***
recensie Anni felici
Lampen van vrouwentorso’s
door Cor Oliemeulen
Aardig tijdsbeeld van de jaren zeventig waarin kunstenaars smeten met verf en open relaties vanzelfsprekend werden.
Na Mio fratello è figlio unico (2007) en La nostra vita (2010) portretteert de Italiaanse regisseur Daniele Luchetti opnieuw een gezin, maar ditmaal is het filmdrama geïnspireerd op zijn eigen familie. In Anni felici groeien twee broertjes begin jaren zeventig op in een sterk veranderende maatschappij met nieuwe menselijke verhoudingen en morele waarden. Zo noemen ze hun ouders bij hun voornamen. Vader Guido (Kim Rossi Stuart) maakt met avant-gardistisch elan lampen van vrouwentorso’s. Moeder Serena (Micaela Ramazzotti) kan alleen maar gissen of Guido nog meer uitspookt met zijn modellen dan hen alleen maar met gips insmeren.
Geklieder met verf
Volgens Serena’s moeder hoeft ze niet jaloers te zijn. ‘Laat ze lol hebben’, adviseert ze. ‘Jij hebt hem twee kinderen gegeven, je zult andere vrouwen altijd verslaan. Jouw vader heeft mij zo vaak bedrogen, maar uiteindelijk hield hij alleen maar van mij.’ Haar woorden helpen niet veel en zowel Guido als hun twee zoontjes, die op de hoogte zijn van vaders fysieke uitingen, laten niets los over de avonturen van de kunstenmaker. Dus rijdt Serena als verrassing met haar kroost in hun Deux-Chevaux naar Milaan waar Guido een performance geeft. Ze komen juist binnen op het moment dat Guido op het toneel zit en zich door zeven eveneens naakte modellen laat vol kliederen met verf.
Galeriehoudster Heike (Martina Gedeck) stimuleert Serena om meer voor zichzelf op te komen. Samen vertrekken ze naar een feministisch zomerkamp in Zuid-Frankrijk waar Serena leert over onderdrukking, seksisme en vrijheid om vervolgens temperamentvol haar onschuld te verliezen. Net als in haar bekroonde rol van La prima cosa bella (2010) weet Micaela Ramazzotti te overtuigen en te ontroeren en ontdekt ze dat het huwelijk meer is dan het slaafs volgen van een narcistische echtgenoot. En ook hier geschiedt haar metamorfose met een lach en een traan.
Relaties en seksuele vrijheden
Uiteindelijk gaat Anni felici over relaties en seksuele vrijheden. Neergezet in een tijd waarin alles in theorie moest kunnen, maar in de praktijk soms verdraaid lastig was. Ook voor Serena en Guido. Zij lijken teveel bezig met hun eigen beslommeringen en vinden het gewoon om hun kinderen getuige te laten zijn van hun intieme gesprekken en ruzies. Totdat hun oudste zoon Dario er genoeg van heeft, schreeuwt dat ze allebei klootzakken zijn en demonstratief in het water springt.
Als Dario jaren later terugkijkt op de persoonlijke ontdekkingstochten van zijn ouders en zijn eigen ervaringen concludeert hij dat het gelukkige tijden waren, maar niemand realiseerde zich dat toen.
4 mei 2014