****
recensie A Wolf at the Door
Rampspoed in Rio
door Alfred Bos
Gelauwerde debuutfilm uit Brazilië maakt indruk met onderkoeld verteld verhaal over overspel dat gruwelijk ontspoort.
A Wolf at the Door (O Lobo atrás da Porta), de debuutfilm van de Braziliaanse regisseur Fernando Coimbra, heeft op diverse Latijns-Amerikaanse en Europese filmfestivals prijzen gewonnen. Vertolkt door buiten Brazilië onbekende acteurs is het een onderkoeld verteld relatiedrama over een overspelige echtgenoot die gokt in de liefde en alles dreigt te verliezen. En hij niet alleen.
Sylvia, een huisvrouw in Rio de Janeiro, komt haar zesjarige dochtertje Clarinha van school halen en krijgt van de lerares te horen dat ze al is vertrokken met een bekende. Welke bekende dan? Dat weet de lerares ook niet, maar Clarinha kende haar, ze was heel vertrouwd. Het is de opmaat van een tragedie rond de eeuwenoude thema’s lust en bedrog. De regisseur, die tevens tekent voor het scenario, noemt het een voorstedelijke variant op het Griekse treurspel Medea.
Kind van de rekening
De wolf aan de deur blijkt een ravissante verschijning, waar buschauffeur Bernardo als een blok voor valt. Na zeven jaar is de bruis uit zijn huwelijk met Sylvia en zoekt hij vertier bij een scharrel. De mid-twintiger Rosa woont nog thuis en weet niet zo goed wat ze met haar leven aan moet. Bernardo heeft een mooie sportauto. Hij zou beter moeten weten, deze Rosa heeft doorns, maar de leugen is verleidelijker dan de waarheid.
Dat kan niet goed gaan en het gaat dan ook goed fout. Op Rosa’s aandringen, vrijt hij een keer zonder condoom en presto, Rosa blijkt bezwangerd. Dan botsen de verwachtingen, met fatale gevolgen. Het kind van de rekening is Clarinha en zij niet alleen. Wanneer alle emoties tot een taboedoorbrekende – en barbaarse – climax komen, blijken er uitsluitend slachtoffers te zijn.
Semi-documentaire stijl
De inspiratie deed Coimbra op in een tijdschriftartikel over een vergelijkbare, waargebeurde zaak uit de jaren zestig. Hij brengt het verhaal via flashbacks, in een rauw-realistische, semi-documentaire stijl. Veel scènes zijn vanaf de schouder gedraaid en de mimiek van de acteurs wordt via telelens in close-up getoond. Dialogen draait Coimbra in lange statische shots.
Het is een manier van filmen die herinnert aan het Italiaanse neorealisme en de Japanse cinema van de jaren vijftig, toen film uit de studio stapte, de wereld in, en zijn toneelmatigheid verloor. Daarnaast vertelt de film à la Rashômon hetzelfde verhaal vanuit verschillende gezichtspunten, zowel van het slachtoffer als de dader. Ze komen op meesterlijke wijze samen aan het slot, wanneer de kijker zijn donkere vermoedens bevestigd ziet.
A Wolf at the Door ging vorige maand in Nederland in première tijdens het Film by the Sea Festival in Vlissingen en is nu in roulatie. Overigens is Nederland, buiten Brazilië en Spanje, een van de weinige landen waar deze opvallende debuutfilm in de bioscoop draait. Zonder computeranimaties en met levensechte personages is het de antithese van de Hollywood-blockbuster. Fernando Coimbra is een regisseur om in de gaten te houden.
27 oktober 2014