****
recensie Metro Manila
Engels talent verrast opnieuw
door Alfred Bos
Kleine grote film over de boer Oscar Ramirez die in de Filippijnse hoofdstad een nieuw bestaan voor zijn gezin probeert op te bouwen. Onschuld en fatsoen tegenover hebzucht en corruptie, met een Shakespeareaans slot.
Zijn vorige film haalde in Nederland het filmdoek niet en ook op zijn nieuwe werkstuk was het even wachten – België en Frankrijk gingen ons de afgelopen zomer voor – maar Metro Manila is alle geduld waard. Het is een onafhankelijk geproduceerde film van een Engelse regisseur, die speelt in de Filipijnse hoofdstad en is gedraaid met lokale, voor de Europese kijker volstrekt onbekende acteurs. Die zijn meer dan overtuigend in een film over de corruptie van een goedwillende ziel.
Goede wil is het laatste wat Oscar Ramirez, zijn vrouw Mai en hun twee jonge kinderen in Manilla aantreffen, wanneer ze noodgedwongen hun boerenbestaan opgeven en naar de Filipijnse megapool trekken. Daar dolen ze verloren door een warboel van modernistische hoogbouw en treurige sloppenwijken, bevolkt door menselijke roofdieren die elke zwakte genadeloos uitbuiten. Ramirez vindt emplooi als bewaker van gewapende geldtransporten en er gloort hoop voor het gezin. Zo lijkt het.
Originele geest
Regisseur Sean Ellis is een originele geest en een creatief buitenbeentje. Hij debuteerde in 2004 met het surrealistische en mild-komische Cashback, over een onderpresterende dromer die de tijd kan stilzetten en in die droomtijd zijn werkelijke leven leeft. Ook zijn tweede, de psychologische thriller met horrortrekjes, The Brøken (in Nederland alleen op dvd), was vindingrijk van verhaal en uitvoering. Metro Manila is een stuk rauw-realistischer dan beide voorgaande films, maar valt wederom op door zijn aandacht voor de personages en zijn oorspronkelijke benadering.
In zijn schets van individuen die worden vermalen in een door hebzucht en corruptie vergeven tijgereconomie vertoont Metro Manila overeenkomsten met A Touch of Sin van de Chinese regisseur Jia Zhang-Ke. Als een moderne Dickens geeft Ellis blijk van een empathische blik en ontwaart hij wrange poëzie in treurnis en ellende. Wanneer Oscar en zijn gezin arriveren in de megapool zien we de grootsteedse chaos door hun ogen en klinkt er verstilde ambient op de geluidsband; pas na enige tijd raast het kabaal. Het verbeeldt hoe overdonderend en sprookjesachtig de eerste kennismaking met de grote stad is. Het is teveel om allemaal in één keer te bevatten.
Indringend realisme
Metro Manila is grotendeels vanaf de schouder gedraaid en oogt als een sociale reportage, wat de film indringender maakt dan fraai gestileerde cinematografie had kunnen bewerkstelligen. De kijker raakt betrokken bij Oscars werdegang, die tegen de klippen op volhardt in zijn fatsoen. Ook als zijn collega-geldloper, de geharde ex-politieman Ong die in de gepantserde geldwagen bij voorkeur naar Maria Callas luistert, minder onschuldig blijkt dan hij zich voordoet weet Oscar een integere uitweg te verzinnen uit een onmogelijke situatie.
De verrassing wending schuilt in de climax, die zowel spijkerhard als ontroerend is. Net als bij zijn beide voorgaande films is Ellis naast de regie verantwoordelijk voor scenario, productie en cinematografie. Metro Manila is zijn derde rake film op rij, wederom een eigen variant op een bekend genre en gerealiseerd op een afwijkende, originele manier. Het wordt tijd voor een productie voor een grote studio, met een navenant budget, want oorspronkelijke talenten als het zijne zijn schaars.
19 april 2014