Top 5 en miskleun 2018

Deel 3: Yordan Coban
Top 5 en miskleun van 2018

Burning

Zeven recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2018.

Yordan Coban door Yordan Coban

5. – TODOS LO SABEN

Het nachtmerriescenario van Todos lo saben brengt, met het gedeelde leed, veel vergane verhoudingen terug naar boven. Todos lo saben is een typische Asghar Farhadi-film waarin hij samenwerkt met een van de meest spraakmakende Spaanse acteurs van dit moment. Het is misschien niet zo goed als About Elly (2009) of A Separation (2011) maar niemand zal de zaal vroegtijdig verlaten tijdens het zien van deze meeslepende film.

 

4. – BEAUTY AND THE DOGS

Bij het scrollen door de titels van dit jaar realiseerde ik mij toch dat Beauty and the Dogs een van de meest indrukwekkendste bezichtigingen was. De constante frustratie die de kijkers in zijn greep houdt is als jeuk ten opzichte van de werkelijke pijn van Mariams martelgang. De realiteit van het verhaal is weerzinwekkend en confronterend. De film is een Kafkaëske vrouw onterende nachtmerrie waar maar geen einde aan lijkt te komen en bij de kijker blijft hangen tot lang na haar bezichtiging.

 

3. – YOU WERE NEVER REALLY HERE

De moderne hervertelling van Taxi Driver (1976) maar met een eigen identiteit. Ook hier geldt dat de levens van de personages de politieke situatie van het land spiegelen. Waar Amerika door Scorsese nog afgebeeld werd als een verwarde man die langzaam door aan het draaien was, is Joaquin Phoenix in Ramsey’s film simpelweg gestoord. De film is grof en heeft een duister gevoel voor humor, maar bovenal heeft de film een bijzondere dromerige sfeer die zich afzet tegen het realisme van het bloed aan de muur.

 

2. – PHANTOM THREAD

De liefde van de stugge overheersende kledingmaker Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) is vaak kort en zelfzuchtig. De bijdehante Alma (Vicky Crieps) weet zijn tirannie te beheersen. Beiden moeten een balans vinden in de liefde die ze bieden en de liefde die ze wensen. Reynolds Woodcock is een vakman met een obsessie. Met deze rol neemt Daniel Day-Lewis op passende wijze afscheid van het toneel.

 

1. – BURNING

Moderne Koreaanse thrillers behoren stiekem tot mijn favoriete subgenre. De films van Chan-wook Park, Hong-Jin Na en Bong Joon-hoo zijn films die ik iedereen meerdere malen aanraadt. De populaire schrijfster Agatha Christie schreef ooit over thrillers dat het een soort sport voor intellectuelen is. Zij stelde dat het puzzelelement in combinatie met de spanning en het gevaar het genre voor iedereen toegankelijk maakt. Burning is echter enigszins afwijkend van de Koreaanse norm. Het heeft niet dezelfde snelheid en gruwelijkheid van bijvoorbeeld de films uit de wraaktrilogie van Chan-wook Park. De film is teder en realistisch. Maar onder die kalmte schuilt continu iets onheilspellend. Steven Yeun’s geweldige acteerwerk is hier een belangrijk aspect van. Chang-dong Lee heeft zijn werk voorheen altijd op drama’s toegespitst. Hij lijkt nu zijn tijdgenoten te vergezellen en zijn steentje bij te dragen aan de golf van Koreaanse thrillers.

 

Jurassic World: Fallen Kingdom

Miskleun van 2018:

JURASSIC WORLD: FALLEN KINGDOM

Wat betreft de miskleun van het jaar geldt ook voor 2018 dat ik zoveel mogelijk miskleunen vermeden heb. Echter heb ik in al mijn naïviteit de bioscoop bezocht voor Jurassic World: Fallen Kingdom. Als jongetje was ik gek op dinosauriërs maar mijn jeugdige enthousiasme kwam niet tot bloei tijdens het kijken van deze film. Voor elke dino in beeld werd je in het gezicht geslagen met clichés en onlogische plotontwikkelingen. Toch draag ik de verantwoordelijkheid geheel zelf. Ik moet accepteren dat de tijd dat ik van dit soort films kon genieten voorbij is. Bovendien zijn dit eigenlijk geen echte films. Het zijn trailers om je naar de bioscoop te lokken met wat opvulling. Door een combinatie tussen de verdringing van mijn kinderlijke zelf door een cynische filmrecensent en de industrie die haar focus verlegd heeft, bezorgen bioscoopbezoekjes als deze mij een identiteitscrisis.

 

Gemist in de bioscoop:

THE BALLAD OF BUSTER SCRUGGS

De gebroeders Coen zijn filmmakers waarvoor je in het algemeen toch je winterjas voor aantrekt om naar de bioscoop voor te gaan. The Ballad of Buster Scruggs is dit jaar niet in de Nederlandse filmzalen verschenen, slechts te bewonderen op Netflix. Een gemiste kans denk ik. Een western is naar mijn mening altijd indrukwekkender op het grote doek.
 
27 december 2018 

 

Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Sjoerd van Wijk
Deel 4: Alfred Bos
Deel 5: Ralph Evers
Deel 6: Bob van der Sterre
Deel 7 (slot): Tim Bouwhuis