Office

***

recensie  Office

Zingen onder neon

door Alfred Bos

Office, de musical van actieregisseur Johnnie To uit Hong Kong, speelt op de door chroom en neon gedomineerde kantoorvloer van een corporate bedrijf. De milde satire op het vrije marktkapitalisme is de openingsfilm van Cinemasia 2016, de negende editie van het festival waarop de Aziatische cinema centraal staat.

Geen idee hoe Aziaten naar Office kijken, maar voor deze westerling is Johnnie To’s musical over machtsspelletjes achter de schermen van een kapitalistisch bedrijf een krankzinnige kijkervaring. Zingende kantoortijgers, groepschoregrafieën op Chinese rockmuziek, werkbijen die in koorzang uitbarsten (“build a financial empire with our heart”, het lijkt wel een parodie op het sociaalrealisme van Mao) en dat alles in een uitzinnig edelkitsch decor. Musical is een artificieel genre, maar gekunstelder dan dit worden ze niet gemaakt. Alles aan deze film, van genre tot setting, is niet-authentiek. Wat wellicht het punt is.

Office

Parfum
We zijn op de werkvloer – letterlijk een toneel van open ruimtes en glazen wanden – van financieel dienstverlener Jones & Sunn, gesitueerd in Hong Kong, al zien we weinig van de stad. Daar wordt, vlak voor het uitbreken van de Lehman-crisis van 2008, een deal opgezet met het parfummerk MADAME dat de Chinese markt wil betreden maar in thuisland Amerika over zijn piek is. Office is de filmadaptatie van Sylvia Changs theaterstuk Design For Living, door haar zelf bewerkt tot scenario. Zoals het musicalgenre betaamt zijn er romantiek en humor, voornamelijk in de vorm van slapstick. Drie man-vrouw koppels, al dan niet amoureus, personifiëren het verhaal.

Directrice Winnie (vertolkt door Sylvia Chang) was oorspronkelijk de minnares van de voorzitter van de raad van bestuur Ho (Chow Yun Fat). Diens dochter Kat komt incognito op de kantoorvloer werken, tegelijk met de naïeve optimist Li Xiang, die een oogje heeft op Kat en door Winnie als favoriet wordt behandeld. Dat laatste tot het chagrijn van onderdirecteur David Wang die obsessief gokt op de beurs met kapitaal van de zaak. Sophie, een zojuist door haar vriend gedumpte boekhoudster, moet Davids misstappen voor Winnie verzwijgen. Persoonlijk en zakelijk drama raken fataal verknoopt, maar voor de meesten loopt het goed af.

Office

Ersatz rock
Office  is een buitenbeentje in het oeuvre van Johnnie To, de Hong Kong-regisseur die in de jaren negentig een stoet van genrefilms maakte maar internationaal vooral bekend staat om zijn snoeiharde actiethrillers over de Chinese onderwereld van zo’n tien jaar terug (Election, Triad Election, Exiled). De film is fraai gestileerd, mise-en-scène en cameravoering tonen de overmacht van de vakman, maar inhoudelijk is Office dun en dat ligt aan het script. Een duidelijke hoofdpersoon of plotlijn ontbreekt, noch wordt de film uitgevouwen tot ensemblevertelling; de personages blijven schetsmatig. Over de ersatz rock en dito jazz op de geluidsband zullen we het verder niet hebben.

 

23 februari 2016

 

MEER RECENSIES

Gemma Bovery

***

recensie  Gemma Bovery

De verveelde vrouw als archetype

door Cor Oliemeulen

Literair komisch drama over een aantrekkelijke vrouw die volgens haar bemoeizuchtige buurman hetzelfde vreselijke lot als haar bijna-naamgenoot wacht. 

De nog jonge carrière van Gemma Arterton is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Sinds haar rol als Bond-meisje Strawberry Fields in Quantum of Solace (2008) liggen de aanbiedingen voor de 28-jarige Britse actrice voor het oprapen. Haar landgenoot Stephen Frears strikte haar voor de titelrol van Tamara Drewe (2010), een komisch drama over een journaliste die terugkeert naar haar geboortedorp. Haar verleidelijke verschijning springt direct in het oog, zeker nadat Tamara een niet overbodige neuscorrectie heeft ondergaan. Moeiteloos brengt ze een aantal mannenhoofden op hol: haar sympathieke jeugdvriendje, de populaire drummer van een punkband en een getrouwde schrijver van middelbare leeftijd. Dit leidt tot een reeks van geestige verwikkelingen, waarna Tamara uiteindelijk haar keuze zal bepalen.

