Top 5 en miskleun 2018

Deel 5: Ralph Evers
Top 5 en miskleun van 2018

November

Zeven recensenten van InDeBioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die een bioscooprelease had verdiend. Tot en met Oudjaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2018.

 Ralph Evers door Ralph Evers

Dit jaar kende natuurlijk een aantal re-releases die stijf bovenaan m’n top 5 zouden komen, doch die ik niet meeneem in dit verhaal, want niet in 2018 uitgebracht. De re-releases waar ik op doel zijn natuurlijk de ietwat tegenvallende 70mm versie van 2001: A Space Odyssey. Wat was nu de meerwaarde van deze re-release? De herstelde Stalker, waar de vertaling van dat mooie gedicht over het menselijk tekort van vader Andrey, Arseni Tarkovsky het niet haalt bij de vertaling op de Artificial Eye-dvd en die gruwelijke horror-oorlogsfilm Idi I Smotri, die op groot doek tegen de traumatische ervaring aanschurkt. Wat een overweldigende ellende!

De oogst van 2018 is mager, toch viel er het een en ander te genieten.

5. – LORO

Sorrentino schittert opnieuw. Ditmaal met een knappe schets van de rot in het Italiaanse politieke systeem. Op een verleidelijke wijze met veel flair geportretteerd, om na afloop met een leegte en oppervlakkigheid achter te blijven. De glimlach van Toni Servillo, temidden van al zijn rimpels, versterkt de verborgen treurigheid onder de knap neergezette Berlusconi.

 

4. – DARKEST HOUR

Of Gary Oldmans Finest Hour. De man die meestal uitblinkt als badguy in de schaduw van de hoofdrolspeler, blinkt uit als overtuigende Churchill. Misschien historisch, met her en der geromantiseerde anekdotes, zoals Churchills gesprek in de metro van Londen en dramatisch onvoldoende overtuigend, maar voor mij voldoende genietbaar met Oldman als incarnatie van Churchill.

 

3. – THE INSULT

Krachtig politiek geladen drama, die de spanningen tussen Libanezen en Palestijnen als achtergrond heeft. Druppelsgewijs leren we de geschiedenis kennen die leidde tot de aanvankelijk overtrokken reacties van beide hoofdrolspelers. De gemoederen lopen hoog op, vooral in de rechtbank, tot er plots toenadering plaatsvindt wanneer de een z’n auto stuk is en de ander monteur is. Fijn dat de film niet voor het gemakkelijke sentiment van kinderlijke tegenstellingen wie goed of fout is (wat totale flauwekul is) valt. Sterk acteerwerk en goed gescript rechtbankdrama.

 

2. – WESTERN

Een groep Duitse werklui bevindt zich voor een opdracht in Bulgarije. De taal niet machtig en nagejaagd door verveling zijn de eerste kennismakingen met de plaatselijke bevolking niet bepaald hartelijk. Onze protagonist is echter van zins er iets van te maken en de film toont op een onbevangen alledaagse wijze hoe hij en de Bulgaren de taalbarrière slechten.

 

1. – NOVEMBER

Opnieuw een Estse film op nummer 1. De film werkte met haar prachtige zwart-wit fotografie en magisch surrealisme goed. Eén van de memorabele scenes van 2018 is wanneer de levenden in het bos de overledenen ontmoeten. Het idee is poëtisch en de manier waarop de in het wit geklede doden afsteken tegen dat zwart is van een weergaloze schoonheid.

 

The Man Who Killed Don Quixote

Miskleun van 2018:

THE MAN WHO KILLED DON QUICHOTE

Wat zal ik doen? The Man Who Killed Don Quixote die eindeloos vervelend rond kabbelt in een volstrekt gevoelloos, leuk bedoeld verhaaltje (de trailer was qua lengte en zeggingskracht precies lang genoeg) of Touch Me Not dat het niveau van napraten na een yogaklasje nauwelijks overstijgt? Die tweede film als miskleun is natuurlijk lekker controversieel, want iets naars zeggen over een film met zulke kwetsbare mensen is niet bon ton. Maar, bij Touch Me Not hield ik het na een uur wel voor gezien, dus gaat de eer naar The Man Who Killed Don Quixote. Vaak is het beter als regisseur om op je hoogtepunt te stoppen, dan om door te gaan en middelmaat en prutswerk af te leveren. Eén grap aan het begin van de film, dat was het dan. De trailer, die was wel leuk én lang genoeg. Ik ga zet The Quest for the Holy Grail maar weer eens op.

 

Gemist in de bioscoop:

POSOKI

Deze Bulgaarse film draaide op het ENFF (Eastern Neighbours Film Festival) on tour. Een taxichauffeur die met een lening een sprong voorwaarts wil maken, merkt dat de bank haar commissie verdubbeld heeft. Klaar met de corruptie en het straffeloos vernederen van de gewone man schiet hij de vertegenwoordiger van de bank neer. De film volgt vervolgens tal van taxichauffeurs die geconfronteerd worden met de alledaagse ellende in Bulgarije. Soms levert dit hilarische momenten op, zoals de filosofiedocent die zich wil suïcideren en een taxichauffeur die geen zin heeft de rotzooi daarna op te ruimen. Het levert ook voldoende schrijnende voorvallen op. De film weet de balans tussen ernst en ironie te behouden en haar bijtende maatschappijkritiek met voldoende hoop te combineren.
 
29 december 2018 

Deel 1: Cor Oliemeulen
Deel 2: Sjoerd van Wijk
Deel 3: Yordan Coban
Deel 4: Alfred Bos
Deel 6: Bob van der Sterre
Deel 7 (slot): Tim Bouwhuis