Top 5 en miskleun 2018

Deel 6: Bob van der Sterre
Top 5 en miskleun van 2018

The Death of Stalin

Zeven recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2018.

 Bob van der Sterre door Bob van der Sterre

Uiteraard kenmerkte het filmjaar zich weer door teveel overbodige remakes en vervolgen. Papillon, The Predator, Ocean’s 8, Jurassic World, Mission Impossible, Tomb Raider, Overboard en – mijn God – Suspiria. De herhaling is niet weg te krijgen uit de cinema.

Toch krijgt film volgens mij weer de kleur terug op het gelaat. Vooral humor leeft weer in films. Ook in Hollywood. Misschien dat de filmindustrie de grootste klappen van de economische crisis te boven is – en meer gewaagde ideeën weer een kans krijgen. Misschien is er meer talent. Misschien is het ordinair toeval.

Ik heb daarom best wat eervolle vermeldingen dit jaar: The Ballad of Buster Scruggs, ouderwets vermakelijke korte films van de Coen-broers; Laissez Bronzer les Cadavres, stilistische overkill; Isle of Dogs, een genietbare Wes Anderson; Downsizing, om de inventieve effecten; I, Tonya! voor een goed uitgewerkte variant van een sleets genre (mockumentary); Phantom Thread, onderuitgezakt genieten van een masterclass acteren; Pity, tragikomisch portret van een man die geniet van verdriet; Dragonfly Eyes, een intrigerend Chinees experiment met 10.000 uur filmmateriaal van security camera’s en dashcams.

Mijn favoriete scène: Oleg, een Russische performancekunstenaar, speelt tijdens een chique diner een mensaap. Fascinerende, huiveringwekkende bijrol van Terry Notary was de beste scène van de vermakelijke kunstsatire The Square, die ook net niet mijn top 5 haalde.

Gauw naar de top 5!

 

5. – DER HAUPTMAN

Deze sterke oorlogsfilm maakte veel indruk op me. De strijd van een leger tegen deserteurs is  vaak nog erger dan tegen de vijand. Het overleven van een man gaat ten koste van honderd anderen. Het is een Duitse film en je krijgt allerlei details die je vaak mist in oorlogsfilms, zoals de Duitse bureaucratie. ‘We moeten het eerst nog met de Gestapo in Emden afstemmen’.

 

4. – UNDER THE SILVER LAKE

Mysterie, fantasie en humor mis ik het meeste in cinema. Soms heeft een film ze alledrie, zoals Under the Silver Lake. Bij het Rear Window-achtige begin, weet je al dat je een ongewone film te wachten staat. Onvoorspelbaarheid! Wel jammer is dat het symbolisme en het verhaal hier elkaar eerder in de weg zitten dan dat ze samenvallen. Er zitten gelukkig zoveel heerlijke stukjes cinema in om dat te compenseren.

 

3. – INSECT

Een al bijna honderd jaar oud satirisch toneelstuk van de gebroeders Capek voortreffelijk verfilmd door wie anders dan Jan Svankmaijer. Een comedy met vijf lagen – dat maak je niet elke dag mee. Een van die lagen is hoe de regisseur (Jan Svankmajer) de acteurs en crew begeleidt bij het maken van deze film. Svankmajers eerste film is van 1964 maar aan scherpte is hij niets verloren. Nog steeds dat gevoel voor komisch effect. En dat, zoals Svankmajer zelf zegt, met ‘een film zonder psychologie’.

 

2. – LE REDOUTABLE

Een andere regisseur die niet kan stoppen is Godard. Maar dit is een parodie over hem zelf. Dit portret is niet bepaald fraai – echte Godardgelovigen zullen er niet blij mee zijn. De basis van het script was dan ook de biografie van zijn ex-vrouw Anne Wiazemsky. Toch zag ik de tomeloze ambitie van mannen zelden beter belachelijk gemaakt worden. Mede dankzij de komische hoofdrol van Louis Garrel – en het script van Michel Hazanavicius (The Artist) – is dit een van de grappigste films van 2018.

 

1. – THE DEATH OF STALIN

In Frankrijk pakte ik een paar jaar geleden in een klein stripwinkeltje in Metz ineens een strip over de dood van Stalin uit de bakken. Hmmm… interessant, dacht ik, een portret van dat rare moment in de Sovjetgeschiedenis waar ik wel eens eerder over had gelezen. Ik las een paar bladzijden en dat was genoeg om te weten dat ik een pareltje van zwarte humor in mijn handen had. Toen ik een jaar later hoorde dat de strip van Fabien Nury en Thierry Robin in het Engels verfilmd zou worden met onder andere Buscemi als Chroetsjov, had ik mijn twijfels. Maar het script van Armando Ianucci wist de humor en satire van de strip om te zetten in een geweldige zwarte, satirische komedie. Een keer geen drama via een eeuwenlange tv-serie maar gewoon een sterke comedy van iets meer dan anderhalf uur.

 

Ready Player One

Miskleun van 2018:

READY PLAYER ONE

Er waren weer veel Nederlandse films die als ik ze gezien had allemaal deze rubriek op hun sloffen hadden gewonnen (Taal is zeg maar echt mijn ding, Het leven is verrukkulluk, Zwaar verliefd, Gek van Oranje, All you need is love, Dorst). Daarom gaat nu de prijs naar een andere film: Ready Player One. Een film die een in wezen aardig idee weet terug te brengen tot heel veel heen en weer gesjees en explosies (en dat in namaakwerelden). Vermoeiende toestand. Het stuk met The Shining bewijst wat de film óók had kunnen zijn: tien geslaagde minuten op ruim 2 uur film.

 

Gemist in de bioscoop:

ALL YOU CAN EAT BUDDHA

Gezien op IFFR. Intrigerende film met goed script, goed geacteerd en gevoel voor stijl. Sterk punt was de aandacht voor geluid. Er is wel veel herrie in bioscopen maar liefde voor geluid niet veel. Hier dus wel.
 
30 december 2018 

Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Sjoerd van Wijk
Deel 3: Yordan Coban
Deel 4: Alfred Bos
Deel 5: Ralph Evers
Deel 7 (slot): Tim Bouwhuis