Recensie Gemma Bovery

Overspel
Als Engelse immigrante moet Gemma Arterton ook in het Franse komische drama – met nota bene als titel – Gemma Bovery al haar romantische aandacht tussen drie mannen verdelen. In deze film van Anna Fontaine (Coco avant Chanel, 2009) is het Engelse platteland verruild voor een dorp in Normandië en heeft de getrouwde schrijver plaatsgemaakt voor een getrouwde bakker. Een bakker met een voorliefde voor speciale broden en literatuur. Welke literatuur in het bijzonder zal spoedig blijken.

Er is nog een opvallende parallel tussen de twee films met Gemma Arterton in de hoofdrol. Zowel Tamara Drewe als Gemma Bovery zijn adaptaties van stripromans van Posy Simmonds. Voor Tamara Drewe liet deze Britse kunstenaar zich inspireren door de negentiende-eeuwse roman Far From the Madding Crowd van Thomas Hardy waarin een vrouw moet kiezen uit drie potentiële minnaars. Voor Gemma Bovery putte ze inspiratie uit de beroemde eveneens negentiende-eeuwse roman Madame Bovary van Gustave Flaubert. In dit verhaal pleegt doktersvrouw Emma Bovary overspel bij de vleet om aan de leegte van het bestaan in de provincie te ontsnappen.

Madame Bovary
Terug naar Gemma Bovery en het Franse platteland. De Britse Gemma en Charles vormen een kunstenaarsechtpaar dat komt wonen in een krakkemikkige boerderij. Ze zijn de overburen van de bakker, Martin genaamd. Hij is direct verliefd als Gemma nog eens omdraait en naar hem glimlacht. ‘Dat ene wuifje betekende het einde van tien jaar verhulde seksualiteit’, vertelt zijn voice-over. Als Charles buitenshuis is, verleent Martin graag hand- en spandiensten aan Gemma. En op een zwoele middag leert hij haar zelfs de ambachtelijke kunst van het brood kneden. Helaas voor Martin valt Gemma niet voor zijn charmes, maar voor die van een welgestelde jongeman die in een kasteel woont. Maar Martins obsessie duurt onverminderd voort. Voor hem staat vast dat Gemma Bovery de wedergeboorte van Madame Bovary is. De verveelde vrouw als archetype, die een verschrikkelijk lot te wachten staat.

Recensie Gemma Bovery

Hoewel Gemma met haar wapperende haren, vrolijke zomerjurkjes en schuldige onschuld sensueel schittert in het Normandische licht, gaan de meeste credits naar Fabrice Luchini (Dans la Maison, 2012) als Martin. Op grappige en meeslepende wijze becommentarieert hij de gebeurtenissen, terwijl hij allerlei fratsen uithaalt om het veronderstelde lot van Gemma te veranderen.

Zo bruin als in La Discrète (1990) bakt hij het niet. In die doorbraakrol speelt Luchini een gedumpte schrijver die zich wreekt op het vrouwelijke geslacht. In Gemma Bovery blijft het bij bemoeizucht en goede bedoelingen. Goede bedoelingen die eindigen in een tragedie. Maar dan wel een tragedie die zich al in de proloog aandient en waarvan de werkelijke aanleiding pas in het allerlaatste shot voor de fantastische epiloog wordt onthuld.

11 oktober 2014

 

Vijf Madame Bovary-verfilmingen

 

MEER RECENSIES

Magic in the Moonlight

***

recensie  Magic in the Moonlight 

Romantiek aan de Rivièra

door Alfred Bos

Zelfs de routinefilms van Woody Allen zijn scherper en diepzinniger dan de meeste eigentijdse romcoms. De 78-jarige regisseur en scenarioschrijver levert in zijn vierenveertigste rolprent vertrouwde kwaliteit.  

