaar overlopen, zorgt voor een verbeelding van scherpe maatschappelijke contrasten die de film maakt tot een waardevolle aanvulling op het boek.

Anna Karenina

Zelfbeschikking
Anna Karenina is niet alleen een liefdesverhaal in 19e-eeuws Rusland. De film roept ook een tijdloze vraag op over zelfbeschikking van de mens binnen een context van sociale druk en onderdrukte verlangens. De uitwerking van de karakters draagt hieraan sterk bij, omdat die niet volledig uitnodigt tot identificatie, maar eerder tot observatie. Zo toont het karakter van Karenina zowel passie als hysterie, en is de gelatenheid van haar echtgenoot zowel frustrerend als aandoenlijk. Hierdoor blijf je als kijker enigszins op afstand en ontstaat er verwondering over de keuzes van de personages.

De oproep tot verwondering, de uitwerking van de karakters en de bijzondere decors maken van Anna Karenina een inhoudelijk sterke film rondom een thema dat van alle tijden is.

4 december 2012

 

MEER RECENSIES