I Give It A Year

***

recensie  I Give It A Year

Feelgood movie over ‘feelbad’ huwelijk

door Eva Baaren

Neem een flinke relatiecrisis, de auteur van Borat en de producenten van Love Actually. Gooi daarover een dikke saus van Britse acteurs, serveer met een paar Amerikanen en je hebt het recept voor een beetje vreemde, maar wel lekkere film.

In het regiedebuut van Dan Mazer (schrijver van Da Ali G Show, Borat en Bruno) volgen we een jong koppel dat onbezonnen in het huwelijksbootje is gestapt. Nadat Josh (Rafe Spall) en Nat (Rose Bryne) elkaar ten overstaan van een hoestende en proestende pastoor het jawoord hebben gegeven, slaat bij het paar al snel de twijfel toe. Onder het toeziend oog van sceptische vrienden en familie probeert het koppel er het beste van te maken. Maar met een aantrekkelijke collega en een zachtaardige ex-vriendin in de buurt is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

 I Give It A Year

Wie denkt dat I Give It A Year een film is zoals vele anderen heeft het mis. Los van het verhaal is de filmstijl een eigenaardig huwelijk tussen een romantische Britse komedie en slapstick. Mazer heeft opnieuw de samenwerking gezocht met filmproducenten Tim Bevan en Eric Fellner (French Kiss, Notting Hill, Bridget Jones’ Diary, About a Boy, Ali G in da House, Love Actually), dit keer met het plan een film te maken die meer (maar niet helemaal) mainstream is. Het resultaat is een humoristische romantische film die van tijd tot tijd vervreemdend is.

Grappig en pijnlijk
Net als in de genoemde kaskrakers hangt deze film aan elkaar van Britse tegenstellingen tussen de karakters van de vele personages, van wie de ene helft een ‘stiff-upper-lip’ heeft en de andere helft het moet hebben van sarcasme en zelfspot. Het verhaal zit vol zure gezichten en grappig bedoelde misplaatste opmerkingen (o.a. door acteurs als Minnie Driver en Stephen Merchant), die niet alleen de Britten, maar ook de Amerikaanse personages (Anna Faris, Simon Bowler) vaak tegenover elkaar zetten. Deze tegenstellingen zorgen voor grappige en pijnlijke momenten die voor liefhebbers van de Britse romantische komedie bekend terrein zijn.

Waar pijnlijke en grappige tegenstellingen in de meeste romantische komedies worden afgewisseld door onvervalste liefdesscènes waarin men dichter tot elkaar komt, blijven die in I Give It A Year lange tijd uit. In plaats daarvan worden potentieel romantische momenten meer dan eens verstoord door slapstickachtige gebeurtenissen zoals de reanimatie van een neergestorte duif. Deze satirische scènes leiden voor de personages vaak tot een anticlimax en stellen de tolerantie van kijkers die zich willen onderdompelen in een fijn liefdesverhaal regelmatig op de proef.

 I Give It A Year

Nog lang en ongelukkig
Toch heeft het slapstickeffect in Mazers’ narratief een aangename functie. I Give It A Year begint waar de meeste sprookjes ophouden nadat je voor elkaar hebt gekozen: teleurstelling en twijfel kunnen gemakkelijk toeslaan en de concurrentie van vrijgezelle exen en collega’s ligt altijd op de loer.

Dat de kijker door elementen van absurditeit op enige emotionele afstand tot de personages staat, betekent ook dat deze zijn focus richt op de schoonheid van het menselijke falen en de manier waarop zowel mannen als vrouwen gestuurd worden door verwachtingen, verlangens, schuldgevoel en onvermogen. In een film die gaat over de negatieve aspecten van een relatie, kan de kijker zich in deze zaken herkennen zonder dat het verhaal zwaar wordt. Samen met een eigenzinnig doch prettig einde slaagt Mazer er in om van een ‘feelbad’ thema een feelgood movie te maken. Al kunnen pas getrouwde stellen met een prangende relatiecrisis de film misschien toch beter even overslaan.

 

18 februari 2013

 

MEER RECENSIES

Alles is Familie

**

recensie  Alles is Familie

Volgepropte comedy mist juiste toon 

door Astrid van Pelt

Hun levens zijn met elkaar vervlochten, maar over de diepste emotionele drijfveren weten ze maar weinig. In Alles is Familie volgen we een groep mensen die allemaal op een cruciaal moment van hun leven zijn aangekomen en knopen moeten doorhakken.

Therapeute Winnie (Carice van Houten) wil moeder worden, maar wordt daarin belemmerd door haar partner Rutmer (Thijs Römer), die van de fertiliteitsarts de diagnose ‘lui zaad’ heeft gekregen. Rutmers broer Charlie (Benja Bruijning) is een womanizer die geen verantwoordelijkheid wil nemen. Pater familias Arend (Kees Hulst) streeft naar geluk, terwijl zijn vrouw Jeanette (Martine Bijl) hem (tijdelijk) wil verlaten en wil onderzoeken hoe het gesteld is met haar sex appeal. Ingewikkeld verhaal? De kleinere verhaaltjes zijn hier nog buiten beschouwing gelaten.

Alles is Familie

Gebrek aan emotionele betrokkenheid
Alles is Familie  is een afgeleide van het zeer succesvolle Alles is Liefde (2007). De film heeft dezelfde regisseur (Joram Lürsen) en scenarist (Kim van Kooten), en ook de wirwar van verhaallijnen is hier present. Deze talloze levenslijnen zijn redelijk te volgen, maar waar deze veelvuldige miniverhaaltjes in Alles is Liefde  voor dynamiek en een feelgood sfeer zorgen, leiden ze in de huidige film tot een gebrek aan emotionele betrokkenheid. De verhalen zijn complexer, niet langer luchtige relazen over ontluikende liefdes, maar moeilijke afwegingen over een vastgeroest huwelijk of een onvervulde kinderwens.