De quizvraag voor thuis: wat was het laatste jaar dat Woody Allen géén nieuwe film in de bioscoop had? Dat was 1981, het jaar waarin Ronald Reagan als president werd beëdigd. Onwaarschijnlijke productie, van niveau ook, want op zeperds is de 78-jarige regisseur (één Oscar) en scenarioschrijver (drie Oscars) nimmer te betrappen geweest. Voor hen die jaarlijks naar de bios gaan om de nieuwe Allen te savoureren, Magic in the Moonlight is van de gekende kwaliteit. Vertrouwd ook omdat er in de rolprent diverse Allen-karakteristieken voorbij komen.

Recensie Magic in the Moonlight

De romantische komedie speelt aan de Côte d’Azur in het jaar 1928, op de soundtrack getypeerd door de ‘hot’ jazz en klassieke muziek van die dagen (Stravinsky, Ravel). Colin Firth speelt de excentrieke Britse misantroop Stanley, die als de ‘Chinese’ illusionist Wei Ling Soo olifanten weg tovert op het toneel van een Berlijns variététheater; en passant horen en zien we Ute Lemper een schuimend lied vertolken. Allen varieert al een loopbaan lang op de thema’s bluf en schijn.

Freud en fraude
Stanley’s aanwezigheid is gewenst in de Provence, waar een jong Amerikaans medium, Sophie (Emma Stone), een gefortuneerde familie dreigt te tillen. Hij, de Nietzsche citerende scepticus die bekend is met alle trucs van het illusionistenvak, moet haar ontmaskeren. Het is goed voor woordspelige grappen over Freud en fraude. De film toont de botsing van ratio (Stanley) en magisch denken (Sophie), van argwaan en geloven, van cynisme en spiritualiteit. De les: zonder illusies kun je niet leven.

Het is een klassieke Allen-moraal, zoals Magic in the Moonlight een klassieke Allen-film is. Stanley is de licht neurotische tobber die de alledaagse waanzin doorziet, maar niet begrijpt. Hij fileert goedgelovigheid en hypocrisie in spitse dialogen, vaak ten koste van zichzelf. Stanley is de buitenstaander in een coterie van wereldvreemde upper class en berekenende paladijnen, die omgeven door weelde de tijd doden met galafeesten, nutteloze uitstapjes en spirituele seances. Stanley doet mee, maar staat er boven. Denkt hij.

Recensie Magic in the Moonlight

Magisch mediterraans licht
Wie de geestige dialogen en spitsvondige terzijdes aan zich voorbij laat gaan en alleen naar het decor kijkt, ziet een authentiek vormgegeven en schitterend gefotografeerd paradijs, badend in het magische licht van de Midi. Voor de filmopnamen zijn de reclameborden langs de kustweg van Nice naar Menton verwijderd, zodat Stanley en Sophie in hun klassieke Riley-automobiel door een ongerept landschap kunnen rijden. In 1928 waren er zwerfvuil noch rugzaktoeristen. En niemand was getatoeëerd.

Magic in the Moonlight mist het zwarte randje dat Allens voorgaande film, Blue Jasmine, boven de routine uit tilt. Zijn vierenveertigste film is een pleidooi voor romantiek en gespeelde onschuld als alternatief voor cynisme en eigenbelang. Het is géén gestyleerde nostalgie, daarvoor prikt Allen te scherp door de verwaten naïviteit van zijn personages. Zoals alle sprookjes heeft Magic in the Moonlight  en happy end. Met Stanley komt het goed, want de illusionist geeft zich over aan de illusie. Magie maak je zelf.

 

18 augustus 2014

 

MEER RECENSIES

Hartenstraat

***

recensie  Hartenstraat

De ideale date-film

door Simone Vogel 

Het aanbod van Nederlandse romantische komedies films groeit fors. Het is dus niet verrassend dat actrice Sanne Vogel voor haar regiedebuut kiest voor dit genre. Hartenstraat weet te verrassen en verovert een plaatsje in de top tien van beste Nederlandse romantische komedies.  

De Negen Straatjes in Amsterdam. Een ‘dorp’ binnen de grote stad. Iedereen in de Hartenstraat, één van de negen straatjes, is op zoek naar de liefde. Behalve Daan (Marwan Kenzari). Samen met zijn dochter Saar (Nadia Koetje) leidt hij een rustig leven. Tot modezaak Neuf  wordt geopend naast de winkel van Daan. De knappe maar oppervlakkige Katje (Bracha van Doesburgh) zet de Hartenstraat op zijn kop.  

