Klik op de cover van de kinderfilms voor trailers.
1935 – 1949
1950 – 1959
1960 – 1969
1970 – 1979
1980 – 1989
1990 – 1999
2000 – 2009
2010 – 2019
Top 50 beste Nederlandse films
Top 50 beste Komedies
Top 50 beste Tekenfilms
Top 50 beste Dansfilms
***
Kinder-kersthit vol actie
door Nanda Aris
Wiplala is een fijne kinderfilm, die een groot beroep doet op de fantasie. Het kleine mannetje Wiplala brengt de familie Blom zowel problemen als avontuur.
Wiplala is de vijfde bioscoopfilm van Tim Oliehoek sinds hij in 2005 debuteerde met Vet Hard. Spectaculaire films maakt Oliehoek, hij is niet van het zachtzinnige werk. Geschikt blijkt hij dus ook als maker van een fantasievolle kinderfilm, de boekverfilming van Annie M.G. Schmidts Wiplala. Het drukt ook gelijk een Oliehoek-stempel op de film, want bijvoorbeeld de achtervolging door de stad typeert hem als filmmaker.
Géza Weisz speelt de kleine Wiplala, zijn tweede hoofdrol sinds Alleen maar nette mensen in 2012. Soms speelt hij net iets te dik aangezet, maar soms is hij ook erg grappig. Zoals wanneer hij in de pot pindakaas rolt en uitroept: ‘Wat is dit voor oppersmurrie!’ Weisz is zelf met zijn 1.65 meter een kleine verschijning, en lijkt daarmee geknipt voor de vertolking van de kleine Wiplala. Toch zijn alle hoofdpersonages grotendeels van de tijd zelfs maar tien centimeters groot. Door de ontwikkelingen op special effects gebied, was het mogelijk de film anno nu wel te maken, en was dat een tiental jaren geleden nog vrijwel (financieel) onmogelijk.
Tinkelen
De film vertelt het verhaal van de kleine Wiplala, een klein mannetje uit een land waarin iedereen kan toveren. ‘Tinkelen’ noemen ze het daar, maar Wiplala was er niet heel goed in. Door het tinkelen van Wiplala ontstaan er lastige situaties. Zo tinkelt hij de dromerige poëet Arthur Hollidee (Paul R. Kooij) naar een metershoog standbeeld, maar krijgt hij hem niet meer terug getinkeld.
Door een lange gang komt Wiplala bij de jonge Johannes (Sacha Mylanus) terecht. De nadruk in het begin ligt op de introductie van de personages, de actie speelt later in de film. De race door de stad in een speelgoedauto is spectaculair, niet altijd geloofwaardig, maar voor kinderen vast heel spannend.
Door de introductie van de personages valt het acteren meer op – soms ietwat houterig. De verklaring zou kunnen zijn dat de film chronologisch opgenomen is, doordat de jonge acteurs zich dan beter emotioneel in kunnen leven in de film. Peter Paul Muller als verstrooide vader Blom is goed gecast. Hij straalt de warmte en bezorgdheid van een vader uit, maar is als alleenstaande vader af en toe ook behoorlijk verstrooid.
Fantasie
De film is geïnspireerd op films als ET, Honey, I Shrunk the Kids en Jumanji. De vergelijking met Honey, I Shrunk the Kids behoeft geen verdere uitleg, en eigenlijk de andere twee films ook niet. Jumanji is een heerlijk fantasierijke kinderfilm (met Robin Williams in de hoofdrol), waarin de actie snel opvolgt. Niet heel geloofwaardig allemaal, maar voor kinderen hoeft dit ook niet. Dit geldt ook voor Wiplala. ET ertelt over de vriendschap tussen een klein jongetje en een buitenaards wezen. Wiplala is geen alien, maar wel van een ander denkbeeldig land. In beide films werkt de verboden vriendschap goed als spanningsboog.
Wiplala peelt vanaf 19 november in de bioscoop en zou wel eens een kersthit kunnen worden. Een fijne film voor ouders met kinderen in de vakantie.
14 november 2014
**
Een rommelig avontuur
door Karina Meerman
Stach wil de nieuwe koning van Katoren worden, maar daarvoor moet hij eerst vijf opdrachten uitvoeren. De film is met liefde gemaakt, maar wil te veel tegelijk zijn.
Zonder vorst wordt het steeds minder leuk in Katoren. Het volkslied mag niet meer gezongen, vuurwerk wordt verboden en de minister van Oorlog wil niets liever dan het buurland Eltoren binnenvallen. De mensen van Katoren missen een koning en de 17-jarige Stach (Mingus Dagelet) besluit dat hij de hoop van het volk is. Terwijl hij zijn bijna onmogelijke opdrachten probeert uit te voeren, smeden de ministers snode plannen. De jonge journaliste Kim volgt Stach in zijn avonturen. Zal het hem lukken? Kan hij een oorlog voorkomen? En wat is er aan de hand met Kim?
Lang
Koning van Katoren is gebaseerd op het gelijknamige jeugdboek van Jan Terlouw uit 1971 en is vooral een lange film. Ja, de beelden zijn prachtig en hoofdrolspeler Mingus Dagelet zal menig meisjeshart in vervoering brengen. De manier waarop technologie wordt gebruikt (mobiel, laptop, sociale netwerken) past bij deze tijd en werkt goed in het verhaal. Maar het geluid is ergerlijk en typerend voor het gebrek aan subtiliteit. Pop, rock, filmmuziek, het is een chaos aan stijlen waarmee de kijker met mokerslagen in de juiste gemoedstoestand wordt geramd. Koning van Katoren heeft te veel ‘tell’ en te weinig ‘show’: niets wordt aan de verbeelding overgelaten.
Mannetje
Zo hebben de vijf avonturen van Stach lange introducties, terwijl de oplossingen die hij vindt te makkelijk lijken. De volwassenen die Stach tegenkomt zijn kleurrijker dan de hoofdpersoon zelf. Stach is eigenlijk een irritant, verwend mannetje. Hij zou de klassieke ontwikkeling moeten doormaken van een niemand naar een held, maar aan het eind van het verhaal lijkt hij nog verdacht veel op wie hij was aan het begin. Hij begint wel te begrijpen dat een koning offers moet brengen voor zijn land, maar wil eigenlijk nog steeds dat mensen hem toejuichen. Dat maakt hem niet bijster sympathiek, hoe schattig dat snoetje ook is.
Ook Kim blijft vrij eendimensionaal. Ze lijkt te bestaan bij de gratie van Stachs interesse in haar. Haar lesje in journalistiek door een oudgediende schrijver is van een tenenkrommende oppervlakkigheid. Ze is te kritisch, krijgt ze te horen, en ze kan beter vragen naar hoe het met hem gaat, dan dat ze zijn motivatie in twijfel trekt. Dat is precies wat de hedendaagse journalistiek nodig heeft: nog meer varianten op ‘Wat ging er door je heen?’
Verwarring
Het is niet helemaal duidelijk wat de film Koning van Katoren precies wil zijn. Een ode aan het geliefde kinderboek van Jan Terlouw? Een kinderfilm? Een avonturenfilm voor jongvolwassenen? Een demonstratie van een internationaal samenwerkingsproject in de Nederlandse fim? De karikaturale volwassenen lijken bedoeld voor een kinderfilm. Mingus Dagelet en Abbey Hoes zijn snoepjes voor jongeren. Volwassenen zullen de grote kwesties zien achter de de schuivende kerken van Uikemene, de farmafratsen in Afzette-Rije en de milieuvervuiling in Smook. Maar als je een van al deze elementen mist, wat is Koning van Katoren dan?
3 december 2012