20th Century Women

****

recensie 20th Century Women

Opvoeden en opgroeien in 1979, Californië 

door Nanda Aris

Een zorgzame, feministische moeder probeert in het Californië van 1979 haar tienerzoon op te voeden. Een coming of age film van moeder en zoon waarin we beide perspectieven volgen.

20th Century Women werd dit jaar genomineerd voor een Oscar voor Best Original Screenplay. Het verhaal is geïnspireerd op het leven en de jeugd van regisseur Mike Mills zelf. Zijn eerste, tevens autobiografische, film Beginners (2010) vertelt het verhaal van zijn vader, die als zeventiger na het overlijden van zijn moeder, uit de kast komt als homoseksueel.

20th Century Women

We volgen we de bewoners van een oud huis in Santa Barbara, Californië: de feministische moeder Dorothea (Annette Bening) met haar zoon Jamie (Lucas Jade Zumann), punkliefhebster Abbie (Greta Gerwig), en hippie-klusjesman William (Billy Crudup). Buurmeisje Julie komt vaak langs.

Hulp nodig
Het verhaal draait voornamelijk om de opvoeding van de vijftienjarige Jamie, door bovenal zijn moeder – die haar zoon kreeg op veertigjarige leeftijd – maar ook door huisgenoot Abbie en zijn vriendin Julie. Dorothea heeft het idee dat ze Jamie niet volledig meer kan bereiken, en dat ze hulp nodig heeft bij de opvoeding. Ze vraagt daarom twintiger Abbie, die bij hen in huis een kamer huurt, en de tiener Julie haar te helpen, omdat zij beide een goede band hebben met Jamie.

Dat ze een goede band hebben, betekent niet dat zij Jamie dezelfde dingen bijbrengen als Dorothea hem bij zou brengen. Van Abbie leert hij over feminisme, de clitoris en de menstruatie. Jamie is ondertussen verliefd op Julie, maar zij houdt hun relatie graag platonisch, ook al slaapt ze (letterlijk) graag bij hem. Ze vertelt hem over haar seksuele avonturen – iets waar Jamie half op zit te wachten.

Vrouwelijke opvoeding
Dorothea wil graag dat het goed gaat met haar zoon, maar heeft niet geleerd (zelf opgevoed in de depressiejaren) om haar eigen gevoel te uiten. Door haar vraag aan Abbie en Julie om te helpen bij de opvoeding, wordt ze ook geconfronteerd met haar eigen rol als moeder Dorothea gelooft niet er een man nodig is om Jamie op te voeden. Het zorgt soms voor een zucht, de nuchterheid ontbreekt een beetje.

20th Century Women

De opvoeding is ook vrij. Wanneer Jamie spijbelt van school, schrijft Dorothea creatieve briefjes waarom hij niet aanwezig kon zijn, en lacht ze om zijn vindingrijkheid om haar handtekening te vervalsen. Bening weet de warmte van een zorg hebbende moeder neer te zetten, een moeder die je eigenlijk soms achter het behang zou willen plakken, maar waar je ook niet zonder zou kunnen.

Diepte
Door voice-overs, flashbacks en flashforwards komen we meer te weten over de personages, en dat is een fijne en kunstzinnige manier voor het scheppen van meer diepte. Het schept ook begrip voor de tijdsgeest waarin de film speelt, zoals wanneer we kijken naar de ‘crisis of confidence speech’ van Jimmy Carter in 1979. De muziek die de beelden begeleidt is aanstekelijk en optimistisch.

Ondanks de afwezigheid van grote gebeurtenissen, waardoor 20th Century Women doet denken aan Boyhood (2014), verveelt de film niet. Dit is te danken aan de personages, die de hippiewarmte van het samengestelde gezin goed over weten te brengen.
 

19 april 2017

 
MEER RECENSIES