Recensie Hartenstraat

Afwisseling
Sanne Vogel, die vooral bekend is van romantische komedies als Verliefd op Ibiza, heeft met Hartenstraat haar eerste grote film als regisseur te pakken. De opbouw van het verhaal is, zoals bij de meeste romantische komedies, nogal standaard. We krijgen een introductie van alle karakters en zien hoofdpersoon Daan. Wanneer Katje ten tonele verschijnt, wordt al snel duidelijk dat deze twee tegenpolen elkaar zullen vinden aan het einde van de film. Het is echter de weg naar het ‘happy end’ die verrast. De karakters zijn goed uitgewerkt en weten de kijker te emotioneren. De film voelt hierdoor intenser aan dan de gemiddelde romantische komedie.  

Humor
Ook in Hartenstraat is gekozen voor populaire acteurs als Bracha van Doesburgh en Georgina Verbaan. Jan Kooijman, die steevast wordt ingezet als knappe vrijgezel en veelal shirtloos door het beeld beweegt, speelt in deze film slechts een kleine rol als homo. Een rol die hij geloofwaardig en vol humor weet neer te zetten. Verbaan vertolkt de rol van de tikkeltje gestoorde stalker Mara, die zo gek is, dat een ieder moet lachen.  

Recensie Hartenstraat

Humor is de rode draad in Hartenstraat. Van de overdreven seksistische Bas (Tygo Gernandt), de verveelde, roddelende Mirjam (Susan Visser) tot het overdreven jaloerse homostel Rein (Egbert-Jan Weeber) en Jacob (Sieger Sloot). Het zijn allemaal uitvergrote karakters die los van elkaar erg vreemd en ongeloofwaardig overkomen. Wanneer deze types worden samengevoegd, met als achtergrond de Negen Straatjes, krijg je een hilarische cast die doet denken aan een film als Chez Nous.  

Hartenstraat is de ideale date-film. Sanne Vogel heeft een film afgeleverd om trots op te zijn. Binnen de Nederlandse filmwereld, die wordt gedomineerd door producties van Johan Nijenhuis, is Hartenstraat  een lichtpuntje aan de romcom-horizon.

 

7 maart 2014

 

 

MEER RECENSIES

Toscaanse Bruiloft

**

recensie  Toscaanse Bruiloft

Mierzoete ode aan het huwelijk

door Simone Vogel

Sommige zaken veranderen nooit. Vrouwen kijken verlekkerd naar het lijf van Jan Kooijman, Nederlanders zien in de winter graag films uit warmere oorden en Johan Nijenhuis maakt enkel nog romantische komedies volgens hetzelfde concept. Toscaanse Bruiloft, het jongste werk van de regisseur, is in dat opzicht dan ook weinig verrassend.  

Nijenhuis neemt de kijker mee naar het prachtige Toscane. Net als bij kaskraker Verliefd op Ibiza is er de juiste sfeer met shots van het landschap, ditmaal begeleid door muziek van André Rieu. In een klassieke villa runnen Sanne (Sophie van Oers), haar vader Tom (Ernst Daniël Smid) en stiefmoeder Marla (Simone Kleinsma) trouwlocatie Casa Matrimonio. Als wedding planner verzorgt Sanne voor verliefde stellen de mooiste dag van hun leven. Zelf heeft ze de ware nog niet kunnen vinden, maar daar komt verandering in als Lisa (Lieke van Lexmond) en Bob (Diederik Ebbinge) hun familie meenemen om de liefde en het leven te vieren.

Recensie Toscaanse Bruiloft

Modderschuit
De basisformule van zon, liefde en vakantie, eerder toegepast in Costa!, Volle maan en Verliefd op Ibiza, komt terug in Toscaanse Bruiloft. Waar in zijn laatste filmhit meerdere verhaallijnen door elkaar lopen om uiteindelijk te vervlechten, kent dit ‘Italiaanse drama’ een meer eenduidige vertelling. De ontwikkelingen van de hoofdpersonen lopen min of meer gelijk aan elkaar en spelen zich praktisch de gehele film af in het kleine Italiaanse dorp. Levens raken al snel met elkaar verstrikt tot op een haast incestueus niveau. Intiem, maar een tikje oubollig.