‘Dit is een klucht!’, verzucht Winnie tegen het einde van de film, en ze legt de vinger precies op de zere plek. Want hoewel de film diverse morele dilemma’s aansnijdt, worden die er op zo’n topsnelheid doorheen gejaagd dat er niet veel meer overblijft dan een verzameling grappen. Die combinatie van dramatiek en lichtvoetigheid werkt soms ontwapenend, maar soms slaat de toon teveel door naar een oppervlakkige komedie.

Alles is Familie

Non-verbale grappen zijn subtieler
De grappen komen soms te gemaakt over, de hand van de maker is te nadrukkelijk aanwezig en het tegenovergestelde effect wordt bereikt. Succesvoller zijn de subtielere non-verbale grappen. Bijvoorbeeld de scène waarin Kees van Kooten als Haagse autoverkoper in een hobbezakkerig pak een oudere dame een vriendelijk bedoeld schouderklopje geeft, maar dit doet met dezelfde pushkracht als waarmee hij kort daarvoor de stabiele wegligging van een invalidenwagentje demonstreerde.

De verhaallijn over Winnie’s poging om moeder te worden, dat het skelet van de film vormt, komt goed uit de verf. Deze scènes zijn langer en de kijker heeft meer ruimte zich emotioneel in te leven. Winnie’s nietsvermoedende verliefdheid op haar ‘anonieme’ zaaddonor is een gouden vondst. Het is echter moeilijk voorstelbaar dat Alles is Familie het kassucces van zijn voorganger zal evenaren.

16 november 2012

 

 

MEER RECENSIES

 

Midnight in Paris

****

recensie  Midnight in Paris

Romantiek in de zuiverste vorm

door Cor Oliemeulen

Bij een romantische komedie denk je aan een verliefd stelletje in grappige verwikkelingen. In Midnight in Paris betekent romantiek vooral het verlangen naar een andere tijd en een andere plaats.

In de openingsbeelden zien we Parijs op haar mooist. Boulevards, parken, monumenten en natuurlijk de wereldberoemde bouwwerken. Bij daglicht, ’s avonds en bij regen. Gil (Owen Wilson) bezoekt de lichtstad met zijn vriendin Inez (Rachel McAdams) en zijn beoogde schoonouders. Terwijl de anderen zich al direct na aankomst ergeren aan het verkeer, de taal en de drukte, valt Gil als een blok voor de hartstochtelijke schilderachtigheid. Het is voor hem de ideale omgeving om zijn roman af te maken.

Midnight in Paris

In Wilson herken je een Allen
Owen Wilson is geen Oscarwinnaar. Maar met zijn melige en onbeholpen voorkomen blijkt hij verrassend geschikt om in Midnight in Paris het zoveelste alter ego van regisseur Woody Allen in te kleuren. Sloffend met zijn handen in de broekzakken acteert hij volkomen anders dan bijvoorbeeld Larry David, die in Whatever Works (2009) bij voortduring een bijtend spervuur over zijn tegenspelers heen strooit. In het typische gortdroge, neurotische en pseudo-naïeve optreden van Wilson herken je ook gemakkelijk een Allen.

Al van mijlenver zie je aankomen dat de relatie tussen dromer Gil en tutje Inez onder druk zal komen. Dit begint nadat ze een voormalig pedant vriendje van haar tegen het lijf lopen. Inez gaat liever met hem en diens vriendin op stap. Gil kan nu in zijn eigen rustige tempo de sfeer van Parijs en de wijn proeven. Na een geslaagde avond, om klokslag middernacht, stopt een antieke taxi voor zijn aangeschoten neus en verleiden de uitbundige passagiers hem om in te stappen.

Grote artiesten van weleer
Plots zit romanticus Gil tegenover zijn grote voorbeeld Ernest Hemingway. Droomt hij, of is hij werkelijk terechtgekomen in het Parijs van de vroege jaren twintig? Nacht na nacht keert hij terug en ontmoet de grote Amerikaanse en Europese artiesten en bohemiens van weleer: Cole Porter, Scott Fitzgerald, Pablo Picasso en Salvador Dalí (heerlijke rol van Adrien Brody). Iedereen maakt spontaan een praatje met de exotische Gil. En passant scheept hij Luis Buñuel op met een geweldig idee voor een surrealistische film (El ángel exterminador, 1962).

Midnight in Paris

Tijdens één van de bacchanalen met veel charleston maakt Gil kennis met Adriana (Marion Cotillard) en wordt verliefd op haar. Met haar ontwapenende sentiment en klassieke schoonheid fonkelt Cotillard, die als Edith Piaf een Oscar won in La vie en rose  2007), in elke scène. Maar net als Gil vindt Adriana dat zij in de verkeerde tijd is geboren. En omdat beiden hun heil zoeken in het verleden zal het moeilijk zijn om samen een toekomst te hebben.

Amsterdam?
Midnight in Paris gaat over nostalgische verlangens, idealisme en escapisme. Woody Allens scenario is origineel en grappig als vanouds, de soundtrack met het steeds terugkerende Django Reinhardt-achtige melodietje aanstekelijk. Allen (1935) is productiever dan ooit en lijkt de laatste jaren inspiratie te vinden in oude Europese steden. Misschien dat hij na Londen (Match Point, 2005 en Cassandra’s Dream, 2007), Barcelona (Vicky Cristina Barcelona, 2008) en Parijs na Rome de volgende keer wel Amsterdam kiest als achtergrond voor een thriller of onvervalste romantische komedie.

 

15 september 2011

 

MEER RECENSIES