***
recensie Star Trek Into Darkness
Te veel franje
door Karina Meerman
Into Darkness is een leuke actiefilm met een uitstekende opening, maar met te veel franje voor een ‘echte’ Star Trek. Veel heldhaftigheid, genoeg achtervolgingsscènes en explosies, maar weinig psychologie van de koude grond en menselijke diepgang.
In 2009 creëerde regisseur J.J. Abrams een reboot van sciencefictionlegende Star Trek, een serie die gedurende dertig jaar op tv was en een haast religieuze aanhang heeft. Dapper en eerlijk gezegd goed geslaagd. Chris Pine was een waardige Kirk en Karl Urban trof precies de juiste zure toon van de oude ‘Bones’. Voor de rol van Spock was er geen betere keus dan Zachary Quinto. Al met al was het misschien net iets te lollig, maar een waardige versie voor de 21ste eeuw.
PR-geweld
Star Trek: The Future Begins brak het hele Trekkie-universum open en schiep ruimte voor een respectvol loslaten van het verleden en het creëren van een nieuwe toekomst (lees: filmfranchise). Abrams’ tweede onderneming – Star Trek: Into Darkness – is met veel meer PR-geweld naar de bioscoop gebracht (zo vlogen op Earth Day boven Londen dertig drones die het StarTrek-embleem vormden). De titel en de trailer impliceren verwoesting en duisternis en de verwachtingen waren hooggespannen. Geruchten dat Benedict ‘Sherlock’ Cumberbatch een geliefde slechterik uit het verleden zou spelen, werden met veel bravoure ontkend, maar hielden fans bezig.
Niet zo duister
Maar Into Darkness is niet zo duister als de titel doet vermoeden. Cumberbatch speelt een voortreffelijke slechterik en zijn acties brengen wel iets teweeg in de arrogante Kirk, maar toch raakt het allemaal nauwelijks de oppervlakte. De kracht van de Star Trek-series lag nooit primair in het sciencefictiongedeelte: warpsnelheid, fotontorpedo’s, het holodek of de tricorder – het waren accessoires die het mogelijk maakten andere verhalen te vertellen dan die rond het dorpsplein spelen. Iedere Star Trek-fan heeft zijn favoriete personage en kan ook uitleggen waarom. Een film als deze heeft de ruimte niet om persoonlijkheden zo uit te diepen, en wat blijft er dan over?
Viva-niveau
De menselijke uitdagingen zijn uitgewerkt op een Viva-niveau. Wat was het nut van de aandacht voor de relatie tussen Uhura en Spock? Zij zou onderhand moeten weten hoe hij in elkaar zit en niet blijven janken over zijn gebrek aan emotionele expressie. Carol Marcus (bekend als Kirks echtgenote) komt even voorbij als dochter van een moeilijke vader, maar voornamelijk als opzetje voor een volgende film. Aan de andere kant zijn de gebeurtenissen tussen Kirk en vaderfiguur Captain Pike wel weer ontroerend, maar die relatie kennen we al goed uit Into the Future.
Tribble
Het kan niet makkelijk zijn voor Abrams om met zo’n kritisch publiek een tweede mirakel neer te zetten. Hij houdt de Star Trek-erfenis zeker in ere, met talloze verwijzingen naar het verleden (ja mensen, er zit een Tribble in deze film!). Eén cruciale scène is niet eens een verwijzing als wel een regelrechte kopie, aangepast aan de nieuwe tijdlijn. Voor sommige fans is dit een eerbetoon, voor anderen goedkoop scoren. En daar zit ook de crux. Abrams moet een vers publiek aanspreken en tegelijkertijd voldoen aan de oudere, uiterst loyale fan. Misschien dat die compromis van Star Trek: Into Darkness een goede film maakt en geen uitzonderlijke.
10 juni 2013