Nijenhuis put voor zijn films grotendeels uit de kweekvijver van televisieserie Goede Tijden, Slechte Tijden. Het komt misschien daardoor dat het gros van de personages niet echt weet te prikkelen. Het niveau van de film overstijgt nauwelijks het niveau van de soap. Het verhaal kabbelt voort, zonder echt te verrassen. Martine Sandifort, die met verve de rol van doorgedraaide (schoon)moeder Bella weet neer te zetten, is een aangename verrassing. Haar acteerwerk en humor staan als een vlag op een modderschuit, doordat de rest van de karakters verschrikkelijk voorspelbaar zijn.

Recensie Toscaanse Bruiloft

Hoeren en snoeren
Toscaanse Bruiloft is een luchtige feelgoodfilm met simpele, herkenbare personages. Jan Kooijman speelt de rol van bad boy  Jeroen met bezieling. Zijn karakter van echtscheidingsadvocaat is erg verfrissend, want Jeroen is de enige in het verhaal die met een nuchtere blik naar het huwelijk kijkt. Dit zorgt voor bijna de enige nuance in een mierzoete film.

De film is bedoeld als een ode aan het huwelijk in alle soorten en maten. Best ironisch, gezien het feit dat het gezelschap in de film niet vies is van een beetje hoeren en snoeren. Het glooiende Italiaanse landschap, de overdaad aan bruiloften en het onvermijdelijke happy end  zullen weer veel bioscoopbezoekers een warm gevoel geven. Een nieuw succes uit de Nijenhuis-fabriek is geboren.

 

27 januari 2014

 

MEER RECENSIES

Hemel op Aarde

****

recensie  Hemel op Aarde

In Lèmbörg draait het om de leefde

door Simone Vogel 

Limburg, de plek waar heuvels en rivieren het landschap tekenen. De mensen zijn vriendelijk en houden vast aan ouderwetse idealen. Hemel op Aarde toont een pittoresk Limburgs dorp uit de jaren ’70, met klassieke Limburgers, gekke Brabanders en een misdienaar die twijfelt aan zijn geloof. Het meest zuidelijke stukje van ons land op zijn best.  

Bart (Bram van Schie) groeit op in een klein dorp. Hij leidt een rustig leven samen met zijn vader en moeder. Binnen het gezin leven ze volgens de regels van God. Bart helpt als misdienaar in de kerk bij zijn onkel Zef (Huub Stapel). De komst van een nieuw gezin in het dorp gooit dit uitgestippelde leven overhoop. Barts dromen en toekomst staan op het punt te veranderen. En dat allemaal door liefde.  

Recensie Hemel op Aarde

Iconisch
De jaren ’70 zijn iconisch. Films uit deze tijd, zoals Grease, zijn tot op de dag van vandaag beroemd en de kledingstijl en het taalgebruik zijn retro en hip. Niet zo vreemd dus dat de makers van Hemel op Aarde teruggrijpen op deze periode. Regisseur Pieter Kuijpers en scenarist Edward Stelder groeiden beiden op in het Limburg van de jaren ’70 en haalden inspiratie uit hun jeugd. Het hele script is gebaseerd op hun uitvergrote jeugdherinneringen. Dat geeft de film een persoonlijk karakter. De gebeurtenissen zijn realistisch en voelen intiem aan. 

De ontluikende liefde tussen Bart en Moniek (Ella-June Henrard) is, zoals elke eerste liefde, onhandig, onzeker en naïef, maar ook puur. Van Schie weet perfect de jonge gelovige dorpsjongen te spelen, zelfs zonder te spreken. Henrards persoonlijkheid spat van het doek. De muziek van de Limburgse band Rowwen Hèze, speciaal geschreven voor de film, bepaalt van begin tot eind voortreffelijk de sfeer. De ontluikende liefde wordt nog sprookjesachtiger. De kijker krijgt weer vlinders in de buik, net als bij een eerste verliefdheid. 

Onderbuikgevoel
Natuurlijk is Limburgs de voertaal. Een uniek aspect, over het algemeen wordt in Nederlandse films niet in zo’n zwaar dialect gesproken. De niet-Limburgse kijker hoeft zich geen zorgen te maken: voor ondertiteling is gezorgd. De keuze voor het dialect is fantastisch: het geeft de film een eigen karakter en een persoonlijk sausje. 

