****
recensie In Grazia di Dio
Crisis dwingt tot simpel plattelandsleven
door Nanda Aris
Zuid-Italiaanse film over het leven van een familie die, gedwongen door de crisis, van de stad naar het platteland verhuist en erachter komt dat het leven daar zo slecht nog niet is.
In Grazia di Dio van filmmaker Edoardo Winspeare gaat niet alleen over de crisis, en simpeler leven, maar werd ook gemaakt ten tijde van de crisis, en met beperkte middelen. Niet alleen werd er een particuliere investeerder aangetrokken – iemand die geloofde in het initiatief – ook werden er andere vormen van sponsoring gevonden. Zoals de Zuid-Italiaanse inwoners die producten gaven aan andere bijdragers ter compensatie voor hun hulp.
Daarnaast werd er gebruik gemaakt van niet professionele acteurs, veelal inwoners uit het gebied (Salento). En tot slot werd de film zoveel mogelijk verantwoord geproduceerd; waar mogelijk pakte men de fiets en voedde men de dieren van omliggende boeren met de restjes van het eten.
Crisis
De door familie gerunde textielfabriek komt in zwaar weer, omdat grote opdrachten uitblijven en ze grote concurrentie vanuit China ondervindt. De familie kan het hoofd niet langer boven water houden, en moet noodgedwongen de fabriek én haar huis verkopen. Broer Vito (Amerigo Russo) verhuist met zijn gezin naar Zwitserland en oma Salvatrice (Anna Boccadamo) naar het platteland met haar dochters Maria Concetta (Barbera de Matteis), die het liefst een acteercarrière zou hebben, de felle en geharde Adele (Celeste Casciaro) en haar fladderende kleindochter Ina (Laura Licchetta).
Plattelandsleven
De schitterende olijfboomgaard aan zee biedt een klein inkomen voor de familie, de oogst van het land kunnen ze ruilen tegen andere goederen. Salvatrice vindt al snel haar draai, ook omdat ze verliefd wordt op Cosimo (Angelico Ferrarese). Een prachtig oud stel, waarbij het makkelijk voor te stellen is hoe ze hun leven leiden in Zuid-Italië. Langzaamaan went iedereen, en ontspant de familie.
De film doet denken aan Le Meraviglie (2014), dat gaat over een imkergezin op het Italiaanse platteland. Ondanks de moderne buitenwereld die aan de deur klopt, probeert de vader van het gezin het simpele familieleven op het platteland in stand te houden.
Moderniteit
Hardwerkende vrouwen zijn een niet onbekend thema in Italiaanse films. In de jaren ’40 van de vorige eeuw, tijdens Mussolini’s regeerperiode, kenden vrouwen een tweestrijd: ze voelden de verleiding van de moderniteit, maar aan de andere kant de sleur van traditie.
Waar fascistische cinema de vrouw vooral verbeeldde als moeder en hoeksteen van de samenleving, zagen we in het neorealistische tijdperk de vrouw als hardwerkende, geëmancipeerde vrouw, die het net zo zwaar had als de man.
Ook in In Grazia di Dio zien we hardwerkende vrouwen, die het vaak moeten stellen zonder man. Hard en geëmancipeerd, maar tegelijkertijd blijkt het moderne stadse leven niet altijd vooruitgang en verbetering te betekenen. De sleur van traditie is zo slecht nog niet. Waar de film ons op wil wijzen, is dat onze samenleving door technische ontwikkelingen niet alleen maar vooruit gaat, en dat de rek naar groter, beter, en meer er een beetje uit is.
27 juni 2015