End of Watch

***

recensie  End of Watch

Eerbetoon aan politie in pakkend drama

door Cor Oliemeulen

In zogenaamde buddy cop films  zie je meestal een tegenstelling tussen de twee hoofdrolspelers. In End of Watch, dat zich laat kijken als semi-documentaire, draait alles om collegialiteit, motivatie en opoffering.

‘Ik ben de politie. Ik kom je arresteren, want je hebt de wet overtreden. Als je wegrent, achtervolg ik je. Als je met me vecht, dan vecht ik terug. Als je op me schiet, dan schiet ik terug. Ik ben je noodlot met een badge en een pistool. Maar achter mijn badge zit een hart, net als dat van jou. Achter mij staan duizenden broers en zussen die hetzelfde zijn als ik. Zij beschermen mij, zoals ik hen bescherm. Samen beschermen we de prooi tegen de roofdieren, de goeden tegen de kwaden. Wij zijn de politie.’

End of Watch

Routineklussen en gruwelijke strafbare feiten
De monoloog van agent Brian Taylor (Jake Gyllenhaal) zou zomaar uit een promotiefilm van de politie kunnen komen. Met zijn maatje Mike Zavala (Michael Peña) patrouilleert hij in een minder aantrekkelijk deel van Los Angeles. Tijdens een routineklus vinden ze geld en wapens die blijken te behoren tot leden van een berucht drugskartel. Aanvankelijk leidt dit niet tot enige paniek, maar later zal een verschrikkelijke confrontatie volgen. Tot die tijd houdt het duo zich bezig met het opsporen van, soms onvoorstelbaar gruwelijke, strafbare feiten en zijn ze zelfs niet te beroerd om kinderen uit een brandend huis te redden.

Achtervolgingen en schietpartijen zijn opgenomen met een surveillancecamera vanuit de politiewagen. Er zijn shots vanuit alle hoeken en gaten, maar ook van de videocamera van Taylor zelf. Tot ergernis van zijn superieuren heeft hij het apparaat namelijk altijd in de aanslag. Hij wil het dagelijkse leven als politieagent vastleggen. Of dat nu tijdens arrestaties, het invullen van papierwerk, in de kleedkamer of privé is. Net als in The Blair Witch Project (1999) en Cloverfield (2008) is het idee van een schokkerige cameravoering functioneel. Hoewel soms een tikkeltje overdreven, zet deze documentaireachtige aanpak je regelmatig op het puntje van je stoel.

End of Watch

Geloofwaardig
De boeven in LA South Central zijn wel wat stereotiep. Het zijn in het bijzonder Afro-Amerikanen en Spaanstaligen die zich bezighouden met drugshandel en overdadig gebruik van wapentuig. Vroeger kennelijk veel gespijbeld, want ze kennen alleen maar de krachtterm ‘fucking’ als bijvoeglijk naamwoord. Realistischer is de communicatie tussen Taylor en Zavala. Ze ogen volstrekt geloofwaardig als integere en gemotiveerde politieagenten, die het ook buiten het werk goed met elkaar kunnen vinden. Dat maakt End of Watch niet alleen een mooi eerbetoon aan de politie, maar bovenal een pakkend en soms bloedstollend filmdrama.

 

13 oktober 2012

 

MEER RECENSIES

 

Essential Killing

***

recensie  Essential Killing 

Doden om te overleven

door Cor Oliemeulen

Van sommige films word je niet vrolijk. In Essential Killing zit nauwelijks tekst en is er slechts elke vijf minuten actie. Toch sleept het trieste relaas je mee.

De Poolse regisseur Jerzy Skolimowski brak door in het alternatieve circuit met Deep End (1970) waarin een 15-jarige jongen geobsedeerd raakt door een volwassen vrouw. Hierna volgde een tiental films met een vooral controversiële benadering en zonderlinge figuren. Essential Killing – zijn tweede film pas in twintig jaar – is in die zin geen uitzondering. Wel nieuw is de vertelling zonder enige opsmuk en met slechts één essentieel thema: de strijd om te overleven.

Essential Killing

Achtervolging in de sneeuw
Overleven is al vanaf de eerste minuten het doel. Mohammed (we zien pas op de aftiteling zijn naam) wordt ergens in de woestijn (Afghanistan?) geconfronteerd met drie Amerikaanse soldaten. Nadat hij uit zelfbescherming zijn tegenstanders met een verwoestend schot doodt, begint de achtervolging. Hij wordt gepakt en gemarteld. Tijdens een transport weet hij te ontsnappen. Aanbeland in een ijskoude, besneeuwde omgeving (Polen?) wordt hij opgejaagd door een helikopter en militairen met speurhonden. Hij is zijn belagers steeds te slim af.

Vincent Gallo (net als Jerzy Skolimowksi regisseur, acteur, schilder en excentriekeling) vertolkt zeer geloofwaardig de zwijgende, bebaarde protagonist in dit overlevingsdrama. De spanning van het eerste kwartier slaat om in een trage exercitie van minimalistische beeldpoëzie. De uitzichtloosheid van Mohammed werkt confronterend. Je krijgt zowaar wat sympathie voor de vluchter en lijdt mee in zijn worsteling. De terrorist (?) krijgt gestalte als mens die geen andere optie ziet als doden om zelf te kunnen overleven; Essential Killing.

Mieren, boomschors en moedermelk
Zijn perikelen zijn vele malen heftiger dan die van bijvoorbeeld Harrison Ford als de onterecht van moord beschuldigde dokter in The Fugitive (1993). Of als die van Robert Shaw en Malcolm McDowell als gevangenen die continu worden opgejaagd door een helikopter in het verwante Figures in a Landscape (1970). Mohammed verwondt zich lelijk in een berenval, moet met één schoen verder door de barre wildernis, valt in ijswater, vecht met een cirkelzagende houthakker, steekt een agressieve hond dood en kotst bloed.

Essential Killing

Hij eet mieren, boomschors en mogelijk giftige bessen. De meeste moeite nog heeft hij met het zich toe-eigenen van melk van een zogende vrouw. In Les Valseuses (1974) deden schavuiten Gérard Depardieu en Patrick Dewaere dit uit balorigheid, Mohammed om geen hongersnood te sterven. Steeds verder strompelt hij in een spiraal van uitzichtloosheid en wanhoop, versterkt door indringende geluiden en schokkerige camerabeelden. In flashbacks zien we flitsen van Allah, boerka’s en een krant met 9/11, maar echte referenties aan historische feiten zijn er niet.

Fout moment, foute plaats?
Mohammed is dus niet per se een Talib. Hij kan net zo goed iemand zijn op het foute moment op de foute plaats. Skolimowksi beweert dat hij films puur voor zichzelf maakt. En inderdaad is Essential Killing gespeend van elke vorm van commercie. De volstrekt ongeromantiseerde strijd van het individu in een vijandige omgeving doet een klemmend beroep op het uithoudingsvermogen van zowel Mohammed als van de kijker. Maar fascinerende cinema is het wel.

 

8 september 2011

 

MEER RECENSIES