Recensie Hemel op Aarde

Hemel op Aarde voelt als een comfortabele stoel. Je gaat achterover zitten en ontspant. Dat komt in eerste instantie door de rustige manier van filmen. De camera komt ook dicht bij de acteurs en laat alle emoties tot in detail zien. Grote namen als Huub Stapel, Jeroen van Koningsbrugge en Lies Visschedijk tillen jonge, onervaren acteurs als Aäron Roggeman, Ella-June Henrard en Bram van Schie naar een hoger niveau. De kijker wordt ontroerd, verrast, verdrietig en warm onthaald, maar bovenal verliefd. Niemand zal de zaal verlaten zonder een warm onderbuikgevoel.

 

6 januari 2014

 

MEER RECENSIES

Soof

***

recensie  Soof

Het kleine zusje van Bridget Jones

door Simone Vogel

Soof is een stuntelige, ietwat mollige vrouw met een ongrijpbare charme, chaotisch gezinsleven en eigen zaak. Ze doet denken aan Bridget Jones. Soof toont Miss Jones vijftien jaar later in een midlifecrisis.  

Het leven kan wel wat peper gebruiken. Soof (Lies Visschedijk) zit gevangen in de sleur van haar leven. Ze heeft alles: man, kinderen, cateringbedrijf, maar er ontbreekt iets. Kasper (Fedja van Huêt) ziet het allemaal niet zo somber in, tot hij een sabbatical neemt en voor het gezin gaat zorgen. Waar eerst alles op rolletjes liep en voor hem werd geregeld, moet hij nu de boel draaiende te zien houden. Dat blijkt niet zo makkelijk als gedacht, met een werkende vrouw, tienerdochter en drukke tweeling.

Recensie Soof

Klunzige vlinder
Het gezinsleven in Soof is losjes gebaseerd op de columns van Sylvia Witteman, schrijfster bij de Volkskrant. Witteman weet haar boodschap met humor, intelligentie en emotie over te brengen. Dat inspireerde ook tekstschrijfster Marjolein Beumer. Met de verhalen van Witteman in het achterhoofd bleek het makkelijk een komedie te schrijven. Dat Visschedijk een actrice is met uitzonderlijk gevoel voor timing is de film ten goede gekomen. Soof fladdert als een klunzige vlinder vanaf het witte doek de harten van de bezoekers in.

De humor van Visschedijk is cruciaal, want de liefde tussen Kasper en Soof spat niet van het scherm. Het is de bedoeling dat ze een uitgeblust stel lijken, op elkaar uitgekeken. Je zou mogen verwachten dat ze een klik hebben, maar dit is niet het geval. De liefdesvonk komt uit een heel andere hoek: Jim (Dan Karaty), een populaire televisiechoreograaf. Door zijn sterrenbestaan kan hij voor elke vrouw kiezen, maar hij valt (onbedoeld) als een blok voor Soof. De chemie tussen Visschedijk en Karaty lijkt zo spontaan en natuurlijk dat de kijker in de loop van de film zal hopen dat Soof uiteindelijk voor Jim kiest.

Warm bad
Het plot van de film is niet erg origineel. Soof voelt aan als een warm bad: vanaf de eerste minuut is de toon duidelijk gezet, wat strubbelingen in het midden, voorspelbaar eind. Weinig verrassend dus. Door het aanrukken van andere getalenteerde acteurs zoals Maryam Hassoun, de rechterhand van Soof en Alex Klaassen, die eerder dit jaar al schitterde in Chez Nous, ontbreekt het de film niet aan lachmomenten.

Recensie Soof

Soof is een echte feelgoodfilm met een hoog Bridget Jones-gehalte. Wat de film mist aan originaliteit, wordt ruimschoots goedgemaakt met een gezonde dosis humor en een paar slicke dansmoves. De afwezigheid van sluikreclame van een bekend drankmerk en de voorspelbare afloop hadden deze film naar een hoger niveau kunnen tillen. Nu zal Soof altijd het kleine zusje van Bridget Jones blijven.

 

6 december 2013

 

MEER RECENSIES

Chez Nous

***

recensie  Chez Nous

Regenboogcomedy voor de hele familie

door Simone Vogel 

Een bruin café in Amsterdam. Stamgasten genieten van hun drankjes en maken grappen. Een drag queen staat te zingen en de eigenaar valt dood neer. Niet het standaardrecept van de gemiddelde feelgoodfilm van Nederlandse bodem. Chez Nous is de regenboogcomedy die een lach op ieders gezicht zal brengen in de donkerste tijd van het jaar.  

Kroegbaas Adje (John Leddy) runt café Chez Nous. Zijn stamgasten zijn dol op hem. Na zijn dood blijkt dat de administratie een puinhoop is. Voor het café dreigt sluiting. Bertie (Alex Klaassen), die zichzelf ziet als de onofficiële zoon van Adje en boven het café woont, voelt zich geroepen om tot actie over te gaan. Samen met de andere stamgasten wordt een meesterkraak gepland tijdens de Gay Pride Parade om Chez Nous uit de financiële problemen te halen.  

Chez Nous

Geen gekke nicht
Alex Klaassen schittert in de rol van Bertie, een travestiet met een vadercomplex en een hart van goud. Het is zijn eerste hoofdrol, na een aantal komische bijrollen in films als Gooische Vrouwen. Hoewel Klaassen erg blij is met de kans om zo’n mooie rol te spelen, blijkt het voor de acteur ook erg wennen. Normaliter is hij gewend om een gekke nicht te spelen, maar in deze film weet Klaassen ook zijn serieuze en gevoelige kant aan te boren.  

De cast van Chez Nous is een allegaartje van oudgedienden uit Nederlandse films. Hoewel de acteurs hun best doen om een goed verhaal neer te zetten, draait het in de film vooral om de karakters. Leuk is de rol van Jack Wouterse. Hij speelt de slechterik, een rol die hem op het lijf is geschreven.  

Recensie Chez Nous

Goedmakertje
Regisseur Tim Oliehoek, die eerder films als Vet Hard en Spion van Oranje afleverde, moest iets goed maken nadat zijn laatste film Pizza Maffia flopte. Op Chez Nous kan hij trots zijn. Ondanks het feit dat het verhaal ondergeschikt is aan de karakters, staat de film als een huis. Alle leden van de vriendengroep hebben onhebbelijkheden waarvan je gaat houden: zo is Bertie erg zeurderig, speelt Peter Faber een lompe vader en is Wouterse onuitstaanbaar.  

Waar de meeste Nederlandse films een variant zijn op hetzelfde genre, denk aan: Alles is Liefde, Alles is Familie en Gooische Vrouwen, weet Chez Nous zich te onderscheiden met gevatte grappen, unieke karakters en satire. Het maakt Chez Nous de meest grappige roze komedie ooit gemaakt op Nederlandse bodem. Satirische verwijzingen naar films als Mission Impossible en Ocean’s Twelve maken de film benaderbaar voor een groot publiek. Diehard filmliefhebbers, tieners en mensen die gewoon een avondje willen lachen, komen vast aan hun trekken bij Chez Nous. Het Amsterdamse café is een plaats waar menig bioscoopbezoeker sans gêne gezien zou willen worden.

 

3 oktober 2013

 

 

MEER RECENSIES

 

Leve Boerenliefde

**

recensie  Leve Boerenliefde

Voorspelbare komedie over boerendating 

door Astrid van Pelt

Boer zoekt vrouw, Stop in the name of love…  boerendatingprogramma’s doen het goed op de Nederlandse televisie. Dat dit populaire onderwerp niet altijd tot iets succesvols leidt, bewijst Leve Boerenliefde. De film grossiert vooral in flauwe grappen en voorspelbaarheden met een zeer lange aanlooptijd.

Anders dan de titel doet vermoeden, toont Leve Boerenliefde maar weinig van de liefde op het platteland. In plaats daarvan focust de film op de listige deals achter de schermen van een boerenrealityprogramma. Regisseur Kenneth (Dirk Zeelenberg) is bezig met een datingprogramma waarin mannelijke boeren op zoek gaan naar hun wederhelft. Hierbij is de ruimte voor spontaniteit en oprechtheid die de vrijgezellen krijgen marginaal, want ‘elke minuut hier kost 10.000 euro’.

Leve Boerenliefde

Kijkcijferhit
Door een misverstand belandt boer Jelte (Cas Jansen) in de selectierondes van het programma. Tegenover presentatrice Wanda van Zwol (Tatum Dagelet) houdt hij een filosofisch relaas over het samenleven met dieren, als metafoor voor de liefde tussen man en vrouw op het platteland. Kenneth is laaiend enthousiast, want met deze boer wordt het programma een kijkcijferhit. Er is alleen een probleempje: Jelte is tweeënhalf jaar na het plotselinge overlijden van zijn vrouw nog steeds in de rouw, en ziet het als verraad wanneer hij meedoet aan het programma.

Het voortbestaan van Jeltes bedrijf staat echter op losse schroeven omdat hij een torenhoge boete moet betalen, en de invloedrijke Kenneth kan hem helpen onder deze boete uit te komen. Maar dan moet Jelte wel contractueel vastleggen dat hij in het tv-programma zijn bruid zal vinden.

Leve Boerenliefde

Onzuiverheid tegenover integriteit
De film kent weinig nuance en veel stereotyperingen. De deelnemende boeren zijn óf goedgebekte ABN-sprekers, of mompelende cameraschuwe lomperiken. De tv-wereld wordt afgeschilderd als een bastion van onzuiverheid, terwijl het boerenleven uitsluitend wordt opgehemeld en geportretteerd als integer. Ook lijken sommige plotwendingen weinig doordacht: want waarom, als alles in de wereld van regisseur Kenneth maakbaar is, huurt hij niet een acteur in om de vlotte boer Jelte te vervangen?

De mooie en gezellige shots van het boerenleven zorgen voor een vleugje nostalgie en gezelligheid, maar dat kan het grootste probleem van Leve Boerenliefde niet verbloemen: het gebrek aan suspense. Want ondanks dat er wel enkele spanningselementen aan het verhaal zijn toegevoegd, is vanaf het begin met heel weinig moeite te voorspellen hoe de vlag erbij zal hangen in de laatste scène.

 

10 mei 2013

 

MEER RECENSIES

This is 40

*

recensie  This is 40

Lachloze komedie

door Astrid van Pelt

Hoe ziet het leven van een veertiger eruit? Als je je ergens niet op moet baseren om antwoord op die vraag te krijgen, is This Is 40 het wel. Het maakt je niet wijzer en niet vrolijker.

Een dampende douche en twee vage contouren. De oh-ah-kreten vliegen gretig in het rond. Veertigers Pete (Paul Rudd) en Debbie (Leslie Mann) nemen een voorschot op hun beider verjaardagscadeau met een door viagra mogelijk gemaakte vrijpartij. Wanneer Pete dit geheim van de smid met haar deelt, slaan bij Debbie de stoppen door. ‘Veertigers horen zoiets niet te nemen!’ Dit continue aantrekken-afstoten tussen hen, maar ook tussen de veertigers en hun twee kinderen, vormt de rode draad van de film. Na enkele jojo-bewegingen gaat deze voorspelbaarheid mateloos irriteren.

Hakkelige opleestoon
Ondanks hun paginalange filmografie komen Paul Rudd en Leslie Mann in deze productie niet over als groot acteurs. Integendeel. Het toontje waarop ze hun zinnen reciteren doet soms erg veel denken aan de hakkelige opleestoon van een kind in een schoolmusical. Dit maakt dat de verbale grappen nog slechter uit de verf komen. Ze zijn van een bijzonder laag niveau, maar nog net niet slecht genoeg om deze tegendraads te gaan waarderen.

Recensie This is 40

Tussen je veertigste en zestigste ben je het gelukkigst, zo is Debbie te weten gekomen. Dat zou je niet zeggen op basis van hun dagelijkse beslommeringen. Het verhaal is een aaneenschakeling van zorgen om hun kinderen Sadie en Charlotte, angst voor rimpels en een verminderde hellingshoek van de erectie, gehakketak over het nut van alternatieve geneeswijzen, Pete’s geheime cupcakeverslaving en het verzwijgen van een zwangerschap. Om nog maar te zwijgen over de onduidelijke dubbele agenda’s van de personages die voor meer verwarring dan spanning zorgen. Het opgeblazen plot maakt het onduidelijk waar de film precies over gaat.

Té intiem kijkje in de keuken
Volgens de makers biedt dit ‘deeply honest portrait’ een intiem kijkje in de keuken van twee mensen die worstelen met hun relatie en ouderschap. Het is alleen té intiem. Niet in de mate of gewichtigheid van de onthullingen, maar we zitten te dicht op hun huid. Het is zeer gecompliceerd je in te leven in hun manier van denken en hun complexen. Dat levert geen empathie met de personages op. This Is 40 is met zijn 133 minuten een erg lange zit.

 

19 februari 2013

 

MEER RECENSIES